Ως το «έγκλημα του αιώνα» αν αποδειχτεί η ενοχή της Ρούλας Πισπιρίγκου στον φόνο τουλάχιστον της μίας της κόρης, χαρακτηρίζει ο Θάνος Ασκητής τη φρικώδη αυτή υπόθεση.
Μιλώντας ο Δρ. Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών εκτιμά ότι σαφώς εάν -το τονίζει- αποδειχτεί η ενοχή της 33χρονης, τότε πρόκειται για μια διαταραγμένη ψυχικά περίπτωση που απαιτεί «πολύ εξειδικευμένη προσέγγιση».
Ο ίδιος, αποφεύγει να κάνει την οποιαδήποτε εκτίμηση περί της φύσης της ψυχικής ασθένειας, δεδομένου ότι θα χρειαζόταν όλα τα δεδομένα από το περιβάλλον της και, φυσικά, να εξετάσει ενδελεχώς και την ίδια.
«Πρόκειται για μια δύστυχη ιστορία με πολλές πτυχές, για ποιον λόγο θα έφτανε κανείς σε αυτό το άκρο», επισημαίνει.
Ο Θάνος Ασκητής εξηγεί ότι ο τρόπος που επιφέρει τον θάνατο η κεταμίνη είναι μέσω της καδιακής ανακοπής: Σε μεγάλες δόσεις το φάρμακο είναι τοξικό και προκαλεί ταχυκαρδία και μπορεί να προκαλέσει ανακοπή. «Οι αρχές έκαναν πολύ καλά που υποψιάστηκαν τη χορήγησή της, δεδομένων των ταχυκαρδιών που είχαν αναφερθεί για τη μικρή Τζωρτζίνα», υπογραμμίζει.
Χορηγείται πολύ εύκολα, δε, είτε ενδοφλέβια είτε από τη μύτη, ακόμα και σε μορφή αμπούλας.
Μάλιστα, οι ιδιότητες της ουσίας αυτές άρχισαν να μελετώνται ενδελεχώς πολύ πρόσφατα. Αν και η ουσία χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1962, στον τομέα της αναισθησίας στα ζώα, από το 2010 ξεκίνησαν οι κλινικές δοκιμές σχετικά με τις ιδιότητές της στον τομέα της ανθρώπινης ψυχολογίας.
Νωρίτερα, και στον πόλεμο του Βιετνάμ, χορηγούταν ως βαρύ αναισθητικό στους τραυματισμένους Αμερικανούς στρατιώτες, ενώ καταγράφηκε ότι έχει και ψυχότροπες ιδιότητες.
Οι κλινικές μελέτες για την κεταμίνη σχετίζονται με τις ιδιότητές της ως αντικαταθλιπτικό, ενώ σε πειράματα έχουν χορηγηθεί μικρές δόσεις σε καταθλιπτικούς, σε περιπτώσεις που δεν πιάνουν τα γνωστά φάρμακα, όπως εξηγεί ο Θάνος Ασκητής.