 που υπογράφηκε στις 17 Ιουνίου 1930, αύξησε τους εισαγωγικούς δασμούς...){kind=link}
Το νομοσχέδιο Smoot-Hawley Tariff Act, (United States Tariff Act) που υπογράφηκε στις 17 Ιουνίου 1930, αύξησε τους εισαγωγικούς δασμούς για την προστασία των αμερικανικών επιχειρήσεων και των αγροτών, προσθέτοντας σημαντική πίεση στο διεθνές οικονομικό κλίμα το οποίο υπέφερε ήδη από την Μεγάλη Ύφεση.
Το νομοσχέδιο πήρε το όνομά του από τους εισάγοντες, τον γερουσιαστή Reed Smoot της Γιούτα, πρόεδρο της επιτροπής οικονομικών της Γερουσίας, και τον εκπρόσωπο Willis Hawley του Όρεγκον, πρόεδρο της επιτροπής Ways and Means, που επέβλεπε και έκανε συστάσεις περί του προϋπολογισμού. Ήταν η τελευταία νομοθεσία σύμφωνα με την οποία το Κογκρέσο των ΗΠΑ όρισε πραγματικούς δασμούς.
Ο νόμος τιμολόγησης Smoot-Hawley αύξησε τους ήδη υψηλούς δασμολογικούς συντελεστές των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1922 το Κογκρέσο είχε θεσπίσει τον νόμο Fordney-McCumber, ο οποίος ήταν ένας από τους πιο τιμωρητικούς όσον αφορά την προστασία από εισαγωγές, που πέρασε στην ιστορία της χώρας, αυξάνοντας τον μέσο φόρο εισαγωγών σε περίπου 40 τοις εκατό.
Ο νόμος Fordney-McCumber προκάλεσε αντίποινα από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αλλά δεν έκανε τίποτα για να αυξήσει την ευημερία των ΗΠΑ. Ο νόμος Smoot-Hawley αύξησε επιπλέον τους δασμούς κατά περίπου 20%, ωθώντας άλλες χώρες να επιβάλουν υψηλή φορολόγηση στις εξαγωγές των ΗΠΑ ως αντίποινα.
Καθ ‘όλη τη δεκαετία του 1920, ωστόσο, καθώς οι Ευρωπαίοι αγρότες ανέκαμψαν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και οι Αμερικανοί ομόλογοι τους αντιμετώπισαν έντονο ανταγωνισμό και μείωση των τιμών λόγω υπερπαραγωγής, τα αμερικανικά γεωργικά συμφέροντα άσκησαν πίεση στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση για προστασία έναντι των εισαγωγών γεωργικών προϊόντων. Στην εκστρατεία του για την προεδρία του 1928, ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος Χέρμπερτ Χούβερ υποσχέθηκε να αυξήσει τους δασμούς για τα γεωργικά αγαθά, αλλά αφού ανέλαβε, τα γραφεία λόμπι από άλλους οικονομικούς τομείς τον ενθάρρυναν να υποστηρίξει μια ευρύτερη αύξηση. Αν και η αύξηση υποστηρίχθηκε από τους περισσότερους Ρεπουμπλικάνους, μια προσπάθεια αύξησης των δασμών απέτυχε το 1929, κυρίως λόγω της αντίθεσης ισχυρών Ρεπουμπλικανών στη Γερουσία των ΗΠΑ.
Σε απάντηση στη συντριβή του χρηματιστηρίου του 1929, ωστόσο, ο προστατευτισμός κέρδισε δύναμη και, παρόλο που η τιμολογιακή νομοθεσία στη συνέχεια πέρασε οριακά (44-42) στη Γερουσία και στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Παρά την συμβουλή από περισσότερους από 1.000 οικονομολόγους να ασκήσει βέτο στη νομοθεσία, ο Χούβερ τελικά υπέγραψε το νομοσχέδιο στις 17 Ιουνίου 1930.
Ο νόμος Smoot-Hawley συνέβαλε στην πρόωρη απώλεια εμπιστοσύνης στη Wall Street και σηματοδότησε την απομόνωση των ΗΠΑ. Αυξάνοντας το μέσο τιμολόγιο κατά περίπου 20 τοις εκατό, προκάλεσε επίσης αντίποινα από ξένες κυβερνήσεις και πολλές υπερπόντιες τράπεζες άρχισαν να καταρρέουν. (Επειδή η νομοθεσία ορίζει τόσο ειδικούς όσο και κατ ‘αξία δασμολογικούς συντελεστές, ο καθορισμός της ακριβούς ποσοστιαίας αύξησης των τιμολογίων είναι δύσκολος και αποτελεί αντικείμενο συζήτησης μεταξύ των οικονομολόγων).
Μέσα σε δύο χρόνια περίπου 24 χώρες υιοθέτησαν παρόμοιες τακτικές εις βάρος των άλλων χωρών (beggar-thy-neighbour policy), κάτι για το οποίο κατηγορούσε ο Ανταμ Σμιθ τους μερκαντιλιστές, επιδεινώνοντας μια ήδη κατεστραμμένη παγκόσμια οικονομία και μειώνοντας το παγκόσμιο εμπόριο. Οι εισαγωγές από τις ΗΠΑ και οι εξαγωγές προς την Ευρώπη μειώθηκαν κατά περίπου δύο τρίτα μεταξύ του 1929 και του 1932, ενώ το συνολικό παγκόσμιο εμπόριο μειώθηκε κατά παρόμοια επίπεδα τα τέσσερα χρόνια που ήταν σε ισχύ η νομοθεσία.
Το 1934 ο Πρόεδρος Φράνκλιν Ρούσβελτ υπέγραψε τον νόμο περί αμοιβαίων εμπορικών συμφωνιών, μειώνοντας τα επίπεδα των δασμών και προωθώντας την απελευθέρωση του εμπορίου και τη συνεργασία με ξένες κυβερνήσεις. Μερικοί ιστορικοί υποστήριξαν ότι ο νόμος, με την εμβάθυνση της Μεγάλης Ύφεσης, μπορεί να συνέβαλε στην άνοδο του πολιτικού εξτρεμισμού, επιτρέποντας σε ηγέτες όπως ο Αδόλφος Χίτλερ να αυξήσουν την πολιτική τους δύναμη και να αποκτήσουν εξουσία.