Σαν σήμερα, στις 22 Αυγούστου, πριν από σχεδόν ένα αιώνα, γεννήθηκε η Σωτηρία Μπέλλου, ίσως η μεγαλύτερη ερμηνεύτρια του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού και για πολλούς η τελευταία αληθινή ρεμπέτισσα.
Έζησε μία ζωή γεμάτη συγκινήσεις και έντονες στιγμές. Ως αυθεντική ρεμπέτισσα που ήταν, βίωσε από πρώτο χέρι πολλά από τα περιστατικά που τραγουδούσε στα διάσημα ρεμπέτικα τραγούδια της εποχής, τα οποία φυσικά της είχαν εμπιστευτεί οι μεγαλύτεροι συνθέτες του ελληνικού πενταγράμμου.
Παντρεύτηκε από πολύ μικρή, κατέληξε όμως εγκλωβισμένη σε έναν κακοποιητικό γάμο. Παρά το νεαρό της ηλικίας της η Σωτηρία Μπέλλου δεν δίστασε να αμυνθεί σε μία από τις πολλές επιθέσεις του συζύγου της και να του ρίξει βιτριόλι στο πρόσωπο, για να σωθεί. Για αυτή της την πράξη καταδικάστηκε σε τρία χρόνια στη φυλακή, από τα οποία όμως εξέτισε μόνο έξι μήνες.
Όλα αλλάζουν όταν μετακομίζει στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1940, ακριβώς στην έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου. Αυτά τα χρόνια δεν δίνει μόνο αγώνα για την επιβίωση, αλλά και για την αντίσταση. Γίνεται κομμουνίστρια και συμμετέχει ενεργά στην αντίσταση με το ΕΑΜ, λαμβάνοντας μάλιστα μέρος στη Μάχη της Αθήνας, όπου και τραυματίστηκε. Λόγω της αντιστασιακής της δράσης συλλαμβάνεται, βασανίζεται και κλείνεται στη φυλακή.
Μετά τον εμφύλιο πόλεμο και την απελευθέρωση της το 1947, γνωρίζει τον Βασίλη Τσιτσάνη. Αυτός είναι ο άνθρωπος που θα ανακαλύψει το σπουδαίο της ταλέντο και θα συστήσει τη μοναδική της φωνή στα κέντρα διασκέδασης της Αθήνας. Τα τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη θα παραμείνουν μέχρι σήμερα τα πιο σημαντικά του ρεπερτορίου της.
Παρά την επιτυχία της, όμως, δεν σταματά την αγωνιστική της δράση. Το 1948 μια ομάδα ακροδεξιών εισέρχεται στο κέντρο διασκέδασης που τραγουδούσε και την ξυλοκοπούν άγρια, φωνάζοντας «Βουλγάρα» (κομμουνίστρια). Κανένας από τους μουσικούς της δεν τολμά να σηκωθεί από την καρέκλα του.
Φυσικά, με την ξεχωριστή φωνή και το ταμπεραμέντο της η Σωτηρία Μπέλλου δεν άργησε να αναγνωριστεί ως μία από τις καλύτερες ερμηνεύτριες στο ρεμπέτικο. Ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της είναι τα Συννεφιασμένη Κυριακή, Τα Καβουράκια και Όταν Πίνεις Στην Ταβέρνα του Βασίλη Τσιτσάνη, με τις οποίες καθιερώθηκε ως κορυφαία λαϊκή τραγουδίστρια. Πέραν του Τσιτσάνη συνεργάστηκε και με πολλούς άλλους κορυφαίους συνθέτες, όπως με τον Γιάννη Παπαϊωάννου (Άνοιξε, Άνοιξε) και τον Απόστολο Καλδάρα (Είπα Να Σβήσω Τα Παλιά).
Ιδιαίτερα το 1966 ήταν μία πολύ παραγωγική χρονιά για την Μπέλλου, που ηχογράφησε τα τραγούδια Μην Κλαις του Ηλία Ανδριόπουλου και Δε Λές Κουβέντα του Δήμου Μούτση, αλλά και το κλασικό πλέον “Ζεϊμπέκικο” του Σαββόπουλου, ένα τραγούδι που έχει αφήσει εποχή ως «Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια».
Μέχρι τη δεκαετία του 1980 εξακολουθεί να συνεργάζεται με τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες αυτών των μουσικών ειδών σε πολλές συναυλίες και ηχογραφήσεις.
Το τέλος της αντισυμβατικής ρεμπέτισσας
Τον Μάρτιο του 1993 αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας, και διαγνώστηκε με καρκίνο του φάρυγγα. Λόγω των οικονομικών προβλημάτων της έφτασε σε σημείο να πουλήσει τους δίσκους της στο Κολωνάκι. Ξεπούλησε σε μία ώρα. Ύστερα από λίγους μήνες έχασε τη φωνή της, ίσως την πιο ξεχωριστή φωνή που έχει γνωρίσει ποτέ το ελληνικό πεντάγραμμο.
Στις 27 Αυγούστου 1997 άφησε την τελευταία της πνοή, αφήνοντας ένα απίστευτο κενό στον χώρο της μουσικής και συγκεκριμένα του ρεμπέτικου.