Όσο μεγαλύτερη η οικονομία τόσο το καλύτερο. Η εύρεση τρόπων διατήρησης ή τόνωσης της ανάπτυξης είναι κορυφαίας σημασίας για την βελτίωση της κοινωνίας. Αυτή είναι η βασική υπόθεση της συμβατικής οικονομικής λογικής.
Τί συμβαίνει όμως εάν η ανάπτυξη στην καλύτερη περίπτωση κάνει ελάχιστα για να διορθώσει τα προβλήματα του πλανήτη και στη χειρότερη, ευνοεί την καταστροφή του πλανήτη και θέτει σε κίνδυνο το μέλλον του;
Αυτό είναι το ριζοσπαστικό μήνυμα από το κίνημα του «degrowth», το οποίο έχει περάσει δεκαετίες στο πολιτικό περιθώριο με την προειδοποίησή του ότι η απεριόριστη ανάπτυξη πρέπει να σταματήσει. Τώρα, αφού η πανδημία έδωσε στους ανθρώπους σε ορισμένα μέρη του κόσμου την ευκαιρία να ξανασκεφτούν τι τους κάνει ευτυχισμένους και καθώς η κλίμακα της αναγκαίας αλλαγής για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης γίνεται πιο ξεκάθαρη, οι ιδέες του κερδίζουν μεγαλύτερη αναγνώριση – ακόμα και μπροστά στο ενδεχόμενο μίας επώδυνης παγκόσμιας κρίσης.
Οι υποστηρικτές του κινήματος διατείνονται ότι μια ατελείωτη επιθυμία για περισσότερα – μεγαλύτερες εθνικές οικονομίες, μεγαλύτερη κατανάλωση και μεγαλύτερα εταιρικά κέρδη – είναι μυωπική, όχι σωστά καθοδηγούμενη και τελικά επιβλαβής. Το ΑΕΠ αποτελεί μια κακή μέτρηση για την κοινωνική ευημερία, υποστηρίζουν.
Επιπλέον, βλέπουν την επέκταση της παγκόσμιας οικονομίας που έχει ήδη διπλασιαστεί σε μέγεθος από το 2005 – με ανάπτυξη 2% ετησίως, θα ήταν περισσότερο από επτά φορές μεγαλύτερη σε έναν αιώνα – να θέτει στόχους επίτευξης εκπομπών αερίων που είναι απαραίτητοι για τη διάσωση του πλανήτη.
Η λύση, σύμφωνα με το κίνημα degrowth είναι ο περιορισμός της παραγωγής περιττών αγαθών και η προσπάθεια μείωσης της ζήτησης για είδη που δεν είναι αναγκαία.
Αυτή η ανορθόδοξη σχολή σκέψης δεν θα μπορούσε να μην έχει δεχτεί έντονες κριτικές. Ο Μπιλ Γκέιτς έχει χαρακτηρίσει τους υποστηρικτές αυτής της θεωρίας «αποανάπτυξης» μη ρεαλιστές, τονίζοντας ότι το να ζητάμε από τους ανθρώπους να καταναλώνουν λιγότερα για χάρη του κλίματος, είναι μια χαμένη μάχη.
Ωστόσο, σε ορισμένες χώρες, γίνεται ολοένα και λιγότερο ταμπού, ειδικά καθώς οι κυβερνήσεις και η βιομηχανία υστερούν στις προσπάθειές τους να σταματήσουν την υπερθέρμανση του πλανήτη πέρα από τους 1,5oC, μετά την οποία ορισμένες επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής θα γίνουν μη αναστρέψιμες.