Μέσα στους βιοαντιδραστήρες στο νέο της εργαστήριο στο Λονδίνο, η startup εταιρεία Modern Synthesis χρησιμοποιεί ζάχαρη από φυτικά απόβλητα μαζί με μικρόβια για να καλλιεργήσει «μικροβιακά υφάσματα», τα οποία θα βοηθήσουν στην αντικατάσταση τόσο του δέρματος, όσο και του συνθετικού υφάσματος από ορυκτά καύσιμα.
«Αυτό που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε είναι μια νέα βιοοικονομία που βασίζεται σε πιο αποτελεσματικά συστήματα που μετατρέπουν τα απόβλητα, στην περίπτωσή μας τα απόβλητα σάκχαρα από αγροτική παραγωγή ή άλλες πηγές, σε υλικά υψηλής ποιότητας που μπορούν στη συνέχεια να ανακυκλωθούν», λέει η συνιδρύτρια Τζεν Κιν, «Η βιολογία είναι η απόλυτη κυκλική οικονομία».
Αργότερα, τα υλικά μπορούν να ανακυκλωθούν ή, ανάλογα με τον τρόπο κατασκευής τους, να κομποστοποιηθούν.
Η Κιν εργάστηκε στο παρελθόν στο σχεδιασμό υλικών στην Adidas, όπου βοήθησε τον γίγαντα των παπουτσιών να φτιάξει αθλητικά παπούτσια από πλαστικά απόβλητα που βρέθηκαν στον ωκεανό. Αλλά η δουλειά τη βοήθησε να συνειδητοποιήσει πόσο εξαρτημένη ήταν η βιομηχανία από τα συνθετικά υλικά, «Αν και ανακυκλώναμε αυτά τα πλαστικά, που είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα, δεν ήταν η τελική λύση», λέει, «Ήθελα να δω πώς μπορούμε να ξανασκεφτούμε ουσιαστικά τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τα υλικά».
Ακόμη, συμμετείχε σε ένα πρόγραμμα μεταπτυχιακού στον βιοσχεδιασμό και άρχισε να συναντιέται με ερευνητές συνθετικής βιολογίας στο Imperial College του Λονδίνου, οι οποίοι μελετούσαν ένα βακτήριο που βρέθηκε στην κομπούχα, που ονομάζεται K. rhaeticus, το οποίο παράγει ένα υλικό που ονομάζεται νανοκυτταρίνη.
«Η κυτταρίνη είναι το δομικό στοιχείο του φυσικού κόσμου, είναι σε βαμβάκι, ξύλο, λινό, πολλά από τα υλικά που έχουμε σήμερα», δήλωσε η Κιν, «Αλλά αυτά τα βακτήρια το παράγουν σε τόσο μικρή κλίμακα που οι ίνες είναι πολύ ισχυρές και συνδέονται μεταξύ τους πραγματικά φυσικά».
Οι ίνες είναι ισχυρότερες από το κέβλαρ και η αντοχή σε εφελκυσμό (ή πόση πίεση μπορεί να αντέξει κάτι πριν αποσυντεθεί) είναι υψηλότερη από αυτή του χάλυβα. Ενώ η νανοκυτταρίνη χρησιμοποιείται ήδη σε ορισμένα προϊόντα, συμπεριλαμβανομένων μάσκες προσώπου και επιδέσμων για την επούλωση πληγών, η Κιν ενδιαφέρθηκε για το πώς θα μπορούσε ενδεχομένως να χρησιμοποιηθεί στη βιομηχανία ένδυσης.
Σε συνεργασία με τον συνιδρυτή Ριβ, έναν επιστήμονα από το Imperial College, η Κιν ανέπτυξε ένα νέο σύστημα για τη δημιουργία υφασμάτων με το μικρόβιο. Η διαδικασία ξεκινά με τη χρήση ενός ρομπότ για την κατασκευή άλλων φυσικών ινών σε ένα ικρίωμα για να αναπτυχθούν τα μικρόβια. Καθώς τα μικρόβια τρέφονται με ζάχαρη, «υφαίνουν» το νέο ύφασμα γύρω από το σχήμα του ικριώματος, σχηματίζοντας ένα υβρίδιο που περιλαμβάνει τόσο το αρχικό υλικό του ικριώματος, όσο και τη νανοκυτταρίνη που παράγουν τα μικρόβια. (Τα ίδια τα μικρόβια δεν καταλήγουν στο τελικό προϊόν).