Μπορεί το σκόρδο να γίνει επιχείρηση και μάλιστα να… θησαυρίζεις από αυτήν; Γιατί όχι, το σκόρδο εδώ και 5.000 έχει αναγνωριστεί ως superfood και ο 58χρονος Νίκος Διαμαντόπουλος, χάρη σε αυτήν την αναγνώριση, κατάφερε να γίνει ο «Βασιλιάς» του!
Πρόκειται για έναν ευφυή επιστήμονα, ο οποίος αξιοποίησε τις γνώσεις του και το μυαλό του επιλέγοντας να δραστηριοποιηθεί σε κάτι διαφορετικό και ασυνήθιστο. Πρώην φαρμακοποιός, πλέον είναι ο μεγαλύτερος έμπορος σκόρδου στη «γη των καγκουρό», με μότο τις ξεχωριστές θεραπευτικές του ιδιότητες.
Καλλιεργεί διάφορες ποικιλίες σκόρδου με τις οποίες προμηθεύει την Αυστραλία έχοντας μάλιστα καταφέρει να «φρενάρει» στο ήμισυ την εισαγωγή από την Κίνα!
«Σαν παιδί, ήθελα να γίνω τη μια μέρα οικοδόμος, την άλλη γαιοκτήμονας, αγρότης. Η μητέρα μου ασχολιόταν με την κηπουρική, κι έτσι μεγάλωσα μέσα στη φύση.», δηλώνει στη δημοφιλή αυστραλιανή εφημερίδα της ομογένειας «Νέος Κόσμος».
Πειραματιζόμενος με τους καρπούς της γης, κατέληξε να συνδυάσει την επιστήμη με το πάθος του και εστίασε στο σκόρδο και τις εκατοντάδες ποικιλίες του. «Ήθελα να ασχοληθώ με τις αγροτικές καλλιέργειες, να δραστηριοποιηθώ επιχειρηματικά σε αυτόν τον τομέα, πλην όμως χωρίς να σαμποτάρω άλλους παραγωγούς, παίρνοντας μερίδιο από την υπάρχουσα “πίτα”», σημειώνει, εξηγώντας ότι έκανε την απαιτούμενη έρευνα και διαπίστωσε πως κανείς στην Αυστραλία δεν είχε επικεντρωθεί στην καλλιέργεια σκόρδου «το 95% της διάθεσης σκόρδου στην αγορά εισαγόταν από το εξωτερικό», τονίζει.
Κάθε αρχή όμως, είναι και δύσκολη και όπως ο ίδιος εξηγεί, το πρόβλημα που αντιμετώπισε στο ξεκίνημά του, ήταν πως οι σπόροι που έβρισκε στην Αυστραλία ήταν μολυσμένοι. «Ήμουν πεπεισμένος πως θα πετύχω, και αυτό γιατί πρωτοπορούσα. Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη, δεδομένου ότι η Αυστραλία εξαρτιόταν από τους εισαγωγείς, σε αυτόν τον τομέα έμοιαζε ανήμπορη» εξηγεί.
Τότε, ο Νίκος Διαμαντόπουλος και η ομάδα του, ζήτησε από ειδικούς του Ινστιτούτου Pete Doherty, να τεστάρουν διαφορετικές ποικιλίες σκόρδου, όπως και τις ιδιότητές τους, για να διαπιστώσει στο τέλος ότι προφυλάσσει και από γρίπη τύπου Α και από τον κορονοϊό!.
«Ήταν δύσκολο να αναπτυχθεί η καλλιέργεια σκόρδου στην Αυστραλία. Ακριβώς αυτό ήταν η πρόκληση, το στοίχημα για μένα. Ξεκίνησα με πειράματα στο δικό μου εργαστήριο», αναφέρει, περιγράφοντας την τριβή του με το αντικείμενο στα 25 χρόνια που δραστηριοποιείται.
Ταξιδεύοντας από τη Βικτόρια στη Συρία, ακόμα και μέχρι τις κορυφές των Άνδεων, κατάφερε να βρει και να καλλιεργήσει ποικιλίες σκόρδου, κατάλληλες για την Αυστραλία. «Βρήκα 296, αλλά οι περισσότερες δεν έκαναν για το κλίμα της Αυστραλίας. Από τις περουβιανές, μάλιστα, ενθουσιάστηκα: ανακάλυψα ποικιλίες ίδιες κι απαράλλαχτες για 500 χρόνια· υπήρχαν απ’ όταν οι Ισπανοί κατακτητές τις είχαν φέρει -και “λανσάρει”- στη Λατινική Αμερική», συνεχίζει.
Όπως σημειώνει, η ποικιλία που του έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση, προερχόταν από τη Σενεγάλη. Τροπική ποικιλία, που πριν από 25 χρόνια κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα γινόταν η πρώτη σε καλλιέργεια στην Αυστραλία. Άλλωστε, είναι μια χώρα με τεράστια έκταση, κάτι που καθιστά δυσκολότερο να καλλιεργήσεις όπου θες ό,τι θες. «Κι όμως», τονίζει, «η συγκεκριμένη αποδείχτηκε ιδιαίτερα ανθεκτική· και στον νότο τον ψυχρό, και στη ζέστη, στο βορεινό ηφαιστειακό κομμάτι της χώρας, κοντά στο Μπαλαράτ. Η πρόκληση από την αρχή ήταν να ανακαλύψω ποικιλίες που αναπτύσσονται σε διαφορετικά κλίματα, από τα τροπικά του βορρά μέχρι τα ψυχρά του νότου».
Η οικονομική του επιτυχία, είναι τεράστια, όμως ο ίδιος, θεωρεί κερδισμένο τον εαυτό του γιατί βρίσκεται στην θέση να εφοδιάζει το μεγαλύτερο ποσοστό της Αυστραλίας με τα προϊόντα του, αλλά και γιατί, όπως λέει, «έφυγε – σε μεγάλο βαθμό – το ξένο σκόρδο και ιδίως οι κινέζικοι βολβοί από τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Γιατί, πειραματιζόμενος με το προϊόν, έμαθα ότι αν το ζεστάνεις σε θερμοκρασία μεγαλύτερη των 56οC, χάνει τις ιδιότητές του. Προτείνω λοιπόν σε όλους, έχοντας πια προσωπική εμπειρία, να βάζουν λιγάκι φρέσκο σκόρδο στα καθημερινά τους γεύματα. Ωμό όμως. Εάν το χρησιμοποιείς για λόγους υγείας – παραδοσιακά, αυτό συμβαίνει στις περιπτώσεις των υπερτασικών –, μην το μαγειρεύεις».
Οι περισσότεροι που παρακολουθούν τις τάσεις στην υψηλή γαστρονομία, γνωρίζουν την πλούσια γεύση του μαύρου σκόρδου, ενώ άλλες ποικιλίες, είναι καλύτερες για την υγεία. «Δεν θεωρώ πως είναι αντίδοτο στις ιώσεις. Ωστόσο, εάν είναι να το χρησιμοποιήσεις, πάρε κάποια ποικιλία που έχει δοκιμαστεί σε εργαστηριακό επίπεδο, όπως οι δικές μας. Μια ποικιλία που, αποδεδειγμένα, θα σου κάνει καλό», αναφέρει.
Η φυτεία του, βρίσκεται έξι ώρες μακριά από τη Μελβούρνη, στη Μιλτούρα, στη βορειοδυτική Βικτόρια. «Ηλιόλουστη και με πλούσιο έδαφος, ήταν ιδανική για να στήσουμε εκεί τη φάρμα και τις εγκαταστάσεις μας», λέει ο Διαμαντόπουλος.
«Το σκόρδο είναι superfood εδώ και 5.000 χρόνια και μάλιστα από μόνο του», προσθέτει και καταλήγει: «Δεν χρειάζεται καν επεξεργασία. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν αγριόσκορδο, προκειμένου να θεραπεύουν διάφορες παθήσεις. Μάλιστα, το πρόσφεραν και ως δώρο στους θεούς. Ομοίως και οι Ρωμαίοι στη συνέχεια. Στην περίοδο της μεγάλης χολέρας -το 18ο αιώνα στην Ευρώπη-, οι Γάλλοι έτρωγαν σκόρδο για να μην κολλήσουν, όπως και οι Αμερικανοί το 1918, όταν μάστιζε την ήπειρο η ισπανική γρίπη. Αυτό το αρχαίο “γιατρικό” παραμένει μέχρι σήμερα. Έχοντας καταφέρει να προμηθεύουμε τη μισή Αυστραλία, νιώθουμε πολύ όμορφα».