Ανά τον κόσμο το ποδόσφαιρο είναι το λαοφιλέστερο άθλημα.
Ίσως το ότι είναι λαϊκό άθλημα, ίσως γιατί μπορούσες να παίξεις παντού αρκεί να είχες ένα καπάκι, ένα μπουκαλάκι, μια μπαλίτσα από χαρτί δεμένη με ταινία ώστε να κλωτσάς και δυο τσάντες ή δυο μπλούζες, ή δυο δέντρα για τέρμα.
Η πλειοψηφία του πλανήτη, από τον μικρότερο έως τον μεγαλύτερο, ζει και αναπνέει για τη στρογγυλή θεά, για το τι αποτελέσματα θα έχει η ομάδα που υποστηρίζει ο καθένας, η εθνική του ομάδα, η ομάδα της γειτονιάς του, του σχολείου του, η ομάδα στην αλάνα που παίζει και χτυπάει κάθε μέρα τα γόνατά του αλλά δεν τον πειράζει γιατί τον ενδιαφέρει μόνο να παίζει.
Ποδόσφαιρο θα πει να ξυπνάς, να κοιμάσαι, και οι σκέψεις σου να σχετίζονται με μια μπάλα που πολλοί τη χλευάζουν. Λένε κάποιοι τι ασχολείστε με ένα άθλημα που μερικά άτομα κυνηγούν μια μπάλα για να τη βάλουν σε ένα τέρμα και πολλές φορές γίνονται βίαιοι και νευριάζουν και ξεφεύγουν; Και όλα αυτά για μία μπάλα; Μα για μια μπάλα που πολλές φορές είναι διαλυμένη με το ύφασμα χαλασμένο και τη σαμπρέλα να είναι έτοιμη να βγει έξω; Ποιός ο λόγος; Η απάντηση είναι πως δε μπορεί ο καθένας να καταλάβει την καψούρα του άλλου, το πώς νιώθει, πώς αισθάνεται.
Από την παιδική και την εφηβική ηλικία κάνουμε έτσι για τη στρογγυλή θεά γιατί κάποτε που νιώθαμε άσχημα βρήκαμε διέξοδο εκεί. Γιατί όταν η κατάσταση στο σχολείο δεν ήταν καλή βάζαμε ένα γκολ στην πλατεία ή στο γήπεδο και τότε δε μας ενδιέφερε τίποτα. Διότι μέσα από την μπάλα προσπαθήσαμε κάποτε να κάνουμε φιγούρα στην κοπέλα που μας άρεσε αλλά δεν της το είχαμε πει κι εκεί ξαφνικά που βάζαμε το γκολ της το αφιερώναμε επειδή εκείνη την ώρα νιώθαμε Θεοί και η ντροπή μας έφευγε. Γιατί όλοι μας κάποια στιγμή λύσαμε μια κόντρα με έναν ποδοσφαιρικό αγώνα καθώς όποιος κέρδιζε ένιωθε ανώτερος από τον άλλο κι έδινε μια απάντηση μέσα από τη νίκη του, μέσα από το τέρμα που πέτυχε, την ασίστ που έδωσε.
Στη συνέχεια όσο μεγαλώναμε όταν δε νιώθαμε καλά, όταν είχαμε σκοτούρες, προβλήματα, πάλι μέσα από το ποδόσφαιρο ξεχνιόμασταν είτε επειδή βρήκαμε τους φίλους μας και παίξαμε σε ένα γειτονικό 5×5 είτε γιατί η ομάδα που υποστηρίζαμε έκανε μια μεγάλη νίκη. Παιδιάστικα και ανούσια συναισθήματα για κάποιους, η ζωή μας όλη για μας.
Το ποδόσφαιρο σε συντροφεύει σε όλη τη ζωή σου, ακόμα κι όταν η ηλικία σου δε στο επιτρέπει να παίξεις όσο και να το θες γιατί δεν αντέχεις, γιατί είσαι σε ηλικία συντάξεως. Ακόμα και τότε υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εμάς που μέχρι και η υγεία τους σχετίζεται με την πορεία της ομάδας τους. Υπάρχουν άνθρωποι που χαροπαλεύουν και μια από τις ερωτήσεις τους είναι «τι έκανε η ομάδα το σαββατοκύριακο;».
Κολλήσαμε με μια μπάλα κύριοι και κυρίες, συγγνώμη δε ζητάμε γιατί το διαλέξαμε, είμαστε «αρρωστάκια». «Αρρωστάκια» με την ίδια τη μπάλα, με την ομάδα μας. Ποιός από μας δεν απάντησε, «ποδοσφαιριστής», την πρώτη φορά που μας είπε κάποιος «μικρέ τι θές να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», Ποιός από εμάς δεν το ονειρεύτηκε είτε ξύπνιος είτε στον ύπνο του;
Η καρδιά μας κάθε φορά που θα βλέπουμε ή θα παίζουμε ποδόσφαιρο θα πηγαίνει γρήγορα. Θα είναι έτοιμη να βγει από τα στήθια μας. Εμείς όμως εκεί κολλημένοι επειδή αυτό το συναίσθημα είναι η ζωή μας.
Τα γκολ που πετύχαμε και θα πετύχουμε θα είναι πάντα η μεγαλύτερη ηδονή!
Το ποδόσφαιρο ποτέ δε θα είναι ένα απλό άθλημα…
Όλα αυτά τα συναισθήματα και οι στιγμές θα κρύβονται πάντα πίσω από τη λέξη ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ…
Ανδρέας Κατσάνης