Πάσχα σε Ανατολική και Δυτική Εκκλησία

Ωστόσο η πένθιμη ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδας και η χαρά που τη διαδέχεται το βράδυ της Ανάστασης, δεν βιώνονται με την ίδια κατάνυξη και τον ίδιο ενθουσιασμό από ολόκληρο το Χριστιανικό κόσμο.

Στη Δυτική Ευρώπη, στη Βρετανία, στις ΗΠΑ, το Πάσχα, όπως άλλωστε και τα Χριστούγεννα, εκτός από θρησκευτική είναι και καταναλωτική γιορτή, τόσο που η εκκλησία φοβάται ότι χρόνο με το χρόνο αποδυναμώνονται τα πολύ σημαντικά μηνύματα αυτών των ημερών.

«Θεωρητικά θα έλεγα ότι και για τους Δυτικούς Χριστιανούς, η Ανάσταση είναι η πρώτη γιορτή αλλά στην πράξη δίνουν περισσότερη σημασία, στα Χριστούγεννα. Όχι όμως για λόγους θεολογικούς. Απλά στη ζωή του κόσμου το Πάσχα δεν έχει τόση μεγάλη σημασία όση τα Χριστούγεννα», μας εξηγεί ο επίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος.

Τους πρώτους αιώνες της μετά Χριστών εποχής, οι εορτασμοί της Μεγάλης Εβδομάδας δεν υπήρχαν και οι Χριστιανοί ήταν μια διωκόμενη μειονότητα.

Όλα άλλαξαν τις ημέρες του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου και οι πρώτες λειτουργίες της Μεγάλης Εβδομάδας ξεκίνησαν στην Ιερουσαλήμ.

Ο ιεροδιάκονος Στίβεν Πλατ, της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρωσίας, εξηγεί ότι το ορθόδοξο Πάσχα εορτάζεται σαν μια ζώσα πραγματικότητα.

«Δεν πρόκειται απλά για έναν συμβολικό εορτασμό ενός γεγονότος που συνέβη στο παρελθόν. Πρόκειται για καταστάσεις που λαμβάνουν χώρα στο παρόν και έχουν συνέπειες για την ανθρωπότητα.»

«Επίσης η εκκλησία λέει στους πιστούς να χαρούν για την ανάσταση του Κυρίου, όχι για κάτι που συνέβη τόσο παλιά αλλά για κάτι που συμβαίνει τώρα».

Η ανατολική εκκλησία δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην ανάσταση του Κυρίου ενώ η δυτική στο θρήνο για το θάνατό του.

«Θα έλεγα, ότι η πνευματικότητα των Δυτικών Χριστιανών τονίζει τον Σταυρό από την Ανάσταση, αυτό όμως στην πράξη, διότι θεωρητικά ο Σταυρός και η Ανάσταση είναι στενά συνδεδεμένα», λέει ο επίσκοπος Κάλλιστος.

Ο πατέρας Τζον Σάλτερ επικεφαλής της Ένωσης Αγγλικανικών και Ανατολικών εκκλησιών , ενός σώματος που ιδρύθηκε για να γίνουν κατανοητές οι διαφορές μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής εκκλησίας, πιστεύει ότι υπάρχουν ιστορικοί λόγοι για τη διαφορετική έμφαση που δίνουν στο Πάσχα οι δύο εκκλησίες.

«Μετά από μια σαρωτική επιδημία που έπληξε τη Δυτική Ευρώπη, τον 11ο αιώνα, η Δυτική εκκλησία απέκτησε την τάση να ταυτίζει τα πάθη του Χριστού με το μαρτύριο του λαού.»

Τόσο στην ορθόδοξη όσο και στην καθολική παράδοση το Πάσχα βιώνεται με ένα συνδυασμό αντιφατικών συναισθημάτων.

Υπάρχει η μετάνοια, καθώς πιστοί και κλήρος πιστεύουν ότι ο Θεός θανατώθηκε για να τους σώσει. Υπάρχει ο θρήνος για τη σταύρωση και το θάνατο. Και φυσικά όλα τα συναισθήματα επισφραγίζονται με την Ανάσταση.

Ο ιεροδιάκονος Στίβεν Πλατ της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρωσίας, πιστεύει ότι τα συναισθήματα αυτά, κυρίως το συναίσθημα της χαράς, βιώνεται πιο έντονα στο Ορθόδοξο Πάσχα.

«Νομίζω ότι είναι κρίμα που το Δυτικό Πάσχα δε βιώνεται με τόση χαρά, όση θα μπορούσε. Εάν κοιτάξει κανείς τα κείμενα της πασχαλινής λειτουργίας των Δυτικών, θα δει ότι υπάρχουν πολλές ομοιότητες με αυτά της ορθόδοξης εκκλησίας. Όμως οι Δυτικοί δεν συμμετέχουν τόσο στη Χαρά του Πάσχα», λέει ο Στίβεν Πλατ.