Έχουν περάσει 2 αιώνες, κοντά διακόσια χρόνια, από τη σύσταση του Ελληνικού κράτους και όμως όσο αφορά την λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Η εκλογική δύναμη του πολιτευτή δεν βασίζεται στις γνώσεις του, το κύρος του, την επαγγελματική του σταδιοδρομία ούτε βέβαια και στα έργα του για το καλό της περιοχής , την ποιότητα ζωής των πολιτών και κατ΄επέκταση της χώρας του.
Από την άλλη πλευρά, ο ψηφοφόρος δεν εξαρτά την ψήφο του από την προσφορά στο γενικό καλό , την ανάπτυξη και την πρόοδο, αλλά αποκλειστικά και μόνο από την ικανοποίηση ή όχι προσωπικών του αιτημάτων και επιδιώξεων. Το διαπραγματευτικό του χαρτί είναι η οικογένεια και οι συγγενείς , ή ο κόσμος που ελέγχει και “όποιος θέλει αγοράζει” .
Σημαντικό στοιχείο αυτής της ιδιότυπης σχέσεις είναι ότι ο ψηφοφόρος γνωρίζει ότι δεν έχει τη δυνατότητα και τις ικανότητες να το πραγματοποιήσει μόνος του οπότε το μόνο μέσο του είναι ο πολιτευτής. Από την άλλη πλευρά οι πολιτικοί πάντοτε αφήνουν ή δημιουργούν παράθυρα για να μπορεί να επιτευχθεί αυτή η ανάγκη εξάρτησης .
Δεν είναι τυχαίο που στην ελληνική πολιτική ζωή κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες η γνωστή φράση “πελατειακή σχέση”. Δηλαδή ο εκλογέας αντιμετωπίζεται ως πελάτης και ο πολιτευτής ως έμπορος που αγοράζει και πουλάει.
Για αυτό δεν προκαλεί καμία έκπληξη η επαγγελματική πορεία και διαδρομή του σταθμάρχη της Λάρισας. Χωρίς γνώσεις , προσόντα, εμπειρία ανέλαβε έναν κομβικό ρόλο και ο λόγοι προφανής. Όπως τουλάχιστον έχει γραφτεί το οικονομικό κίνητρο.
Δεν είναι και λίγα τα 3,500 ευρώ μηνιαίως για έναν 60χρονο πρώην αχθοφόρο. Άλλωστε πως θα το πετύχαινε αυτό εάν δεν είχε μπάρμπα στην Κορώνη ή καλύτερα έναν κυβερνητικό βουλευτή από την Λάρισα ;
Ποιός να το φανταζόταν όμως ότι η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια και εκεί που η Κυβέρνηση πήγαινε προς τις εκλογές με ταχύτητα υπερταχείας , ένας ασήμαντος σταθμάρχης που απλά εξαργυρώσε τη ψήφο του με μια προνομιακή θέση θα βύθιζε στο πένθος την χώρα και θα έφερνε στο φως της επιφάνειας την ανυπαρξία της πολιτείας η οποία έχει μάθει δεκάδες χρόνια τώρα να βασίζεται σε αυτό που μας κληροδότησαν οι Τούρκοι , το ρουσφέτι.
Ο Πρωθυπουργός στο διάγγελμά του προεξόφλησε ότι το τραγικό συμβάν είναι αποτέλεσμα ενός ανθρώπινου λάθους, μια άποψη που αναπαράγει καθημερινά, η συντριπτική πλειοψηφία του έντυπου και ηλεκτονικού τύπου για να μην μιλήσουμε τις αναλύσεις των τηλεοπτικών καναλιών-τηλεδικαστών.
Δεν διευκρίνησε όμως τίνος ανθρώπινο λάθος είναι;
- Του νομικου πλαισίου που θεσπίζει η πολιτεία για να επιτρέπονται οι μετατάξεις σε καίρια πόστα, άπειρων και ακατάλληλων ανθρώπων που όχι σπάνια καταλήγουν για το σύνολο των πολιτών σε επικίνδυνους ατραπούς .
- Ενός εκ των Βουλευτών Λάρισας , όπως λέγεται και γράφεται που μεσολάβησε για να γίνει η συγκεκριένη τοποθέτηση
- Του ρμόδιου Υπουργού ο οποίος σίγουρα έδωσε το πράσινο φως για την υλοποίηση του αιτήματος ή του αρμοδίου στελέχους του Οργανισμού ο οποίος υπάκουσε πρόθυμα στην εντολή άνωθεν…
Στην Ελλάδα η επέκταση και η έκταση της έρευνας του περιβόητου “ανθρώπινου λάθους” είναι σαν να ψάχνεις ψύλλο στα άχυρα.
Σε μια άλλη Ελλάδα, σύγχρονη, ευρωπαϊκή τα βραχιολια θα κουδούνιζαν ήδη στα λεπτεπίλεπτα και αδύναμα χέρια πολλών.
Στην Ελλάδα του σήμερα όμως υπάρχουν τόσοι πολλοί “σταθμάρχες” οι οποίοι είναι έτοιμοι να δώσουν τον αγώνα τους σε κάθε χωριό και γειτονιά της χώρας για το “καλό” της παράταξης.
….Και τους χρειάζονται!