Οι διοικήσεις των τραπεζών μάλλον “τα έχουν κάνει θάλασσα”

Οι τραπεζικές κρίσεις συνήθως ξεκινούν από ένα “μικρό σημείο” που μοιάζει απομονωμένο. Στην αρχή, αναλαμβάνουν αμέσως δράση η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Ασφάλισης Καταθέσεων (FDIC), χρησιμοποιώντας οικονομικούς πόρους για να αντιμετωπίσουν τον “συστηματικό” κίνδυνο από τις μαζικές αναλήψεις καταθέσεων στα άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.

Δυστυχώς, όμως, οι πρώτες τράπεζες που “σκάνε” σπανίως είναι το βασικό μέρος της παράστασης. Αντιθέτως, είναι ο “πρόλογος” – ή λειτουργούν ως αιχμή του δόρατος κάποιας ριψοκίνδυνης αναπτυξιακής στρατηγικής που έχει πυροδοτηθεί. Ενώ η Fed, η FDIC και η Wall Street εξετάζουν τι συμβαίνει με τις τράπεζες-“προπομπούς”, συνήθως διαμορφώνεται μια κυρίαρχη τάση ή αναδύεται μια προβληματική κατάσταση.

Με την ανακάλυψη μιας εκτεταμένης χρηματοπιστωτικής μόλυνσης, η Wall Street “ορμά” στις μετοχές, αλλά η Fed και η FDIC είτε συνεχίζουν να καθησυχάζουν τους καταθέτες είτε τηρούν σιγήν ιχθύος. Άλλωστε, εάν προειδοποιούσαν τους καταθέτες ότι το πρόβλημα διαχέεται παντού, θα μετέτρεπαν τη συστημική απειλή σε πραγματικότητα.

Ωστόσο, ούτε ο καθησυχασμός ούτε η σιωπή μπορούν να ανακόψουν την πραγματικότητα. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν στα μέσα ενημέρωσης να εμφανίζονται και άλλες προβληματικές τράπεζες, η ανησυχία τους μεγαλώνει. Και τότε, τίθεται το μεγάλο ερώτημα: “Ποιο είναι το πρόβλημα;” Η Wall Street έχει έτοιμη την απάντηση που τα μέσα ενημέρωσης επαναδιατυπώνουν σε εύληπτη γλώσσα: “τα έκαναν θάλασσα” οι διοικήσεις των τραπεζών.