Η αναταραχή που επικράτησε την προηγούμενη εβδομάδα στα ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου, υποδηλώνει ότι υπάρχει ένα βαθύτερο ζήτημα πέρα από την τελευταία μέτρηση του πληθωρισμού και τις αποφάσεις της Fed για τα επιτόκια. Η αμερικανική αγορά ομολόγων χάνει πλέον τα στρατηγικά της στηρίγματα, είτε αφορούν την οικονομία, τη νομισματική πολιτική ή τεχνικούς παράγοντες.
Θα μπορούσε εύκολα να βρει κανείς εξηγήσεις αναφορικά με το τρενάκι του τρόμου στις αποδόσεις των ομολόγων. Την προηγούμενη εβδομάδα, αξιωματούχοι της Fed επηρέασαν το κλίμα στην αγορά, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να μην υπάρξουν νέες αυξήσεις επιτοκίων. Οι γεωπολιτικές ανησυχίες διόγκωσαν τις κινήσεις των αποδόσεων. Τα ομόλογα πραγματοποίησαν ράλι με τις αποδόσεις να υποχωρούν.
Στα μέσα της εβδομάδας η προσοχή στράφηκε στα στοιχεία για τον πληθωρισμό. Την Παρασκευή, επανήλθαν οι γεωπολιτικές ανησυχίες, καθώς η αγορά φοβήθηκε μια κλιμάκωση της τραγικής σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή. Μόνο την Πέμπτη, η απόδοση του 10ετούς ομολόγου του αμερικανικού δημοσίου ταλαντεύτηκε 0,2 ποσοστιαίες μονάδες μεταξύ του ενδοσυνεδριακού υψηλού και του ενδοσυνεδριακού χαμηλού.
Η βασική ανησυχία αφορά το γεγονός ότι το πιο επιδραστικό τμήμα των διεθνών χρηματοοικονομικών αγορών χάνει τα μακροπρόθεσμα στρατηγικά του στηρίγματα και κινδυνεύει ταυτόχρονα να χάσει και τους βραχυπρόθεσμους σταθεροποιητές του.
Σήμερα οι τελευταίες προβλέψεις για την ανάπτυξη της μεγαλύτερης οικονομίας στον κόσμο είναι αλλοπρόσαλλες, αφού κυμαίνονται μεταξύ μιας ομαλής και ανώμαλης προσγείωσης. Οι προσδοκίες για τις ενέργειες της Fed εμφανίζουν εξίσου μεγάλες αποκλίσεις, από πιθανές περικοπές επιτοκίων σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο μέχρι διατήρηση των υψηλών επιτοκίων για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
H νομισματική πολιτική της Fed περιβάλλεται από αβεβαιότητα, με ερωτήματα σχετικά με το ποιο πρέπει να είναι το επίπεδο ισορροπίας των επιτοκίων, τον καθυστερημένο αντίκτυπο του κύκλου αυξήσεων επιτοκίων, τις επιπτώσεις της συρρίκνωσης του ισολογισμού και την απουσία ενός αποτελεσματικού πλαισίου για την άσκηση της νομισματικής πολιτικής.
Το περιβάλλον που διαδραματίζονται όλα αυτά είναι σημαντικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων που δεν δείχνουν σημάδια ουσιαστικής συρρίκνωσης. Έτσι, το ισοζύγιο των ρίσκων υποδηλώνει πιο μεγάλες δημοσιονομικές πιέσεις από αυτές που είχαν προβλεφθεί αρχικά.
Η αβεβαιότητα αυτή αφορά επίσης και τη μακροπρόθεσμη εξέλιξη των δυνάμεων της προσφοράς και της ζήτησης. Παρά την αύξηση των επιτοκίων, επικρατεί γνήσια αμφιβολία για το ποιος θα απορροφήσει την επιπλέον προσφορά κυβερνητικού χρέους. Η Fed πλέον πουλάει ομόλογα, αντιστρέφοντας το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης που ξεκίνησε κατά την κρίση του 2008 για να εφαρμόσει ποσοτική σύσφιξη.
Οι ξένοι αγοραστές δείχνουν πιο διστακτικοί, μεταξύ άλλων και για γεωπολιτικούς λόγους. Ένα σημαντικό ποσοστό της μεγάλης εγχώριας επενδυτικής βάσης, όπως τα συνταξιοδοτικά ταμεία και οι ασφαλιστικές εταιρείες, έχει ήδη μεγάλες ποσότητες ομολόγων τα οποία θα οδηγούσαν σε ζημία, αν πωλούνταν στις τρέχουσες τιμές. Παράλληλα παραμένουν οι ανησυχίες για τη σταθερότητα των καταθέσεων των περιφερειακών τραπεζών.
Το θετικό είναι ότι η αγορά ομολόγων διαθέτει ακόμα κάποιους βραχυπρόθεσμους σταθεροποιητές. Παρ’ όλα αυτά η ανθεκτικότητα αυτή δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Χωρίς μια πιο συντονισμένη προσπάθεια αποκατάστασης των βασικών στηριγμάτων, φαίνεται ότι αυτή η προειδοποίηση πρέπει να ληφθεί πιο σοβαρά υπόψη στο πιο συστημικό τμήμα των ώριμων αγορών.