Το εν λόγω θεατρικό έργο αναφέρεται στην εξάρτηση ενός νέου από τα διαδικτυακά παιχνίδια, που μεγαλώνει σε μια μεσοαστική οικογένεια, στηριγμένο σε πραγματικά και μυθοπλαστικά στοιχεία. Μπροστά στον υπολογιστή με την προτροπή των φίλων του και μη μπορώντας να βάλει όρια στον εαυτό του, προσκολλάται στη “μητρική πλακέτα” του υπολογιστή (Motherboard connected) με σοβαρές συνέπειες στην ψυχική του υγεία…
Η εικονική πραγματικότητα έχει αποσπάσει την εγρήγορσή μας καθώς και οι καθημερινότητα που απαιτεί πολλές φορές να χάνουμε την ουσία και τις πραγματικές μας ανάγκες. Οι ήρωες μονολογούν και εκφράζουν την ψυχή τους, το αδιέξοδο τους την απέραντη μοναξιά τους σε έναν κόσμο χωρίς Θεό και χωρίς Ελπίδα.
Μόνοι, απομονωμένοι με δικό τους θέλημα, σε ένα αδιέξοδο ενώ χαθεί η επικοινωνία. Οι διάλογοι είναι μονόλογοι αλλά εκφράζουν την έλλειψη της επικοινωνίας που κατά βάθος επιθυμούν. Ένα κάτι έχει χαθεί…. αυτό το κάτι που θα μπορούσε να ξεκλειδώσει την επιθυμία και θα την εμφανίσει, την επιθυμία για διάλογο και επικοινωνία.
Είναι τραγικό ότι ακόμα και ο ισχυρότερος δεσμός της γης, μάνας – παιδιού μπορεί να γίνει “έρμαιο” των διαδικτυακών παιχνιδιών. Είναι ένα από τα σημεία των καιρών μας.
Είναι ένα έργο δυνατό. Το πόσο δυνατό είναι το συνειδητοποιήσαμε κι εμείς από το κοινό μας! Οι θεατές μας όλοι, βγαίνοντας έχουν βιώσει ένα δυνατό συναίσθημα, και νοιώθουν την ανάγκη να μας μιλήσουν γιατί βγαίνοντας ζουν ακόμα την εμπειρία που βίωσαν.», λέει η σκηνοθέτης στη συνέντευξή της στο Nofakenews. «Νομίζω πως σε αυτό την έντονη συναισθηματική φόρτιση που καλούνται να βιώσουν, συντείνει κατά πολύ και ο τρόπος που είναι γραμμένο το θεατρικό: οι δυο μονόλογοι (σε μια σκηνή μόνο οι ήρωες αποκτούν επαφή και διαπληκτίζονται), η ανάλογη σκηνοθεσία, τα σκηνικά και οι φωτισμοί, και οι ηθοποιοί, υποβάλουν τους θεατές που υποχρεώνονται να μπουν στο μυαλό και την ψυχή των ηρώων και να βιώσουν μαζί τους καταστάσεις που με τον άλλον ή το ίδιο τρόπο τις έχουν βιώσει και προσωπικά και τώρα καλούνται να τις βιώσουν μαζί με τους ηθοποιούς και να συνειδητοποιήσουν αλήθειες γι’ αυτούς τους ίδιους και τις προσωπικές τους σχέσεις. Το έργο αγγίζει και τους μεγάλους και νέους γιατί πέρα από την εικονική πραγματικότητα που είναι η αφορμή της απομάκρυνσή του Γιού από την Μητέρα και την αγωνία της Μητέρας, αν ο Γιός της είναι φυσιολογικός, κρύβεται η ουσία που δεν είναι άλλη από το αδιέξοδο της εποχής μας.
Διαλυμένα εγώ, ψυχές που χάσαν την επαφή τους με το «Κέντρο» όπως θα έλεγε ο Λωρετζάτος. «Ζωή χωρίς Θεό δεν αντέχεται» θα έλεγε ο άγ. Ιουστίνος Πόποβιτς… Δεν ξέρω πως αλλιώς να το εκφράσω αλλά η κοινωνία μας γίνεται όλο και πιο βίαιη όλο και πιο σκληρή.
Το βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων το βλέπουμε στις ταινίες στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση… όλο και περισσότερο ο άνθρωπος αποξενώνεται…Δεν υπάρχει η ελπίδα στον δυτικό κόσμο, έχει αγαθά αλλά δεν έχει ειρήνη στην ψυχή. Έχει χάσει την ψυχή του και την γεμίσει με εικόνες με απολαύσεις αλλά όλο αυτό δεν κοραίνεται και ζητάει κι άλλο κι άλλο… κι όλο χανόμαστε…
Όλοι οι φίλοι μας που ήρθαν με τα παιδιά τους μας είπαν πως μετά το έργο πήγαν με τα παιδιά τους και τους φίλους των παιδιών τους και μιλήσαν πολύ και μάλιστα πως όλη η εμπειρία τους, να δουν την παράστασή μας ήταν πολύ δημιουργική. Γιατί; Το μυστικό ήταν πως άρεσε το έργο και στα παιδιά τους. Σε αυτό έπαιξε ρόλο πολύ και τα σκηνικά και φωτισμοί… τα γραφιστικά που προβάλλονται στην οθόνη καθώς και η μουσική σύνθεση της Σωτηρίας Αδάμ που υποβάλλει τους νέους να ακούσουν την ψυχή τους θα έλεγα. Και φυσικά οι διάλογοι του Γιού είναι γραμμένοι με τις αλήθειες των νέων! Στο έργο μας έχει ελπιδοφόρο μήνυμα.
Γιατί πιστεύω πως η αγάπη όλα τα μπορεί και στο τέλος όταν υπάρχει η αγάπη και η επιθυμία για επαφή πάντα θα υπάρχουν οι αφορμές να γυρίσουμε πίσω και να αποφασίσουμε να γίνουμε κύριοι της ψυχής μας. Μου αρέσει το θέατρο και ουσιαστικά ένα είδος θεάτρου που θα το χαρακτήριζα Θέατρο εκπαιδευτικό. Με αυτό δεν εννοώ ένα θέατρο για παιδιά μόνο, αλλά ένα θέατρο που θα έχει κάτι να πει. Το θέατρο είναι ακόμα ένας χώρος ελεύθερος που μπορεί ο οποιοσδήποτε να εκφράσει τις απόψεις του ελεύθερα. Το θέατρο είναι ένας χώρος έκφρασης απόψεων που απευθύνεται και στο μυαλό και στην ψυχή του θεατή. Δηλαδή απευθύνεται στην ολότητα του ανθρώπου. Μπορεί να του θέτει ερωτήματα να τον ευαισθητοποιεί και γιατί όχι να του βγάζει τον καλύτερο εαυτό του. Να τον διαπαιδαγωγεί. Είναι Ψυχ-αγωγία! Το θέατρο πάντα ήταν εκπαιδευτικό από την αρχαία τραγωδία μέχρι τις μέρες μας.»
Η παράσταση θα συνεχιστεί και την επόμενη σαιζόν, αφού υπάρχει πολύ θετική ανταπόκριση από το κοινό που την επιβραβεύει.