Η πρόεδρος της ΕΙΝΑΠ, Ματίνα Παγώνη, στη συνέντευξή της στον Νίκο Χατζηνικολάου και στο Ενώπιος Ενωπίω αναφέρθηκε γιατί έγινε γιατρός.
Για την περιπέτεια της υγείας του πατέρα της που την οδήγησε στην απόφαση να γίνει γιατρός, σε ηλικία μόλις επτά ετών, μίλησε η Ματίνα Παγώνη. «Ήταν ένα πολύ δύσκολο γεγονός. Ήμουν επτά χρονών, όταν ο πατέρας μου έπαθε ένα πολύ σοβαρό τροχαίο και νοσηλεύτηκε στο ΚΑΤ, στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Εγώ ήθελα πολύ να τον δω, ήταν καλοκαίρι. Ήθελα να τον δω στη μονάδα, δεν ήξερα τι εστί μονάδα. Ήμουν ένα μικρό παιδί που ήθελε να δει τον πατέρα του», είπε η κ. Παγώνη
«Εκλαιγα και χτυπιόμουν, οπότε ο διευθυντής της μονάδας μού είπε “ωραία, θα σε πάω. Πρέπει, όμως, να σου πω κάποια πράγματα. Πρέπει να έχεις θάρρος και να είσαι ψύχραιμη και δεν θα κλάψεις. Εάν μου υποσχεθείς, τότε εγώ θα σε πάω στη μονάδα”. Είπα βέβαια, εγώ δεν θα κλάψω, μια χαρά θα είμαι και θα μπω να δω τον μπαμπά μου». Περιέγραψε ότι της φόρεσαν μάσκα, μπήκε στη μονάδα όπου βρίσκοταν πολλοί διασωληνωμένοι ασθενείς και δεν κατάλαβε ποιος ήταν ο πατέρας της. «Πλησίασα, με πήγε κοντά κι εγώ νόμιζα πως θα μου μιλήσει και θα τον φιλήσω, αλλά μου εξήγησε ο γιατρός πως υπάρχουν τα μηχανήματα και δεν μπορούσε».
«Ρώτησα θα γίνει καλά; Μου απάντησε ο γιατρός ότι εμείς είμαστε εδώ για όλους αυτούς τους ασθενείς που βλέπεις για να τους κάνουμε καλά. Κι απαντώ εκείνη τη στιγμή και εγώ θα γίνω γιατρός, για να κάνω καλά τους ασθενείς. Μόλις βγήκαμε, ήθελα να κλάψω, αλλά τον κρατούσα από το χέρι και τον έσφιγγα. Δεν έκλαψα γιατί το είχα υποσχεθεί. Βγήκαμε και με ρωτούσαν οι συγγενείς, η μαμά μου, όλοι “τί έγινε; τί είδες;” αλλά δεν μιλούσα. Δεν μίλησα ποτέ για αυτό το γεγονός, παρά μόνο όταν πήγαμε στο σπίτι, πήγα κι έκλαψα μόνη μου στο δωμάτιο γιατί ήθελα να ξεσπάσω. Μετά έλεγα σε όλους εγώ θα γίνω γιατρός. Έτσι ξεκίνησε αυτή η ιστορία», ανέφερε η Ματίνα Παγώνη. «Ήταν μια προσωπική περιπέτεια. Θα πω και κάτι άλλο… Ένα παιδί δεν πρέπει να μπαίνει σε μονάδα. Ακόμη και τώρα τις εικόνες εκείνες τις έχω ζωντανές. Όχι μόνο τον πατέρα μου, είναι τραυματική εμπειρία. Ακόμη θυμάμαι και τους υπόλοιπους ασθενείς που ήταν εκεί στα διπλανά κρεβάτια διασωληνωμένοι», πρόσθεσε.
«Ήμουν πρώτη μαθήτρια, μπήκα στη Θεσσαλονίκη στην κτηνιατρική αλλά δεν μου άρεσε, είχα μάθει τα Ιταλικά, και έκανα την αίτηση και έφυγα κατευθείαν για την Ιταλία. Εκεί έκανα τις σπουδές μου. Ήμουν μοναχοπαίδι, ήταν δύσκολο να φύγει ένα παιδί με μια βαλίτσα από το Άργος, παρόλα αυτά εγώ είχα τσαγανό από τότε, ήμουν πάντα κοκέτα, είχα κάνει μια συμφωνία με τους γονείς μου, είχα πει θα είμαι άριστη μαθήτρια, όμως εγώ θα φοράω και θα ντύνομαι όπως μου αρέσει. Και έτσι ξεκίνησε η ιστορία του ντυσίματος και βέβαια σε ηλικία 17 ετών, βαφόμουν, φόραγα μίνι, ρολόγια μεγάλα, γυαλιά ηλίου πολλά έχω αδυναμία, έχω δυνατή συλλογή» είπε η Ματίνα Παγώνη.