Η 24η Φεβρουαρίου είναι η επέτειος της πιο σκοτεινής ώρας στην πρόσφατη ιστορία της Ουκρανίας. Είναι όμως και η επέτειος του τέλους της αθωότητας της Ευρώπης. Μιας Ευρώπης αφελούς και βολεμένης, η οποία πίστευε ότι είχε ξεμπερδέψει με τη βία του πολέμου και απολάμβανε αυτάρεσκα την επικράτηση του οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου της. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία τα ξημερώματα της 24ης Φεβρουαρίου 2022 ήρθε να αποκαλύψει τις αδυναμίες της Δύσης, αλλά και τα αντανακλαστικά της. Τα ελαττώματα, αλλά και τις αρχές της.
Σαν χθες πέρυσι, ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολόντιμιρ Ζελένσκι, σε μια από τις τελευταίες εμφανίσεις του με «πολιτικά», μιλούσε από το βήμα της Διάσκεψης του Μονάχου για την Ασφάλεια και απηύθυνε δραματική έκκληση για βοήθεια. Θεωρούσε ότι η Ρωσία επρόκειτο να επιτεθεί στη χώρα του «από στιγμή σε στιγμή». Στο ακροατήριο, ηγέτες από όλον τον κόσμο, τον θεωρούσαν μάλλον υπερβολικό – ίσως και λίγο γραφικό. Φέτος, στην είσοδο της Διάσκεψης, δεσπόζει ένα τεράστιο πλακάτ με έναν άνθρωπο νεκρό στο έδαφος και δίπλα του κάποιον να θρηνεί για τον χαμό του. «Η Ουκρανία είσαι εσύ», γράφει το πλακάτ. Τι συνέβη όμως μέσα σε αυτούς τους 12 μήνες για να φτάσουμε η Ουκρανία να είναι εμείς, οι Ευρωπαίοι, οι «Δυτικοί», όλοι οι ελεύθεροι πολίτες του κόσμου;
«Στις 24 Φεβρουαρίου 2022, όχι για πρώτη φορά, η Ρωσία ανέτρεψε τα πάντα γύρω από τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών και το Διεθνές Δίκαιο: ‘Αμαχοι δολοφονούνται, γυναίκες βιάζονται, παιδιά απάγονται, κρατούμενοι βασανίζονται και ολόκληρες πόλεις σβήνονται με βομβαρδισμούς από τον χάρτη», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η επικεφαλής της Επιτροπής ‘Αμυνας της Bundestag Μαρί-‘Αγκνες Στρακ-Τσίμερμαν, από τις πιο ένθερμες υποστηρίκτριες της στρατιωτικής στήριξης της Ουκρανίας. Πράγματι, η Ευρώπη ξύπνησε σε έναν άλλον κόσμο, όπου δεν ίσχυαν πια οι κανόνες της ειρηνευτικής τάξης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Ο Στέφεν Μάιστερ, ειδικός σε θέματα Ρωσίας και Ανατολικής Ευρώπης στο Γερμανικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής (DGAP), μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, εξηγεί ότι με την επίθεση της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας, «εκπνέει η ειρηνευτική τάξη που γνωρίζαμε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και παύει πλέον να υπάρχει συλλογική ασφάλεια στην Ευρώπη. Θεσμοί όπως ο ΟΑΣΕ είναι δυσλειτουργικοί. Aσφάλεια εκτός ΝΑΤΟ δεν θα υπάρχει για το άμεσο μέλλον». Οι Ευρωπαίοι βγαίνουν στους δρόμους με ουκρανικές σημαίες, διαδηλώνουν ότι «καλύτερα να μαγειρεύουν σε μαγκάλι, παρά να δεχτούν τα σχέδια του Πούτιν» και ένα κύμα αλληλεγγύης κατακλύζει τον δυτικό κόσμο. Ενδεικτικά, οι δωρεές των Γερμανών, οι οποίοι φημίζονται για τη γενναιοδωρία τους όταν πρόκειται «για καλό σκοπό», πλησιάζουν το ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Συμπόνια; Κοινωνική συνείδηση; Ή μήπως φόβος ότι αυτός ο πόλεμος που γίνεται στην πόρτα της Ευρώπης θα τα αλλάξει όλα; Οι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται πολύ γρήγορα ότι το διακύβευμα είναι πια πολύ υψηλό: Είναι ο τρόπος ζωής, ο τρόπος σκέψης και η ευημερία τους.
Πολύ σύντομα η πραγματικότητα στο πεδίο ακυρώνει και την τελευταία ψευδαίσθηση. Μέσω της δυτικής Ουκρανίας χιλιάδες άνθρωποι αναζητούν καταφύγιο στις γειτονικές χώρες. Στήνονται δραματικές επιχειρήσεις εκκένωσης από τις ανατολικές περιοχές, οι οποίες στη συνέχεια θα ισοπεδωθούν.
Οι κάτοικοι της Μαριούπολης, ανάμεσά τους πολλοί έλληνες ομογενείς, δεν έχουν πια ούτε σπίτι ούτε πόλη για να επιστρέψουν. Τον Μάρτιο του 2022 ένα μαιευτήριο στην άκρη της Ευρώπης βομβαρδίζεται. Μια έγκυος χάνει τη ζωή της, μαζί και το αγέννητο παιδί της. Τον Απρίλιο ο παραλογισμός του πολέμου κορυφώνεται, με την κτηνωδία που αποκαλύπτεται στην πόλη Μπούτσα, λίγο έξω από το Κίεβο. Οι ρωσικές δυνάμεις αφήνουν πίσω τους εκατοντάδες αμάχους νεκρούς στους δρόμους. Τα σημάδια των βασανιστηρίων δεν αφήνουν περιθώρια παρεξήγησης. Η πόλη αναδεικνύεται σε σύμβολο της ρωσικής επιθετικότητας, αλλά και σε καταλύτη για να δράσει η Δύση.
Λίγες ημέρες μετά, οι Ρώσοι βομβαρδίζουν σιδηροδρομικό σταθμό στο Κραματόρσκ της ανατολικής Ουκρανίας, όπου άμαχοι περίμεναν να εκκενωθούν. Τουλάχιστον 60 άνθρωποι σκοτώνονται και ο ΟΗΕ μιλάει αργότερα για «ξεκάθαρο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας».
Τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο οι δύο εμπόλεμες πλευρές αλληλοκατηγορούνται για τον βομβαρδισμό πυρηνικού αντιδραστήρα στη Ζαπορίζια, στα νοτιοανατολικά της χώρας. Ο Διεθνής Οργανισμός Ατομικής Ενέργειας αποκτά πρόσβαση στη ζώνη ασφαλείας του αντιδραστήρα μόλις τον Ιανουάριο.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο πάλι, στο Ιζιούμ της ανατολικής Ουκρανίας εντοπίζεται στο δάσος ομαδικός τάφος με περισσότερες από 400 σορούς, κυρίως αμάχων. Το Κρεμλίνο απαντά με μερική επιστράτευση εφέδρων. Τον Οκτώβριο, έπειτα από έκρηξη, καταρρέει τμήμα της μήκους 19 χιλιομέτρων γέφυρας που συνδέει τη Ρωσία με την Κριμαία. Έναν μήνα μετά, οι ουκρανικές δυνάμεις ανακαταλαμβάνουν την Χερσόνα, στον Νότο. «Επιστρέφουμε, υψώστε τις σημαίες σας», λέει στους πολίτες ο Βολόντιμιρ Ζελένσκι επισκεπτόμενος την περιοχή. Σήμερα, δίνεται ακόμη ίσως η πιο αιματηρή μάχη, στο Μπαχμούτ της ανατολικής Ουκρανίας. Στην πόλη ζουν πλέον μόνο 5000 από τους κάποτε 70000 κατοίκους της.
Όλο αυτό το διάστημα η πολιτική ηγεσία της Ουκρανίας δεν σταματά να ζητά στρατιωτική βοήθεια από τη Δύση. ‘Αλλοτε απελπισμένα άλλοτε απαιτητικά, ακόμη και εκβιαστικά. «Η Ουκρανία χρειάζεται μόλις το 1% των αεροσκαφών και των τανκς του ΝΑΤΟ (…) Περιμένουμε ήδη τόσες ημέρες. Ποιος είναι το αφεντικό στην Ευρωατλαντική κοινότητα; Μήπως είναι η Μόσχα; (…) Δεν πρόκειται για ευγενείς χειρονομίες για τις οποίες θα πρέπει να υποκλιθούμε, αλλά για τη συνεισφορά σας στην ασφάλεια της Ευρώπης και του κόσμου», έλεγε ο ουκρανός πρόεδρος την περασμένη άνοιξη. Το μήνυμα ήταν πάντα ίδιο: «Δεν πρόκειται μόνο για την ελευθερία της Ουκρανίας, αλλά για την ελευθερία της Ευρώπης». Πριν από λίγες ημέρες, από την έδρα της ΕΕ στις Βρυξέλλες, επανέλαβε: «Αμυνόμαστε ενάντια στην πιο αντιευρωπαϊκή δύναμη του σύγχρονου κόσμου. Υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας, υπερασπιζόμαστε εσάς».
Σήμερα αυτό το μήνυμα έχει πλέον εμπεδωθεί. «Όλοι έχουμε συμφέρον από μια δίκαιη και βιώσιμη ειρήνη. Το αντίθετο θα σημαίνει ότι έχουμε ανοίξει το Κουτί της Πανδώρας», παραδέχθηκε προχθές ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ ‘Αντονι Μπλίνκεν στο Μόναχο. Η Δύση φαίνεται να έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει πραγματικά την πολυτέλεια να αγνοήσει την Ουκρανία ή να μην την στηρίξει ουσιαστικά. Όσο και αν το ΝΑΤΟ ξορκίζει κάθε εικασία περί άμεσης ανάμιξής του στον πόλεμο, οι Σύμμαχοι πιστεύουν πλέον ότι, αν ο Βλάντιμιρ Πούτιν «δικαιωθεί» από το αποτέλεσμα, δεν θα σταματήσει στην Ουκρανία, ενώ θα ανοίξει η όρεξη και άλλων …ομοϊδεατών του σε διάφορα μέρη του κόσμου. Πότε όμως θα τελειώσει ο πόλεμος;
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ