Η Χριστίνα Αντωνιάδου δεν αγαπά απλώς τα ταξίδια. Είναι η ζωή της.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γερμανία από Έλληνες γονείς. Από μικρή είχε μια ακατανίκητη επιθυμία να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, να δει και να γνωρίσει διαφορετικά μέρη, πολιτισμούς και ανθρώπους.
Έτσι και έκανε. Ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ευρώπης μέχρι να φτάσει στη Νότια Αφρική. O «έρωτας» ήταν κεραυνοβόλος. Όπως λέει και η ίδια «στο Γιοχάνεσμπουργκ αισθάνθηκα σαν στο σπίτι μου».
Τότε αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο για το πώς είναι η ζωή εκεί, ώστε να μπορέσει να μεταφέρει τις εμπειρίες της. Το ονόμασε «Η Jacaranda ανθίζει πάντα την άνοιξη, δηλαδή τον Οκτώβριο», αντλώντας έμπνευση από ένα πανέμορφο δέντρο με μοβ λουλούδια που ανθίζει εκεί. Αποτελείται από 47 σύντομες ιστορίες που δίνουν μια γεύση από την ζωή και τους κατοίκους της Νότιας Αφρικής.
«Σίγουρα οι ορίζοντες ενός ατόμου ανοίγουν με τα ταξίδια, πόσο μάλλον αν του δίνεται η ευκαιρία να ζήσει για ένα διάστημα σε άλλη χώρα. Αλλάζοντας μέρη, γνωρίζοντας νέους ανθρώπους, νέες κουλτούρες και βιώνοντας νέες νοοτροπίες αλλάζεις και σαν άνθρωπος.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Γερμανία, οπότε από μικρή ήρθα αντιμέτωπη με την συνύπαρξη δύο πολιτισμών, το οποίο δεν μου φαινόταν κάτι περίεργο ή διαφορετικό. Μεγαλώνοντας, βέβαια, αντιλήφθηκα ότι δεν είναι και τόσο αυτονόητο να έχεις δυο μητρικές γλώσσες και να συνδυάζεις στο σπίτι σου ήθη και έθιμα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Πάντως θυμάμαι ότι από μικρή κοιτούσα με μεγάλο ενδιαφέρον τους χάρτες στον σχολικό Άτλαντα και σχεδίαζα με μολύβι διαδρομές ενώνοντας πόλεις μεταξύ τους, αρχικά στην Ευρώπη και αργότερα στην Αμερική. Σκεφτόμουν πως «όταν θα μεγαλώσω» θα επισκεφτώ πόλεις και τοπία που θαύμαζα τότε στις αγαπημένες μου ασπρόμαυρες αμερικάνικες ταινίες, είτε ήταν γυρισμένες στο Παρίσι και τη Ρώμη είτε στην άγρια Δύση της Αριζόνας. Κάποια στιγμή ο σχολικός Άτλαντας γέμισε με μολυβιές και στην Αφρική, όταν στην τηλεόραση έδειξε το σήριαλ «Shaka Zulu». Είχα εντυπωσιαστεί αφάνταστα από τον βασιλιά των Zulu, από την κορμοστασιά του και τον διαφορετικό τρόπο ζωής.
Σπούδασα Γερμανική Φιλολογία και είμαι καθηγήτρια Γερμανικών στο ινστιτούτο Goethe – όπως το λένε στην Ελλάδα Γκαίτε. Παγκοσμίως υπάρχουν 150 Ινστιτούτα, οπότε θεωρητικά οι επιλογές με βάση το επάγγελμά μου είναι πολλές. Αυτό λειτούργησε πάρα πολύ θετικά στο να πραγματοποιήσω την ιδέα να δοκιμάσω τη ζωή σε άλλη γη, σ’ άλλα μέρη. Βασικά, αποφάσισα να αλλάξω ζωή σε μια ηλικία που συνήθως ακολουθείς την «πεπατημένη», προτιμάς, δηλαδή, να παραμείνεις σε ό,τι γνωρίζεις. Προτιμάς να αράξεις. Εγώ έκανα το αντίθετο. Σκέφτηκα ότι είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία να γυρίσω την ζωή μου ανάποδα. Το να κάνεις νωρίς παιδιά έχει τελικά πολλά θετικά, όπως το ότι νωρίς παύει να είναι απαραίτητη η παρουσία σου σ’ αυτά και έτσι έχεις την ελευθερία για δεύτερο και τρίτο γύρο.
Μετά από το Λονδίνο είχα δύο επιλογές: Ντουμπάι ή Γιοχάνεσμπουργκ. Και επειδή το Ντουμπάι το γνώριζα –είχα πάει αρκετές φορές– ενώ στο Γιοχάνεσμπουργκ δεν είχα πατήσει ποτέ το πόδι μου, μου φάνηκε πολύ exciting η ιδέα να μετακομίσω στη Νότια Αφρική. Και αυτή τη φορά εγκαταστάθηκα όντως κάπου μακριά δοκιμάζοντας το διαφορετικό. Και μου βγήκε. Για τη χώρα δεν γνώριζα πολλά μέχρι που πήγα. Εννοείται πως είχα διαβάσει για το Απαρτχάιντ, για τον Νέλσον Μαντέλα και τον Ντέσμοντ Τούτου. Είχα δει διάφορα βίντεο για το Κέιπ Τάουν και το Garden Route. Μέχρι εκεί όμως. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ σε βάθος και ούτε και είχα πάει. Μόλις όμως έφτασα τον Απρίλιο του 2013 όλα άλλαξαν. Μου κίνησαν οι άνθρωποι τόσο πολύ το ενδιαφέρον που άρχισα να παρατηρώ την καθημερινότητα τους. Επιδίωκα να μιλάω με τον κόσμο. Και να κρατώ σημειώσεις.
Από την αρχή το πλάνο ήταν να συγκεντρώσω πληροφορίες για τη χώρα και τους κατοίκους της, με σκοπό να γράφω σύντομες ιστορίες για να ενημερώνω τις φίλες μου για το πώς περνάω στην άλλη άκρη της γης. Με τον καιρό όμως μου άρεσε να πιάνω καθημερινά κουβέντα με τον κόσμο: με οδηγούς ταξί, πωλήτριες, γιατρούς, ασθενείς που περιμένουν μαζί μου στο ιατρείο τη σειρά τους, κομμώτριες, μανικουρίστριες. Έτσι άρχισα να μπαίνω στο νόημα. Κατάλαβα ότι η χώρα είναι ένα μωσαϊκό που αποτελείται από Λευκούς, Μαύρους, Ινδούς και Ασιάτες, τους λεγόμενους coloureds. Κάθε επαφή με τον κόσμο ήταν αφορμή να αναζητήσω στο Διαδίκτυο επιπλέον πληροφορίες και να διαβάσω βιβλία για τη Νότια Αφρική, την ιστορία και την πολιτική της κατάσταση. Οι πιο πολύτιμοι βοηθοί μου στη συγκέντρωση υλικού ήταν –χωρίς να το γνωρίζουν– η κοπέλα που με βοηθούσε στο σπίτι, η Πάμελα από τη Ζιμπάμπουε και ο κηπουρός Ζόντι από το Μαλάουι που ήταν κινούμενο ευρετήριο της γειτονιάς, γνώριζε δηλαδή τα πάντα για τους πάντες. Εξίσου πολύτιμες ήταν οι πληροφορίες που συγκέντρωνα από τους διάφορους οδηγούς των ταξί που είτε ανήκαν στις εννιά νοτιοαφρικανικές φυλές είτε κατάγονταν από γειτονικές αφρικάνικες χώρες. Δεν είναι λοιπόν τυχαίος ο όρος «rainbow nation» που επινόησε ο Μαντέλα όταν ανέλαβε το 1994 την προεδρία της χώρας του, μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια φυλακή.