Tο 1582, ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ’ κουράστηκε από τις “ανακρίβειες” του Ιουλιανού ημερολογίου και διέταξε την αλλαγή του.
Το Ιουλιανό ημερολόγιο, το οποίο πήρε το όνομά του από τον Ιούλιο Καίσαρα, ίσχυε από το 45 π.Χ. και αν και ήταν αρκετά ακριβές, διέφερε από το ηλιακό ημερολόγιο κατά 11½ λεπτά.
Αυτό δεν αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα στην αρχή, ωστόσο, μετά από 500 χρόνια αυτή η μικρή ανακρίβεια έφτασε να απέχει 10 ημέρες από το ηλιακό ημερολόγιο. Έτσι ο Πάπας Γρηγόριος εισήγαγε το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Το Γρηγοριανό ημερολόγιο μείωσε τη διάρκεια του ημερολογιακού έτους από 365,25 ημέρες σε 365,2425 ημέρες, μια μείωση 10 λεπτών και 48 δευτερολέπτων ανά έτος!
Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με το φορολογικό έτος στο Ηνωμένο Βασίλειο;
Το Γρηγοριανό Ημερολόγιο εισήχθη στην Βρετανική Αυτοκρατορία αρκετά αργά, και συγκεκριμένα το 1752! Μέχρι τότε το βρετανικό ημερολόγιο απείχε 11 ημέρες από την υπόλοιπη Ευρώπη.
Με το παλιό βρετανικό ημερολόγιο, το φορολογικό έτος άρχιζε στις 25 Μαρτίου (η παλιά Πρωτοχρονιά). Προκειμένου να διασφαλιστεί η αποφυγή απώλειας εσόδων, αποφασίστηκε από το βρετανικό υπουργείο Οικονομικών ότι το φορολογικό έτος, το οποίο ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου 1752, θα είχε τη συνήθη διάρκεια (365 ημέρες) και, ως εκ τούτου, θα τελείωνε στις 4 Απριλίου, ενώ το επόμενο φορολογικό έτος θα άρχιζε στις 5 Απριλίου.
Ο χρόνος περνούσε ομαλά και κυρίως με ακρίβεια μέχρι το 1800.
Δυστυχώς, το 1800 δεν ήταν δίσεκτο έτος στο νέο Γρηγοριανό ημερολόγιο, αλλά θα ήταν στο παλιό Ιουλιανό σύστημα. Έτσι, το υπουργείο Οικονομικών μετέφερε την έναρξη του φορολογικού έτους στο Ηνωμένο Βασίλειο από τις 5 Απριλίου στις 6 Απριλίου και έκτοτε παραμένει εκεί!