Στη Νέα Υόρκη έγινε ανακωχή μεταξύ των συμμοριών και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα διαφορετικό είδος χορού. Ο Μάικλ Χόλμαν κατάφερε να προωθήσει τόσο πολύ αυτό το είδος, ώστε αυτός ο χορός να φτάσει να γίνει σήμερα ολυμπιακό άθλημα.
Ο Αμερικανός παραγωγός, καλλιτέχνης και επιχειρηματίας Μάικλ Χόλμαν, δεν διεκδικεί τον τίτλο του πατέρα του hip hop. Δεν θα μπορούσε άλλωστε, καθώς αυτό «γεννήθηκε» στους δρόμους της Νέας Υόρκης και στις μάχες μεταξύ των συμμοριών. Είναι όμως αυτός που το έκανε γνωστό παγκοσμίως και μετά από σχεδόν 40 χρόνια το έστειλε μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 που θα φιλοξενηθούν στο Παρίσι.
Ο Χόλμαν έφτασε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη το 1978 προερχόμενος από το Σαν Φρανσίσκο. Εκεί είχε σπουδάσει οικονομικά και στόχος του ήταν να εργαστεί στην Wall Street. Στη Νέα Υόρκη γνώρισε για πρώτη φορά τον επιβλητικό Τζόι Ραμόν, ιδρυτή και τραγουδιστή των «Ramones». «Εγώ έφευγα για το γραφείο και αυτός επέστρεφε από τα πάρτι κρατώντας από ένα κορίτσι σε κάθε χέρι. Ήταν τρελό», δήλωσε κάποτε για τον Ραμόν ο Χόλμαν. Από αυτή τη γνωριμία, κατάφερε να εντοπίσει μια νέα κουλτούρα που αναδυόταν γύρω του.
Κάποια στιγμή περπατώντας στους δρόμους του Μπρονξ θα δει κάτι που θα αλλάξει την ζωή του, το breakdance. Ένας χορός των γκέτο, που είχε εμφανιστεί ως μια μορφή χορευτικής μάχης, ανάμεσα στις συμμορίες που είχαν κυριαρχήσει στη Νέα Υόρκη από τη δεκαετία του 1970.
«Υπήρχαν οι Ghetto Brothers και οι Black Spades, οι Savage Nomads και οι Savage Skulls. Και αιματοκυλούσαν την πόλη για χρόνια.», λέει ο Χόλμαν και προσθέτει: «Στη συνέχεια, το 1971, ο Yellow Benjy – ο ηγέτης των Ghetto Brothers – είχε την ιδέα μιας εκεχειρίας που θα έδινε την ευκαιρία στα μέλη των αντίπαλων συμμοριών να συγκεντρώνονται σε ένα μέρος και να κάνουν πάρτι, όπου κυριαρχούσε ο συγκεκριμένος χορός. Έτσι το hip-hop και το breakdance αντικατέστησαν την βία.
Έτσι ένας πτυχιούχος Οικονομικών άφησε στην άκρη τον κόσμο της Wall Street και μπήκε σε αυτόν των γκέτο και των συμμοριών. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές του 1980, ξεκινά την προσπάθεια της προώθησης της hip-hop. Καθώς ο Χόλμαν έφτιαχνε μουσική, γύριζε ταινίες και απολάμβανε την ενέργεια της Νέας Υόρκης, αναρωτιόταν εάν η μικρή χιπ-χοπ θα μπορούσε να γίνει πρωτοποριακή τάση, όπως ακριβώς το πανκ που είχε εμφανιστεί στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη την προηγούμενη δεκαετία.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ο Χόλμαν οργάνωσε πάνελ και διαλέξεις για το κίνημα, έγραψε μουσική για ταινίες και έλαβε μέρος ως κριτής σε εργαστήρια χορού όπου νέοι χορευτές προσπαθούσαν να κάνουν τα πρώτα τους κόλπα στο breakdance. Το 2019 προωθήθηκε ως Ολυμπιακό άθλημα από τους Γάλλους διοργανωτές των Αγώνων του 2024.
Ο Χόλμαν κατηγορήθηκε ότι η αντιμετώπισή του ως άθλημα σκοτώνει την τέχνη, όμως ο ίδιος απαντά: «Το κίνημα είχε το δικό του μυαλό και ζωή. Το hip hop είναι πλέον συλλογικά μια βιομηχανία πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων που έχει επηρεάσει τον κόσμο. Υπήρχαν οι ίδιες συζητήσεις για το skateboard και τα extreme sports. Υπήρχε κατακραυγή στη σκέψη ότι μια μορφή τέχνης “κρίνεται”, με βαθμούς και σκορ. Είμαι σίγουρος ότι συνέβη το ίδιο και με το καλλιτεχνικό πατινάζ τη δεκαετία του 1930.»
Όσον αφορά στη διαδικασία των Αγώνων, το breakdance θα διαφέρει από τα άλλα αθλήματα με κριτές, καθώς οι αθλητές δεν θα περιμένουν σε σειρά, αλλά θα διαγωνίζονται ανά ζευγάρια, όπως συνέβαινε στα Holman’s nights, προκειμένου να διεκδικήσουν τη διάκριση και το μετάλλιο. Για τον Μάικλ Χόλμαν λοιπόν αποτελεί μια προσωπική δικαίωση για την απόφασή του να μυήσει όλον τον κόσμο στο Breakdance.