Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει την κριτική του για τη νέα σειρά του MEGA, «Άγιος Παΐσιος – Από τα Φάρασα στον Ουρανό».
Ο Άγιος Παΐσιος, όπως έχω ξαναγράψει πριν λίγες μέρες σε ένα μεγάλο κομμάτι για τη ζωή του και την πορεία του προς την Αγιοσύνη, είναι ο πιο σύγχρονος –που αγιοποιήθηκε επισήμως από την εκκλησιά μόλις το 2015- από τους μεγάλους Aγίους και το μεγάλους το γράφω σε σχέση με την ήδη πάρα πολύ μεγάλη δημοφιλία του. Υπάρχουν ήδη πάρα πολλοί πιστοί που τον επικαλούνται, η αλήθεια είναι πως υπήρχαν πριν αγιοποιηθεί επισήμως, ήδη θα έλεγα πριν καν εγκαταλείψει αυτόν τον μάταιο κόσμο το 1994…
Η τηλεοπτική σειρά για τον Άγιο Παίσιο δεν είναι κάτι εύκολο. Στην ουσία δεν έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Δεν θα ασχοληθώ όμως εδώ με τον βίο του, γιατί το κομμάτι είναι ήδη γραμμένο, μπορείτε να το διαβάσετε. Θα ασχοληθώ με το πρώτο επεισόδιο της σειράς…
Το πρώτο επεισόδιο της σειράς και ο ξεριζωμός των Ελλήνων
Και βέβαια το πρώτο επεισόδιο της σειράς «Άγιος Παΐσιος – Από τα Φάρασα στον Ουρανό», δεν ήταν αυτό που ήταν ακριβώς από Άγιος Παΐσιος, αλλά ένα επεισόδιο σχετικά με το μεγάλο ξεριζωμό των Ελλήνων από την εκεί πλευρά του Αιγαίου και δη από την Καππαδοκία εκεί στα βάθη της Ανατολής, όπου ο ελληνισμός ήταν μεγάλος και βαθιά συνειδητοποιημένος…
Άσχετα με το τι θα γράψω σήμερα, θα επανέλθω όταν ο Παΐσιος έχει σχετικά ενηλικιωθεί και έχει ξεκινήσει το βίο του, γιατί εκεί θέλω να δω πως αντιμετωπίζει ο σκηνοθέτης μια τέτοια μορφή και πως την αποδίδει στην εικόνα του.
Μια πρώτη κριτική για τη σειρά Άγιος Παΐσιος
Προς το παρόν ο τρόπος που αντιμετωπίζει τον ξεριζωμό που λέγαμε, είναι ρεαλιστικός και πολύ καλά κάνει γιατί αυτός ο απλός τρόπος, ο καθημερινός σε συνδυασμό με το φυσικό σκηνικό που έχει διαλέξει να γυρίσει το πρώτο του επεισόδιο, με τα μεγάλα βουνά χωρίς ειδυλλιακές βουνοκορφές, δέντρα, δάση, λουλούδια κλπ, αυτό το αφιλόξενο σκηνικό σε συνδυασμό με το μικρό χωριό, το γκρίζο ουρανό και τους ανθρώπους που δεν ζουν σε έναν πλούτο -όπως στη Σμύρνη οι Κωνσταντινουπολίτες- δίνει μια ένταση και μια συγκίνηση.
Είναι φανερό ότι ο σκηνοθέτης εμπνέεται πιο πολύ στα εξωτερικά του γυρίσματα παρά στα εσωτερικά μια και οι σκηνές μέσα στο σπίτι έχουν μια στατικότητα και κάποιες από αυτές μοιάζουν με ταμπλό βιβάν, αλλά οι σκηνές έξω από το σπίτι είναι εξαιρετικές. Σε αυτό βοηθάει πολύ όχι μόνο το εξαιρετικό φυσικό σκηνικό που έχει επιλέξει, αλλά επιπλέον η πλούσια παραγωγή με τους πολλούς ηθοποιούς και τους κομπάρσους, η αυθεντικότητα στην επιλογή των κουστουμιών και κάποιοι εξαιρετικοί ηθοποιοί. Φυσικά ξεχωρίζει η αδρή μορφή του Νικήτα Τσακίρογλου που όπως πάντα στις ερμηνείες του, γίνεται κάτι πιο πολύ και από τον ίδιο το ρόλο του.