Για το ρόλο του στην παράσταση «Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς» του Λέοντος Τολστόι στο θέατρο Αλκμήνη μίλησε ο πολυδιάστατος ηθοποιός Θανάσης Κουρλαμπάς
«Έχουμε τη χαρά με τον Γιώργο Γαλίτη να ανεβάζουμε για 5η χρονιά μία πολύ πετυχημένη παράσταση, ένα μεγάλο θεατρικό γεγονός για εμάς και είναι από τα ωραιότερα πράγματα που έχουμε κάνει στην καριέρα μας. Με τον Γιώργο είμαστε σαν αδέλφια πάνω στη σκηνή, είναι μία καταπληκτική διασκευή και σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη», αναφέρει αρχικά ο γνωστός ηθοποιός.
«Είναι ένα καταπληκτικό διήγημα του Λέοντος Τολστόι όπου με πολύ απλό τρόπο χωρίς βαρύγδουπες εκφράσεις και υπέρμετρα νοήματα εστιάζει στο μεγαλείο της ζωής του ανθρώπου μέσα από το μονοπάτι του θανάτου. Είναι ένας περίεργος ‘‘καθρεπτισμός’’ που γίνεται και δίνει σαν δώρο στον αναγνώστη και τώρα στο θεατή της παράστασης, σκέψεις και συναισθήματα για το μεγαλείο της ζωής που είναι μία και μοναδική. Έχουμε έναν άνθρωπο που από την αρχή της παράστασης δηλώνεται ότι πεθαίνει, άρα δεν υπάρχει καμία λύτρωση, κανένα ‘‘παράθυρο ελπίδος’’. Έχουμε ένα νεκρό και βλέπουμε πώς έζησε και τι έπρεπε να κάνει».
Δύο ηθοποιοί- δεκαεννέα χαρακτήρες!
Για τις δυσκολίες του εν λόγω θεατρικού εγχειρήματος τονίζει, μεταξύ άλλων, «Η παράσταση ήταν ένα ιδιαίτερο θεατρικό στοίχημα γιατί χωρίς απολύτως καμία βοήθεια από σκηνικό αντικείμενο ή ρούχα, είναι δύο άνδρες ηθοποιοί όπου περνάμε από τους 19 χαρακτήρες του έργου!
Είναι πολύ δύσκολη παράσταση, χρειάζεται πάρα πολύ ψυχικό σθένος και πολύ δόσιμο για να ‘‘βγει’’. Το ιδιαίτερο του στοιχήματος είναι ότι δεν έχουμε μοιράσει τους χαρακτήρες, αλλά και οι δύο ηθοποιοί περνούν από όλους τους χαρακτήρες μέσα σε δευτερόλεπτα κάτι που φαινομενικά θα μπέρδευε το θεατή. Όχι μόνο δεν τον μπερδεύει, λειτουργεί άψογα γιατί η ουσία του θεάτρου είναι το δυνατό κείμενο, το όραμα του σκηνοθέτη και οι ερμηνείες των ηθοποιών.
Οι θεατές μας λένε ότι είναι μια παράσταση που την ‘‘κουβαλούν’’ μέρες. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έρχονται και την ξαναβλέπουν, γιατί τους βάζει ακριβώς στην πηγή της εξερεύνησης και διερεύνησης του εαυτού τους… Η ουσία είναι μία συνεχής πάλη με τον εαυτό μας για να γινόμαστε όσο πιο απλοί, πιο ανθρώπινοι γίνεται στη ζωή».
Οι θεατές ‘‘όρμησαν’’ με κέφι μετά την πανδημία
Για την επιστροφή του κοινού στο θέατρο με μεγαλύτερη… ένταση μετά τη μεγάλη ταλαιπωρία (από κάθε άποψη) της πανδημίας ο κ. Κουρλαμπάς υπογραμμίζει σχετικά και μεταξύ άλλων, «Μετά την πανδημία – επειδή έλειψε η τέχνη και το θέατρο στους ανθρώπους- ‘‘όρμησαν’’ με κέφι γιατί τους είχε λείψει δύο χρόνια. Ακόμα και πριν λήξει η πανδημία -στη μεταβατική περίοδο – όπου οι ειδικοί συνιστούσαν μεγάλη προσοχή στους κλειστούς χώρους, είδαμε πολλά θέατρα γέμιζαν με ανθρώπους με μάσκες, φοβισμένους και παίρνοντας το ρίσκο.
Αλλά ότι γέμιζαν τα θέατρα με ανθρώπους που δεν είχαν την απόλυτη ελευθερία απέναντι στον εφιάλτη του κορονοϊού, να πηγαίνουν και να κλείνονται για μιάμιση- δύο ώρες σε ένα θέατρο, με τον κίνδυνο να κολλήσουν, αποδεικνύει ότι η δύναμη του θεάτρου και γενικά της τέχνης είναι τεράστια και έχει καταλυτικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων και στις ψυχές τους. Αυτό είναι τεράστια χαρά για τους ανθρώπους της τέχνης και του θεάτρου γιατί και σε εμάς έλειψε πολύ αυτή η επικοινωνία».