...){kind=link}
Σαν σήμερα, στις 29 Ιανουαρίου 1907 υπογράφεται η ιδρυτική πράξη του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και Βιοτεχνών (ΣΕΒΒ) από περίπου 200 μέλη του βιομηχανικού και του βιοτεχνικού κόσμου της Αθήνας και του Πειραιά.
Τα πιο γνωστά ονόματα της ελληνικής βιομηχανίας – που επιχειρούσε τότε τα πρώτα, σημαντικά της βήματα – μετείχαν στη διοίκηση του Συνδέσμου, με πρώτο πρόεδρο τον Μιχαήλ Πολίτη και ταμία τον ιδιοκτήτη της ιστορικής «Πιλοποιίας Πουλόπουλου» Ηλία Πουλόπουλο.
Κυρίως δύο λόγοι οδήγησαν στη δημιουργία του ΣΕΒΒ:
- Η εμφάνιση των εργατικών σωματείων, που έχρηζαν οργανωμένης απάντησης από τους εργοδότες, σε συνδυασμό με την κλιμάκωση των εργατικών κινητοποιήσεων και διεκδικήσεων. Αν και η Οκτωβριανή επανάσταση δεν είχε ακόμα συντελεστεί, ο βιομηχανικός κόσμος έβλεπε τις ανατροπές που έρχονταν και οργανώθηκε νωρίς.
- Το ομόθυμο αίτημα του κόσμου των επιχειρήσεων για διαμόρφωση ειδικών θεσμών, με σκοπό την προάσπιση και την προώθηση της αναπτυσσόμενης ελληνικής βιομηχανίας.
Ο ΣΕΒΒ έγραφε για τον στόχο ίδρυσής του στο καταστατικό:
«Σκοπός του είνε η διά παντός προσφόρου νομοταγούς μέσου ενίσχυσις και ανάπτυξις της βιομηχανίας, βιοτεχνίας και εν γένει των παραγωγών του τόπου, η αμοιβαία των μελών αυτού υποστήριξις προς προαγωγήν του έργου εκάστου και η διάδοσις των βιομηχανικών και τεχνικών γνώσεων».
Στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του, σε μια εποχή καταιγιστικών πολιτικών εξελίξεων και πολεμικών συγκρούσεων, ο ΣΕΒΒ συνέβαλε καθοριστικά στη συγκρότηση του επονομαζόμενου 8ου υπουργείου, του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, το 1910 και στην ψήφιση του νόμου 2948/1922 «περί προαγωγής της βιομηχανίας και βιοτεχνίας», θέτοντας τα θεμέλια και το θεσμικό πλαίσιο για τη μεσοπολεμική βιομηχανική επέκταση και ανάπτυξη.
Τρεις φορές ο Σύνδεσμος προέβη σε αλλαγή της επωνυμίας του, επιδεικνύοντας τις ανάλογες προσαρμογές σε ένα μεταλλασσόμενο οικονομικό περιβάλλον.
Ήδη από την αρχή της δεκαετίας του 1960 και με την ευρωπαϊκή προοπτική προ πυλών, είχε τεθεί στα μέλη του ΣΕΒ η ανάγκη υιοθέτησης νέου διοικητικού μοντέλου. Ο Δημήτρης Μαρινόπουλος, ένας βιομήχανος της δεύτερης γενιάς και με ανοιχτούς επιχειρηματικούς ορίζοντες, υπογράμμιζε στη γενική συνέλευση του 1967 αυτήν ακριβώς τη δομική αλλαγή που μοιραία θα επέφερε μεταβολές στην επιχειρηματική διαδικασία αλλά και στην εκπροσώπησή της. Ήταν τότε που η προσωποποίηση στον όρο «βιομήχανος» αναδείκνυε τον όρο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων. Κι Αυτό διότι ο «δημιουργός» κι αυτός που υλοποιούσε πολιτικές και επενδύσεις είχε μείζονα ρόλο.
Το 1979 δεν υπήρξε μόνο ένα έτος – τομή για την Ελλάδα που υπέγραψε πανηγυρικά τη συμφωνία ένταξης στην ΕΟΚ στις 28 Μαΐου· υπήρξε έτος-τομή και για τον ΣΕΒ έχοντας στην ηγεσία του τον Δημήτρη Κυριαζή, έναν καταξιωμένο επιχειρηματία με μακρά παρουσία στα διοικητικά συμβούλια ελληνικών και ξένων επιχειρηματικών σχημάτων. Ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων μετονομάστηκε σε Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών προφανώς όμως και κάτω από ένα καθεστώς πίεσης των συνδικάτων στο παρά …πέντε της ανάδυσης του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Ήταν οι εποχές που ο όρος «βιομήχανος» είχε αρνητική έννοια στον απόηχο του παροξυσμού που επέφερε η πτώση της χούντας και η επικράτηση πιο κρατικιστικών ιδεών.
Τέλος το 2007 αλλάζει για τελευταία φορά το όνομα του ΣΕΒ σε Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών. Είναι η περίοδος βιομηχανικής παρακμής της Ελλάδας και ανάδυσης ταυτόχρονα μιας άλλου τύπου επιχειρηματικότητας ή αυτού που λέμε σήμερα “υπηρεσίες”. Μια περίοδος όμως που ανέδειξε και την εγχώρια οικονομική γύμνια σε μια χώρα που δεν παράγει δυστυχώς τίποτα και εισάγει ακόμα και για τις βασικές της ανάγκες.