Όταν το πρόγραμμα επικαιρότητας του BBC Panorama, έδειξε μια οικογένεια στη νότια Ελβετία να μαζεύει μακαρόνια από το οικογενειακό “δέντρο σπαγγέτι”, ως φάρσα Πρωταπριλιάς το 1957, σίγουρα δε φανταζόταν τι θα ακολουθήσει.
Πρωτοσέλιδα εφημερίδων και ένα ενθουσιώδες καταναλωτικό κοινό που ανυπομονούσε να αποκτήσει την περίφημη Μακαρονιά στην αυλή του. Την κατάσταση αυτή βέβαια ενθάρρυνε το γεγονός πως εκείνη την περίοδο, δεν είχε διευθετηθεί πλήρως το ζήτημα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, κυρίως όσον αφορά το κομμάτι της διαφήμισης αλλά και της σάτιρας/φάρσας, που θα πρέπει να είναι κάτι ευδιάκριτο από έναν λογικό τηλεθεατή ή ακροατή.
Όλα ξεκίνησαν από τον ανεξάρτητο εικονολήπτη Charles de Jaeger, που είχε βοηθήσει στη δημιουργία δωρεάν γαλλικών εκπομπών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και εντάχθηκε στο BBC το 1943.
Σύμφωνα με το Historynet, ο ίδιος ηθελε να δημιουργήσει μια φάρσα για την Πρωταπριλιά, βασισμένη στα λόγια της δασκάλας του, η οποία είχε πει στα αγόρια της τάξης της ότι ήταν αρκετά ανόητα για να πιστέψουν ότι τα μακαρόνια φύτρωναν στα δέντρα.
Μόλις λοιπόν επικοινώνησε την ιδέα στους παραγωγούς του τμήματος Panorama του BBC, ενός σοβαρού και αξιοσέβαστου προγράμματος που εστιάζει στην επικαιρότητα, την κοινωνία και τον πολιτισμό, εκείνοι συμφώνησαν.
Η φάρσα αποτελούνταν από τον διαπρεπή δημοσιογράφο Richard Dimbleby, ο οποίος δάνεισε τη φωνή του στην εκπομπή, ενώ είχε γίνει διάσημος κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε καλύψει γεγονότα από τις πρώτες γραμμές του μετώπου, είχε πετάξει με πληρώματα βομβαρδιστικών σε αεροπορικές επιδρομές πάνω από τη Γερμανία και περιέγραψε από πρώτο χέρι τη φρίκη του στρατοπέδου συγκέντρωσης Μπέλσεν. Είχε γίνει έτσι ουσιαστικά μια πολύ γνωστή φωνή μιας (όχι και τόσο λογικής) σκληρής πραγματικότητας.
Ανάμεσα λοιπόν σε σκηνές χαμογελαστών γυναικών που «θερίζουν» μακαρόνια από δέντρα, η αξιόπιστη φωνή του Dimbleby περιέγραψε τις τέχνες της καλλιέργειας νουντλς και τις καταστροφές του δυσοίωνου «σπαγγέτι».
Αμέσως μετά τη μετάδοση στην 1η Απριλίου, το BBC κατακλύστηκε από τηλεφωνήματα τηλεθεατών που απαιτούσαν εξηγήσεις. Μερικοί άνθρωποι αναγνώρισαν ότι η αναφορά ήταν φάρσα και εξοργίστηκαν. Άλλοι ήθελαν το BBC να τους δώσει αποδείξεις για να κερδίσουν οικιακές διαμάχες, καθώς η φάρσα είχε, κατά κάποιο τρόπο, προκαλέσει «διατροφικές διαμάχες» μεταξύ οικογενειών που είχαν χωριστεί σε στρατόπεδα πιστών και μη.
Η γενική κατάσταση σύγχυσης που σάρωσε τα βρετανικά νοικοκυριά στον απόηχο της αναφοράς του BBC οφειλόταν στο γεγονός ότι τα μακαρόνια ήταν κάτι ιδιαίτερα σπάνιο στο Ηνωμένο Βασίλειο κατά τη δεκαετία του 1950. Πολλοί Βρετανοί δεν ήταν πολύ εξοικειωμένοι με το πιάτο εκείνη την εποχή και δεν ήταν βασικό στοιχείο της κουζίνας τους. Ήταν λογικό πως με όλη αυτή τη δημοσιογραφική σύγχυση που επικρατούσε, δεν θα αντιμετώπιζαν όλοι πολύ ευγενικά το γεγονός ότι το BBC είχε ξεγελάσει το κοινό του. Οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς επικρίθηκαν έντονα από ορισμένους επειδή εξαπάτησαν αθώους ανθρώπους να διασκεδάσουν ψεύτικες ελπίδες καλλιέργειας μακαρονιών.
Ο David Willer, ο παραγωγός του προγράμματος, παρέμεινε αμετανόητος για τον ρόλο του στο χάος των σπαγγέτι, λέγοντας στο BBC σε συνέντευξή του το 2004 ότι «δεν το μετάνιωσε καθόλου». «Νομίζω ότι ήταν καλή ιδέα για τους ανθρώπους να γνωρίζουν ότι δεν μπορούσαν να πιστέψουν όλα όσα έβλεπαν στην τηλεόραση», είπε, «και ότι θα έπρεπε να υιοθετήσουν μια ελαφρώς επικριτική στάση σε αυτό».