Η κινδυνολογία δεν έλειπε ποτέ όταν επρόκειτο να εφαρμοστεί Δημοσιονομικό Σύμφωνο ειδικά για τις χώρες όπως Γαλλία Γερμανία με τα πολιτικά τους μπερδέματα αλλά και Ιταλία, Βέλγιο, Σλοβακία, της Μάλτα και Πολωνίας, καθώς και Ουγγαρία της χώρας που ασκεί σήμερα την εκ περιτροπής προεδρία της Ε.Ε..
‘Αρα είναι ένα έργο που το έχουμε ξαναδεί και εδώ στην Ελλάδα από πρώτο χέρι.
Μπορεί αυτή η διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος να είναι “εικονική”, αφού επίκεινται τα νέα τετραετή δημοσιονομικά πλάνα για κάθε χώρα, αλλά έχει έναν κοινό παρονομαστή: την αξιολόγηση των κρατών-μελών με μόνο κριτήριο την αύξηση των καθαρών πρωτογενών δαπανών, η οποία θα προσυμφωνείται και δεν θα μπορεί να αλλάξει.
Το σύστημα αυτό πρότεινε μεν η Επιτροπή, γερμανικής προέλευσης. Αυτό γιατί διαχωρίζει την πορεία των δαπανών από τα έσοδα.
Οι κίνδυνοι αναμένονται από το πρόβλημα που θα έχει η Γαλλία και η Ιταλία στην Ευρωζώνη που θα μεταφερθεί και για στο σύνολο της Ε.Ε. Τα οικονομικά της 2ης και της 3ης μεγαλύτερης οικονομίας της Ε.Ε. θα επιδεινωθούν το 2025, παρουσιάζοντας υψηλότερο έλλειμμα και χρέος, χωρίς βέβαια να πάρουν νέα μέτρα, με οριακή ανάπτυξη σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα.
Οι Βρυξέλλες θα ζητήσουν μέτρα λιτότητας, σοβαρές περικοπές για να υποχωρήσει το έλλειμμά τους κάτω από το 3% του ΑΕΠ και το χρέος τους να κινηθεί πτωτικά.
Η νέα κυβέρνηση της Γαλλίας, η οποία αναμένεται να σχηματιστεί με τη συμμετοχή του Λαϊκού Μετώπου, εκλέχθηκε με πρόγραμμα για πρόσθετες δαπάνες 95 δισ. ευρώ, ενώ στην Ιταλία έχουμε μια κυβέρνηση η οποία αντιστέκεται σθεναρά τα τελευταία τρία χρόνια σε κάθε είδους περικοπές.
Η ΕΚΤ, διά της προέδρου της, κυρίας Κριστίν Λαγκάρντ, έχει δηλώσει ετοιμότητα να παρέμβει σε κάθε δύσκολη κατάσταση.
Υπάρχει έτοιμο και το εργαλείο που ονομάστηκε Transmission Protection Instrument (TPI), το οποίο, παρότι έχει θεσμοθετηθεί από το 2022 λόγω της απότομης ανόδου του χρέους στην Ευρωζώνη κατά την πανδημία του κορονοϊού, στην πράξη δεν έχει ενεργοποιηθεί ποτέ.
Ακόμα ένα ζητούμενο είναι ποια θα είναι η τύχη των υψηλών ακόμη επιτοκίων του ευρώ, που βρίσκονται στο 4%, αν παράλληλα η ΕΚΤ, προσπαθώντας να διασώσει ομόλογα συγκεκριμένων χωρών, πλημμυρίσει ξανά με ρευστότητα τις αγορές.
Η Ελλάδα θα δεχτεί πλήγμα από δύο πλευρές. Η πρώτη είναι η ανάπτυξη της οικονομίας, η οποία εκ των πραγμάτων θα επιβραδύνει έναντι του στόχου για ανάπτυξη 2,5%, και το δεύτερο πλήγμα εντοπίζεται στο κόστος δανεισμού.
Η Ελλάδα παραμένει η πλέον υπερχρεωμένη χώρα της Ευρωζώνης και, για τον λόγο αυτό, σε κάθε ανάλογη κατάσταση “πληρώνει” το ύψος του χρέους με αύξηση των αποδόσεων όχι μόνο στα ομόλογα με διάρκεια πάνω από 1 χρόνο, αλλά και στα έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου, με τα οποία χρηματοδοτεί μέρος των κρατικών αναγκών.
Συνεπώς, μια νέα κρίση στην Ευρωζώνη θα έχει κόστος και στην Ελλάδα.