Το αίτημα της ενοποίησης των Γλυπτών του Παρθενώνα έχει λάβει παγκόσμιες διαστάσεις. Άρα η χειρονομία του Πάπα Φραγκίσκου για την επιστροφή στην Ελλάδα τριών θραυσμάτων από τον Παρθενώνα, προκειμένου να εκτεθούν στο Μουσείο Ακρόπολης, αποτελεί μια κίνηση υψηλού συμβολισμού.
Αποσπασμένα από τη ζωφόρο, το δυτικό αέτωμα του ναού και από μία μετόπη του αυτά τα θραύσματα βρίσκονταν στις συλλογές του Βατικανού από τον 19ο αιώνα. Η επιστροφή τους όμως τώρα αναμένεται σύντομα, ύστερα από τη δωρεά προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, κατόπιν παράκλησης του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Να σημειωθεί εξάλλου, ότι ένα από αυτά, το μαρμάρινο κεφάλι ενός «σκαφηφόρου» άνδρα (κρατούσε δίσκο με γλυκίσματα και κηρήθρες για προσφορά στη θεά), προερχόμενο από τη βόρεια ζωφόρο με την πομπή των Παναθηναίων είχε έρθει ξανά στην Αθήνα το 2008 για έκθεση στο Νέο Μουσείο Ακρόπολης.
Αλλά δεν είναι μόνον το πλούσιο Μουσείο Gregoriano Εtrusco του Βατικανού, που κατείχε σπαράγματα του γλυπτού διάκοσμου του Παρθενώνα, αφού διασπαρμένα και σε άλλα ευρωπαϊκά μουσεία βρίσκονται σήμερα, αρκετά ακόμη. Μπορεί να μην έχουν το μέγεθος και την πληρότητα των Γλυπτών, που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο, ωστόσο δεν παύουν να αποτελούν πολύτιμους λίθους τέχνης, ιστορίας και πολιτισμού. Κάθε επιστροφή λοιπόν είναι και ένα βήμα προς την εκπλήρωση του στόχου, που είναι φυσικά η επανένωση όλων στο Μουσείο Ακρόπολης. Ένα αίτημα που έχει θέσει δυνατά η ελληνική κυβέρνηση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσωπικά ήδη από το 2019.
Η ανατίναξη του Παρθενώνα από τον Μοροζίνι κατά τη διάρκεια των Βενετοτουρκικών πολέμων, το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου του 1687, όταν οβίδα σημάδεψε και χτύπησε την πυριτιδαποθήκη που είχε εγκατασταθεί στον ναό είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνη αυτής της διασποράς των μικρών θραυσμάτων, που αμέσως μετά άρχισαν να ταξιδεύουν στην Ευρώπη, να δωρίζονται, να πωλούνται, να εκτίθενται σε συλλογές και μετά σε μουσεία. Η δεύτερη μεγάλη λεηλασία θα ερχόταν αργότερα, όπως είναι γνωστό, στα τέλη του 18ου με αρχές του 19ου αιώνα, όταν οι ξένοι αρχαιολάτρες είχαν πληθύνει επικίνδυνα, με πρώτο φυσικά τον λόρδο Έλγιν.