Είμαστε ο ένας για τον άλλο εξωτικά πουλιά. To ντόντο είναι ένα πολύχρωμο εξωτικό πουλί που εξαφανίστηκε πριν τριακόσια χρόνια. Ζούσε στα νησιά του Μαυρικίου, ανατολικά της Μαδαγασκάρης κι όταν έφτασαν εκεί οι Ευρωπαίοι άποικοι με τα δικά τους ζώα, αρκούσαν μερικές δεκαετίες για να το εξοντώσουν και να το εξαφανίσουν από προσώπου γης. Δεν ήταν απαραίτητα αυτή η πρόθεσή τους, ήταν όμως αυτό το αποτέλεσμα της παρουσίας τους σε εκείνους τους τόπους. Ένα ντόντο εμφανίζεται και στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», όπου προτείνει τη διεξαγωγή ενός αγώνα, στον οποίο όλοι οι συμμετέχοντες νικούν και κανείς δεν βγαίνει χαμένος. Ένα ντόντο θα εμφανιστεί από το πουθενά και στην τραπεζαρία της βίλας της οικογένειας Καρακώστα, την παραμονή του γάμου της μονάκριβης κόρης τους.
Τι είναι λοιπόν αυτό το ετερόκλητο γκρουπ ανθρώπων που βρέθηκε κάτω από τον ίδιο χώρο και κοιτά ένα παράδοξο πουλί; Μια μικρογραφία της σημερινής ελληνικής κοινωνίας; Ένα κάδρο εθνικής, ταξικής, σεξουαλικής και gender συμπερίληψης; Μια επαναχωροθέτηση ταυτοτήτων ώστε να χωράμε όλοι; Σκέφτεσαι τη «Στρέλλα» και το “Xenia” κι εκείνη την ώρα προλαβαίνει να το πει ένας ήρωας: έχουμε γίνει μια οικογένεια απόψε. Ένα είδος οικογένειας είναι. Όχι κανονικής. Οικογένειας του σινεμά του Κούτρα. Γιατί τον Κούτρα (αλλά κατά κόρον και τον Παναγιώτη Ευαγγελίδη, που είχε συνεργαστεί σεναριακά μαζί του στις προηγούμενες ταινίες του) τον τσιγκλούσε η έννοια της οικογένειας και φεύγοντας απ’ τα τυπικά όρια της, την επανατοποθετούσε σε νέα, πολύ πιο ελεύθερη από συγγένειες βάση. Σε αυτήν την οικογένεια (του “Dodo”), είμαστε όλοι ξένοι. Σε αυτή την οικογένεια, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλοι έχουμε προδώσει κι όλοι έχουμε προδοθεί. Αλλά ο Κούτρας κοιτά τελικά τους μπόλικους ήρωές του με στοργή και κανέναν τους με σκληρότητα. Όλοι χωράνε στην φιλμική του οικογένεια. Ίσως γιατί σαν το ντόντο του, κι εκείνοι είναι και δεν είναι αληθινοί. Ή ίσως γιατί ο καθένας από εμάς είναι για τον άλλο ένα εξωτικό πουλί.
Περιέργως για ελληνικό σινεμά οι σκηνές με το CGI πουλί είναι πολύ πειστικές, το πουλί μοιάζει όσο ψεύτικο και όσο αληθινό πρέπει, απεικονίζοντας αυτό που λογικά είχε και ο ίδιος ο Κούτρας στο μυαλό του, κάτι ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, κάτι ανάμεσα στο αληθινό και το παιχνιδιάρικα συμβολικό. Και οι σκηνές του “Dodo” με το ντόντο είναι οι πιο χαριτωμένες, η διάδρασή του με τους ανθρώπους λειτουργεί ευφρόσυνα, ως το σημείο εμφάνισής του η ταινία αγκομαχούσε και επιτέλους μετά αρχίζει να παίρνει κάπως μπρος και να εμφανίζει τουλάχιστον -κι ανεξάρτητα απ’ το πώς ολοκληρώνεται- ένα κάποιο όραμα.