Οι συνεχιζόμενες αγορές ακινήτων από ξένους, διαδοχικά είτε από Κινέζους είτε από Ισραηλινούς, Ινδούς και άλλες εθνικότητες, με την αθρόα εισροή κεφαλαίων, τα οποία έρχονται “πλυμένα”, αλλά και η έλευση εφοπλιστικών κεφαλαίων, που βρίσκουν “χρυσό” και στη στεριά, έχουν δημιουργήσει μία πρωτοφανή κατάσταση στην εγχώρια αγορά ακινήτων.
Από τη μία πλευρά, οι τιμές ακόμα και των πιο υποβαθμισμένων περιοχών έχουν κυριολεκτικά απογειωθεί, την ώρα μάλιστα που η ακρίβεια και ο πληθωρισμός καλά κρατούν και δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στην κοινωνία.
Με αποτέλεσμα, ακόμα και ένα δυαράκι πρώτου ορόφου των 40 τ.μ., να είναι απλησίαστο για μία οικογένεια με ένα παιδί, καθώς ο όποιος ιδιοκτήτης βλέπει τον διπλανό του να το πουλάει ακόμα και δύο φορές περισσότερο ή να το νοικιάζει με 500 και 600 ευρώ!
Από την άλλη, το μαύρο χρήμα θριαμβεύει, καθώς δίνει στον κάθε πωλητή την ευκαιρία να καρπωθεί ενός ιδιαίτερα σεβαστού αδήλωτου χρήματος, καθώς στην Εφορία δηλώνονται οι χαμηλές τιμές της περιοχής, όπου αυτές έχουν απομείνει για να ακριβολογούμε.
Αλλά και όπου οι αντικειμενικές είναι ήδη υψηλές, πάλι το μαύρο χρήμα λειτουργεί, καθώς υπερτερεί σε τιμή προσφοράς έναντι οποιουδήποτε λειτουργεί με κανόνες διαφάνειας.
Το θέμα των πανάκριβων ακινήτων αποτελεί μία κοινωνική γάγγραινα, καθώς δημιουργεί σοβαρότατα προβλήματα στέγασης είτε οικογενειών που δεν διαθέτουν δικό τους σπίτι και θέλουν να αγοράσουν ή να νοικιάσουν είτε επαγγελματιών είτε φοιτητών, που δεν βρίσκουν ένα αξιοπρεπές διαμέρισμα σε μία κάπως προσιτή τιμή.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ακόμα και ένα μικρό παλιό διαμέρισμα σε υποβαθμισμένες συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά ή της Θεσσαλονίκης και άλλων μεγάλων πόλεων, που έχουν τεράστιες ελλείψεις δημόσιου χώρου και υποδομών, έχουν βαριά ρύπανση και μεγάλο κυκλοφοριακό φόρτο, κοστίζει πανάκριβα πλέον, λες και πρόκειται για κάποιο πολυτελές ακίνητο.
Συνταξιούχοι, χαμηλόμισθοι ή άνεργοι, οι οποίοι αναζητούν ή κατοικούν σε ενοικιαζόμενη στέγη, βρίσκονται σε αδιέξοδο καθώς τις υψηλότατες τιμές πώλησης, τις ακολουθούν και τα ενοίκια.
Και οι άνθρωποι φτάνουν να πληρώνουν -όταν δεν έχουν σπίτι- ό,τι έχουν και δεν έχουν στο νοίκι.
Ουσιαστικά και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, σήμερα έχουμε την επανάληψη των φαινομένων, που συνέβησαν στα χρόνια της οικονομικής κρίσης του 2010 σε σχέση με την λεγόμενη “λαϊκή” κατοικία, μόνο που τώρα αυτή αλλάζει χέρια και γίνεται προνομιούχος, φυσικά για τους προνομιούχους ξένους και Έλληνες αγοραστές, που έχουν τεράστια ρευστότητα, “μαύρη” ή άσπρη, κατά περίπτωση.
Σκεφτείτε, ότι είναι η πρώτη φορά που οι μισοί και πλέον δήμοι της χώρας, με πρώτο τον δήμο Αθήνας, ζητούν μείωση των τιμών ζώνης, αυτών που θεσπίστηκαν πριν ένα χρόνο και θεωρείται ότι συνετέλεσαν σε μεγάλο βαθμό στην απογείωση των τιμών.
Προφανώς, βλέπουν στην πράξη τη μεγάλη στρέβλωση της αγοράς ακινήτων και τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που έχει δημιουργήσει αυτή η ιδιότυπη “φούσκα των ακινήτων”.