ην Κυριακήν, 5ην /18ην Οκτωβρίου 2020, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προεξήρξε της Θείας Λειτουργίας στην Ιερά Μονή του αγίου Ονουφρίου, που βρίσκεται έναντι της κολυμβήθρας του Σιλωάμ, στην οποία εστάλη υπό του Κυρίου ο εκ γενετής τυφλός και νιψάμενος υγιής ανέβλεψεν, και στη βραχώδη περιοχή του Αγρού του Κεραμέως, την οποίαν αγόρασαν οι Φαρισαίοι με τα τριάκοντα αργύρια, τα οποία επέστρεψε μεταμεληθείς ο Ιούδας.
Ακριβώς σε αυτήν την περιοχή διατηρεί απ’ αιώνων Μονήν το Πατριαρχείον, αφιερωμένη στον όσιο Πατέρα Ονούφριο τον εξ Αιγύπτου.
Μετά του Μακαριωτάτου συλλειτούργησε ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Αρίσταρχος και οι Αρχιμανδρίτες Ματθαίος Γέρων Δραγουμάνος και Κάλλιστος ηγούμενος της Ι. Μονής Αγίου Χαραλάμπους, μετά του Ιεροδιακόνου Ευλογίου και έψαλλεν ο κ. Βασίλειος Γκοτσόπουλος και μαθητές της Πατριαρχικής Σχολής.
Στο Κοινωνικόν της θείας Λειτουργίας εκήρυξε τον θείον λόγο ο Μακαριώτατος εις τας ολίγας μοναζούσας και τους ολίγους πιστούς, λόγω των περιοριστικών μέτρων διά τον Covid – 19, έχοντα ως έπεται:
«Ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν καί ἀγαθοποιεῖτε καί δανείζετε μηδέν ἀπελπίζοντες, καί ἕσται ὁ μισθός ὑμῶν πολύς καί ἔσεσθε υἱοί ὑψίστου, ὅτι αὐτός χρηστός ἐστιν ἐπί τούς ἀχαρίστους καί πονηρούς», (Λουκ. 6, 35), λέγει Κύριος.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἡ χαριτώσασα τήν ἁγίαν μάρτυρα Χαριτίνην, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, ἵνα τελέσωμεν τό μέγα μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας ἐπί τῇ σεπτῇ μνήμῃ αὐτῆς.
Τό ἰδιαίτερον χαρακτηριστικόν τῶν ἁγίων καί δή τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ θεῖος ἔρως, δηλονότι ἡ ἀγάπη διά τόν Χριστόν, ἡ ὁποία [ἀγάπη] κατέστησεν αὐτούς υἱούς καί θυγατέρας τοῦ Ὑψίστου.
«Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ», (Α΄ Ἰωάν. 4,16). «Ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι μεταβεβήκαμεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, ὅτι ἀγαπῶμεν τούς ἀδελφούς· ὁ μή ἀγαπῶν τόν ἀδελφόν μένει ἐν τῷ θανάτῳ. Πᾶς ὁ μισῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ ἀνθρωποκτόνος ἐστί, καί οἴδατε ὅτι πᾶς ἀνθρωποκτόνος οὐκ ἔχει ζωήν αἰώνιον ἐν αὐτῷ μένουσαν», (Α΄ Ἰωάν. 14-15), κηρύττει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος.
Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει: «εἰ δέ ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν, ἀνάγκη πᾶσα τό μῖσος εἶναι τόν διάβολον. Ὥσπερ οὖν ὁ τήν ἀγάπην ἔχων, τόν Θεόν ἔχει, οὕτως ὁ τό μῖσος ἔχων, τόν διάβολον ἐν ἑαυτῷ τρέφει».
Ἡ ἄπειρος φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, τουτέστιν ἡ ἄφατος δύναμις τῆς ἀγάπης αὐτῆς, ἐξεδηλώθη ἐν τῷ μυστηρίῳ τῆς θείας Οἰκονομίας, δηλαδή τῆς ἐνσαρκώσεως καί ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου Αὐτοῦ, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ δέ ἐν τῷ σταυρῷ θυσία τοῦ Χριστοῦ ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, τῶν ἀνθρώπων ἀποτελεῖ «τήν ὑπερβάλλουσαν τῆς γνώσεως ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. 3,19), ὁ Ὁποῖος «ἑαυτόν ἐκένωσεν μορφήν δούλου λαβών ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ», (Φιλιπ. 2, 7-8), ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.
Με ἄλλα λόγια, ὁ Θεός Λόγος ἐνηνθρώπησε καί ὑπέστη τόν σταυρικόν θάνατον, διά νά καταστήσῃ μέ τόν θάνατόν Του ἀνίσχυρον ἐκεῖνον, πού εἶχε τήν δύναμιν καί τό κράτος τοῦ θανάτου, δηλαδή τόν διάβολον, «ἵνα διά τοῦ θανάτου καταργήσῃ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ’ ἔστι τόν διάβολον», (Ἑβρ. 2,14), λέγει ὁ σοφός Παῦλος. Ὁ διάβολος εἶναι ὁ ἐχθρός πάσης δικαιοσύνης (Πράξ. 13,10) καί συνεπῶς ὁ Πατήρ τῆς μνησικακίας καί ὁ κατ’ ἐξοχήν ἐχθρός τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Κατά τόν ὅσιον Ἰωάννην τῆς Κλίμακος, μνησικακία σημαίνει-μεταξύ ἄλλων- μῖσος δικαιοσύνης, ἰός (=δηλητήριον) ψυχῆς, ἀγάπης ἀλλοτρίωσις (=ἀποξένωσις) καί ψυχῆς ἧλος πεπηγώς (=καρφί ἐμπηγμένο στήν ψυχή).
Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ Κύριος παραγγέλλει: «ὑμῖν λέγω τοῖς ἀκούουσιν· ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς», ( Λουκ. 6, 27). Ὁ ἱερώτατος Παῦλος, στοιχῶν εἰς τούς Κυριακούς λόγους, συνέταξε τόν ὑπέροχον ὕμνον τῆς ἀγάπης, τήν ὁποίαν ἔθεσεν ὑπεράνω πάσης γνώσεως καί κάθε βαθμοῦ πίστεως. «Καί ἐάν εἰδῶ τά μυστήρια πάντα καί πᾶσαν τήν γνῶσιν, καί ἐάν ἔχω πᾶσαν τήν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν εἰμι», (Α΄ Κορινθ. 13, 2).
Εἰς τόν ὕμνον τοῦτον τῆς ἀγάπης ὁ «ἕως τρίτου οὐρανοῦ ἁρπαγείς» (Β’ Κορινθ. 12,2) θεῖος Παύλος, ἐξαίρει τήν ἄρρηκτον σχέσιν ἀγάπης καί ἀληθείας λέγων: «Ἡ ἀγάπη οὐ χαίρει ἐπί τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δέ τῇ ἀληθείᾳ» (Α΄ Κορ. 13,6).
Καί ἁπλούστερον, ἡ ἀγάπη δέν χαίρει, ὅταν βλέπῃ νά γίνηται κάτι ἄδικον, χαίρει δέ ὅταν βλέπῃ τήν ἀλήθειαν νά ἐπικρατῇ. Ἡ ἀλήθεια δέ ἐν προκειμένῳ εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, ὁ διακηρύξας «ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια», (Ἰωάν. 14, 6). Καί κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ», (Α΄ Ἰωάν. 4,16).
Ἡ ἀγάπη ἀποκαλυφθεῖσα ἐν τῷ μυστηρίῳ τῆς θείας Οἰκονομίας ἀποτελεῖ καθ’ ἑαυτήν μυστήριον μέγα τοῦ Θεοῦ Πατρός. Διά τοῦτο ἡ ἀγάπη πρός τούς ἄλλους καί δή τούς ἐχθρούς ἡμῶν δέν εἶναι ἀρετή, ἀλλά «φύσεως ἀκολουθία», δηλαδή ἐπακόλουθον τῆς φύσεως, ὡς λέγει ὁ ἑρμηνευτής Ζιγαβηνός: «οὐκ ἐστιν ἀρετή τό ἀγαπᾶν τόν ἀγαπῶντα, ἀλλά φύσεως ἀκολουθία». Καί κατά τόν Μέγα Ἀντώνιον «ἐκ τοῦ πλησίον ἐστίν ἡ ζωή καί ὁ θάνατος», τοὐτέστιν ἀνάλογα μέ τήν στάσιν πού θά τηρήσωμεν πρός τόν πλησίον μας, τόν συνάνθρωπόν μας, θά ἔχωμε ἐντός μας τήν ζωήν ἤ τόν θάνατον.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἀνέδειξε μαρτύρων ἀγλάϊσμα τήν σήμερον ἑορτίως τιμωμένην ἁγίαν Χαριτίνην, ὡς ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας λέγων: «τῶν νοουμένων τό τερπνόν ἀγαπήσασα, τῶν ὁρωμένων τό ρευστόν καταλείψασα, ταῖς θεϊκαῖς ὠχύρωσαι ἐλπίσι τόν νοῦν· ὅθεν πρός τό στάδιον τῆς ἀθλήσεως μάρτυς, χαίρουσα εἰσέδραμες καί τόν ὄφιν καθεῖλες καί ἀνεπλέξω νίκης εὐπρεπῆ, στέφανον κόρη, μαρτύρων ἀγλάϊσμα».
Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, παρακαλέσωμεν τόν Θεόν τῆς Ἀγάπης, ἵνα μείνωμεν ἐν τῇ ἀγάπῃ Αὐτοῦ, ἀκούοντες εἰς τήν πατρικήν προτροπήν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγοντος: «Γίνεσθε οὖν μιμηταί τοῦ Θεοῦ, ὡς τέκνα ἀγαπητά καί περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ, καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς», (Ἐφεσ. 5, 1-2). Ἀμήν. Ἔτη πολλά.
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ καλῶς συντηροῦσα καί ἀνακαινίζουσα τήν Μονήν, ὁσιωτάτη ἡγουμένη Παϊσία παρέθεσε φιλόξενον κέρασμα.