Ο Γιώργος Καπουτζίδης ήταν φιλοξενούμενος (μέσω τηλεδιάσκεψης, από το νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται ύστερα από ατύχημα που είχε πρόσφατα) στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, όπου και είχε την ευκαιρία να μιλήσει για το ευρύτερο νόημα της νέας σειράς του «Σέρρες». Σε ειδική συζήτηση για την καταπολέμηση του αποκλεισμού και των διακρίσεων, ο ηθοποιός και σεναριογράφος αναφέρθηκε στη σημασία της προβολής των ΛΟΑΤΚΙ ζητημάτων ακόμη και μέσω της τηλεοπτικής μυθοπλασίας.
Ακολουθεί η τοποθέτηση του Γιώργου Καπουτζίδη:
«Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος και πολύ περήφανος γι’ αυτή τη δουλειά, νιώθω ότι είναι η πιο ώριμη δουλειά που έχω κάνει και η πιο ειλικρινής. Είναι μια δουλειά που ξεκίνησε από ένα πραγματικό περιστατικό: Ο πατέρας μου είχε σπάσει το χέρι του και ανεβήκαμε μαζί με την αδελφή μου στις Σέρρες για να τον βοηθήσουμε. Οπότε κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω αυτή τη σειρά.
Αρχικά σκέφτηκα ότι εγώ δεν έχω βιώσει αποκλεισμό εις βάρος των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στο χώρο της εργασίας μου. Διότι εγώ γράφω τις σειρές μου, εγώ παίζω -γράφω ρόλο για εμένα, οπότε δεν έχω βιώσει αποκλεισμό.
Μετά όμως συνειδητοποίησα ότι έχω βιώσει αποκλεισμό -και πολύ έντονο μάλιστα. Από τη δεκαετία του ’70 που ξεκίνησαν να υπάρχουν ελληνικές σειρές μέχρι και φέτος, πρέπει να έχουν γίνει πάνω-κάτω 800 ίσως και 1.000 σήριαλ. Αλλά ούτε μία σειρά, ούτε μία ανάμεσα σε αυτές τις χίλιες, δεν έχει για κεντρικό χαρακτήρα έναν γκέι, δεν είναι ο πυρήνας, δηλαδή, της ιστορίας.
Αρχικά ήταν ο τύπος με τον οποίον έσπαγαν όλοι πλάκα και αργότερα, όταν κάποιοι -ευτυχώς- εγκατέλειψαν αυτό το μοτίβο, ο γκέι χαρακτήρας έγινε ένας φίλος, ο πιστός φιλος της πρωταγωνίστριας που τη βοηθούσε στα ερωτικά της ή ένας άλλος φίλος μέσα σε μία παρέα, ή ένας τύπος που βιώνει μια απορριπτική συμπεριφορά και πρέπει να τον λυπηθούμε κ.λπ. Αλλά ποτέ, ποτέ, ο γκέι χαρακτήρας δεν είναι ο πυρήνας. Δεν είναι αυτός που διηγείται την ιστορία. Και εκεί κατάλαβα τι αποκλεισμό βιώνουμε.
Ως γκέι άνθρωπος έχω βιώσει έρωτες ωραίους, ωραίες σχέσεις, χωρισμούς, κατάγματα, έχω ζήσει πολλά πράγματα και δεν μπορώ να τα διηγηθώ. Δεν έχω το δικαίωμα να διηγηθώ την ιστορία μου. Για πολλούς λόγους: Άλλοι δεν διηγούμαστε την ιστορία μας γιατί δεν θέλουμε ‘να εκτεθούμε’. Άλλοι δεν διηγούμαστε τις ιστορίες μας γιατί έχουμε την αίσθηση ότι μάλλον δεν θα γίνουν δεκτή, δεν θα τη δει ο κόσμος, ή δεν θα τη θέλει το κανάλι. Και άλλοι τολμηροί, οι οποίοι διηγούνται την ιστορία τους με έναν γκέι πρωταγωνιστή πέφτουν επάνω σε έναν τοίχο. Στον τοίχο που θα ορθώσει μια εταιρεία παραγωγής, ή ένα κανάλι και θα πει ότι αυτή η σειρά δεν αφορά κανέναν.
Έχω την αίσθηση ότι ο λόγος που δόθηκε το πράσινο φως στις «Σέρρες» είναι ότι το έγραψε ένας άνθρωπος που έχει κάνει τηλεοπτικές επιτυχίες στο παρελθόν. Δεν ξέρω εάν ένα νέο παιδί έγραφε το ίδιο σενάριο θα γινόταν δεκτό. Και αυτό είναι ακόμη στενάχωρο, είναι αυτό που πρέπει να αλλάξουμε. Γιατί πρέπει να μπορούμε να διηγηθούμε τις ιστορίες μας.