Τη χρονιά που ξεκίνησε ο Edouard Manet να δημιουργεί το έργο αυτό, έχασαν τη ζωή τους σχεδόν 200.000 Γάλλοι. Η αιτία αυτού ήταν οι μάχες, η πείνα και οι εμφύλιες διαμάχες που λάμβαναν χώρα στη Γαλλία εκείνη την περίοδο.
Ο Εdouard Manet διάσημος Γάλλος ζωγράφος του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα. Aν και συχνά θεωρείται ο πατέρας του ιμπρεσιονισμού, ο Manet δεν ταιριάζει πραγματικά σε αυτή την κατηγορία. Επέλεξε σύγχρονα θέματα, που απεικονίζουν τη ζωή του Παρισιού του 19ου αιώνα, όπως άλλοι ιμπρεσιονιστές.
Το έργο του Manet, The Railway, γνωστός και ως Gare Saint-Lazare, είναι σίγουρα ένας από τους πιο ανεξιχνίαστους πίνακες του 19oυ αιώνα. Ο Manet άρχισε να το εργάζεται το φθινόπωρο του 1872, τη χρονιά της L`Annee Terrible, μια συλλογή ποιημάτων που περιγράφει τα καταστροφικά γεγονότα του 1870-1871. Η ήττα της Γαλλίας από τους Πρώσους, η καταστροφική πολιορκία του Παρισιού από τον Μπίσμαρκ και η βία που είδε την Παρισινή Κομμούνα το καλοκαίρι του 1871. Μια πραγματικά τρομερή χρονιά κατά την οποία περίπου 200.000 Γάλλοι έχασαν τη ζωή τους.
Ο πίνακας, ο πρώτος σημαντικός καμβάς του Manet από το ξέσπασμα του πολέμου, παρουσιάστηκε στο σαλόνι του Παρισιού το 1874 , το έτος της πρώτης ιμπρεσιονιστικής έκθεσης, που προαναγγέλλει την άνοδο ενός στυλ τέχνης που αντιπροσώπευε τον ελεύθερο χρόνο, την ευχαρίστηση, τον αυθορμητισμό, την ελευθερία και τη φύση.
Οι παρουσίες του πίνακα
Ο πίνακας παρουσιάζει δύο φιγούρες, μια καθιστή γυναίκα και ένα παιδί όρθιο, μπροστά από σιδερένια κιγκλιδώματα. Πίσω τους υπάρχουν σιδηροδρομικές γραμμές, μια ομάδα εργαζομένων, μια σιδερένια γέφυρα και πιο μακριά ορισμένες προσόψεις κατοικιών. Η γυναίκα είναι η Victorine Meurent, επίσης ζωγράφος και το αγαπημένο μοντέλο του Manet τη δεκαετία του 1860. Το παιδί είναι κόρη ενός συναδέλφου ζωγράφου και γείτονα Alphonse Hirsch.
Για να μας μπερδέψει περισσότερο, το παιδί έχει την πλάτη του γυρισμένη προς το μέρος μας. Ακριβώς όπως δεν μπορούμε να δούμε το πρόσωπό του, έτσι δεν μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα το τρένο που αναχωρεί. Το The Railway θα μπορούσε εύλογα να σταθεί ως φόρος τιμής στα θαύματα των σύγχρονων μεταφορών. Κάποιοι άλλοι έχουν δει τον πίνακα περισσότερο ως εξέταση των επιπτώσεων της εκβιομηχάνισης.
Λίγο μετά την ολοκλήρωσή του, ο πίνακας πουλήθηκε στον βαρύτονο Jean-Baptiste Faure. Στη συνέχεια πουλήθηκε το 1881 για 5.400 φράγκα στον έμπορο έργων τέχνης Paul Durand-Ruel. Στις 31 Δεκεμβρίου 1898 πωλήθηκε ξανά για 100.000 φράγκα στον Αμερικανό Henry Osborne Havemeyer. Μετά το θάνατο του γιου του, δωρήθηκε στην Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης στην Ουάσιγκτον, DC, το 1956.