Τέμπη… Ένας χρόνος ακριβώς μετά το τραγικό δυστύχημα. Ένας χρόνος από τότε που 57 ψυχές ταξίδεψαν ψηλά με όχημα μια μοιραία αμαξοστοιχία που κινούταν χωρίς κανόνες ασφαλείας, χωρίς σχέδιο, χωρίς ευθύνη… Ένας χρόνος με μία ανοιχτή πληγή που συνεχίζει να αιμορραγεί και για κάποιους δε θα κλείσει ποτέ…
1 χρόνο μετά και η έρευνα για το δυστύχημα παραμένει ανοιχτή… κάποιοι έσπευσαν να “μπαζώσουν” τα στοιχεία… να κρύψουν τις ευθύνες, να κάνουν κι αυτό το περιστατικό μια κρίση που θα περάσει… μια κρίση που θα ξεχαστεί… Αρκεί για λίγο καιρό να χωθεί η αλήθεια εκεί που δε θα φθάσει η έρευνα… στο σκοτάδι.
Μα πώς να σταματήσει να ψάχνει την αλήθεια η μάνα δεν ξανάδε το παιδί της; Η μάνα που ένα χρόνο τώρα κάθεται σε μια καρέκλα σε δωμάτιο νοσοκομείου περιμένοντας μια ένδειξη ότι το παιδί της θα επανέλθει; Ο πατέρας που μεγαλώνει μόνος το μωρό του με το τραύμα της χαμένης του συζύγου;
Με απόλυτη ευθύνη της κυβερνητικής πλειοψηφίας, η περιβόητη εξεταστική επιτροπή ολοκλήρωσε πρόωρα τις εργασίες της, βάζοντας φιτίλι στην αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος… Ήταν τέτοια η σπουδή της κυβέρνησης για να συγκαλύψει ευθύνες και να ρίξει άρον άρον αυλαία στην επιτροπή, παρά το γεγονός ότι εκκρεμεί η αποστολή της δικογραφίας από το Συμβούλιο Εφετών Λάρισας και πριν ακόμα καταθέσουν οι εμπειρογνώμονες των οικογενειών όσων χάθηκαν.
Η ελληνική κυβέρνηση απέρριψε το αίτημα της ευρωπαϊκής εισαγγελίας για έρευνα σε βάρος δύο Ελλήνων υπουργών…η Ελλάδα ξεγυμνώνεται και γίνεται όλο και πιο άσχημη στα μάτια μας, καθώς βλέπουμε τον κυνισμό της κάθε εξουσίας, το τέρας του αυταρχισμού και της ατιμωρησίας που προσπαθεί εναγωνίως να συγκαλύψει ενόχους και ευθύνες με κάθε μέσο και τίμημα. Γιατί σε αυτήν την υπόθεση το βασικό είναι σωθεί ο μοιραίος πρώην Υπουργός Μεταφορών, Κώστας Καραμανλής.
Ο τελευταίος εμφανίστηκε ενώπιον της επιτροπής με υψωμένο το δάχτυλο ενώ παράλληλα προκαλούσε την κοινή γνώμη, λέγοντας πως ο πόνος των συγγενών των θυμάτων είναι βουβός. Ήταν ο ίδιος που είχε παραιτηθεί για τα μάτια του κόσμου μετά το δυστύχημα, αναλαμβάνοντας δήθεν την πολιτική ευθύνη, για να αναβαπτιστεί στην κολυμβήθρα των τελευταίων εκλογών, φυσικά με τις ευλογίες του Μαξίμου. Και κάπου εκεί και ο Άδωνις να δηλώνει ότι δεν ενδιαφέρουν τους πολίτες τα Τέμπη.
Ως αχτίδα φωτός από την άλλη, φαντάζουν ενέργειες όπως η συγκέντρωση 750.000 υπογραφών στο ψήφισμα για ενεργοποίηση του νόμου περί ευθύνης Υπουργών. Ένα πολύ σημαντικό γεγονός και ένα ισχυρό μήνυμα που δείχνει ότι η κοινωνία είναι ακόμα ζωντανή και αντιδρά. Αχτίδα φωτός είναι οι εκπρόσωποι των γονιών των θυμάτων που με ανεξάντλητη ψυχική δύναμη, έβαλαν τον πόνο τους σε μια βαλίτσα και ταξίδεψαν έως τις Βρυξέλλες αναζητώντας δικαιοσύνη για τις 57 ψυχές των Τεμπών. Αχτίδα φωτός είναι όσοι παλεύουν καθημερινά για την αλήθεια και το δίκιο από κάθε μετερίζι απέναντι σε σάπια και διεφθαρμένα συστήματα, δεν παζαρεύουν, δεν ντιλάρουν, δεν εξαγοράζονται. Γιατί δείχνουν ότι «δεν είναι όλοι ίδιοι», δείχνουν ότι υπάρχει και μια «άλλη» Ελλάδα.