Το Χάρβαρντ ανακοίνωσε ότι το εξάμηνο που μόλις ξεκίνησε θα διδαχθεί ένα μάθημα με τίτλο «Η Τέιλορ Σουίφτ και ο κόσμος της».
Πρόκειται για ένα ανοιχτό πρόγραμμα διαλέξεων, εν μέρει για το έργο και την καριέρα της Σουίφτ και εν μέρει για τη λογοτεχνία (ποιήματα, μυθιστορήματα, απομνημονεύματα) που μπορεί να αγγίζουν ή να επικαλύπτουν το έργο της.
Με το που έγινε γνωστή η είδηση, το mail της υπεύθυνης καθηγήτριας γέμισε με δεκάδες αιτήσεις, μέχρι κι από μακρινά μέρη όπως η Νέα Ζηλανδία.
Οι δημοσιογράφοι ήθελαν να μάθουν αν η ίδια η Τέιλορ Σουίφτ θα επισκεφτεί το μάθημα (δεν αναμένεται κάτι τέτοιο), αν θα συμμετέχουν κάποιοι από τους πιο φανατικούς διαδικτυακούς θαυμαστές της (κάποιοι, ναι), αν το Χάρβαρντ πραγματικά το ενέκρινε (ναι, προφανώς) και, πάνω απ’ όλα, γιατί μια διάσημη millennial ποπ σταρ αξίζει αυτού του είδους τη μεταχείριση σε ένα πανεπιστήμιο παγκόσμιας κλάσης.
Κατά κάποιο τρόπο, η απάντηση είναι απλή. Αν οι ανθρωπιστικές σπουδές οφείλουν να μελετούν τον πολιτισμό και την κουλτούρα, συμπεριλαμβανόμενης και της σύγχρονης κουλτούρας, τότε θα πρέπει να αναρωτηθούμε και να διερευνήσουμε γιατί και πώς προέκυψε το φαινόμενο Swift. Αυτό θα έκανε ένας πολιτισμικός ιστορικός του μέλλοντος, εξετάζοντας πώς οι Αμερικανοί αγκάλιασαν τη Swift ως καλλιτέχνη, συζήτησαν την άνοδό της και άλλαξαν τις αντιλήψεις τους γι’ αυτήν με την πάροδο του χρόνου.
Τα πανεπιστημιακά μαθήματα των τμημάτων Αγγλικής Φιλολογίας έχουν φυσικά ως στόχο να προκαλούν την αναζήτηση και την φιλομάθεια των φοιτητών, οι οποίοι όμως επωφελούνται επίσης από τη μελέτη της τέχνης που αγαπούν ήδη. Τα έργα τέχνης υπάρχουν για να μας συγκινούν, να μας ενθουσιάζουν, να μεταμορφώνουν τη συναισθηματική μας ζωή, την αντίληψή μας, τις απόψεις μας.
Όπως έχει υποστηρίξει η επιφανής φιλόλογος Rita Felski, μπορούμε να μάθουμε πολύ περισσότερα για συγκεκριμένα είδη τέχνης, και γιατί (ή αν) έχουν σημασία, ρωτώντας τι επίδραση έχουν στους ανθρώπους που τα αγαπούν – ιδιαίτερα αν αυτοί οι άνθρωποι είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Οι φοιτητές μου θα αναλύσουν το έργο της Σουίφτ, θα σκεφτούν λεπτομερώς γι’ αυτό, ίσως δημιουργήσουν τις δικές τους υποσημειώσεις, προκειμένου να δουν πώς οι λεκτικές δεξιότητες και τα μουσικά στοιχεία που μας συγκινούν δεν είναι απλώς όλα στο μυαλό μας – πρόκειται για επιλογές που κάνει η Σουίφτ για να επικοινωνήσει ένα συγκεκριμένο μήνυμα ή συναίσθημα. Οι φοιτητές με τη σειρά τους θα αποκτήσουν εργαλεία λογοτεχνικής και πολιτισμικής ανάλυσης που θα μπορούν να πάρουν μαζί τους καθώς θα μελετούν άλλες εποχές και άλλα κείμενα, ανακαλύπτοντας περισσότερη τέχνη που αγαπούν.
Τα τραγούδια (τουλάχιστον στην εποχή της ηχογραφημένης μουσικής) δεν λειτουργούν όπως τα ποιήματα που αποτυπώνονται στη σελίδα – τουλάχιστον όχι περισσότερο από ό,τι τα μυθιστορήματα λειτουργούν όπως τα θεατρικά έργα ή η stand-up comedy λειτουργεί όπως τα απομνημονεύματα. Η Τέιλορ Σουίφτ γράφει πνευματώδεις, διεισδυτικές, ακόμα και βαθυστόχαστες μερικές φορές λέξεις που απαιτούν μελωδίες.
Δεν είμαι μουσικολόγος, αλλά κάτι ξέρω από συγχορδίες και μελωδίες, και η τάξη μου θα εξετάσει πώς αυτές καθοδηγούν και υποστηρίζουν τους στίχους της. Δεν θα δίδασκα αυτό το μάθημα αν δεν αγαπούσα τα τραγούδια της Τέιλορ Σουίφτ. Αλλά δεν θα δίδασκα αυτό το μάθημα, επίσης, αν δεν μπορούσα να φέρω σ’ αυτό και άλλα έργα τέχνης, από άλλα είδη και από άλλες χρονικές περιόδους, που θα βοηθήσουν τους μαθητές μου να κατανοήσουν καλύτερα την Τέιλορ Σουίφτ και τα τραγούδια της.