Η παράνομη εισβολή της Τουρκίας στη Συρία επαναφέρει την κατάσταση πραγμάτων στον 19ο αιώνα, καθώς περιφρονεί και καταλύει όλους τους νομικούς περιορισμούς και κανόνες που αποκήρυξαν τον πόλεμο ως επιλογή και πρακτική στις διεθνείς σχέσεις και ως εκδήλωση κρατικής κυριαρχίας.
Η εξόφθαλμη και κατάφωρη παραβίαση των αρχών του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ και της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι από την Τουρκία, αν δεν αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά από τη διεθνή κοινότητα, σημαίνει οπισθοδρόμηση στη βαρβαρότητα. Παράλληλα, θα αποτελέσει την εισαγωγή σε έναν κόσμο στον οποίον η αδιαφορία των ΗΠΑ σε συνδυασμό με μια ρεβανσιστική Ρωσία και μια διστακτική Κίνα να διεκδικήσει πολιτικό ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις, θα επιτρέψουν σε εγκληματικά φιλόδοξους τοπικούς φυλάρχους να δρουν και να επιβάλλουν τη βούλησή τους κατά το δοκούν.
Για να μετατρέψει τη θεσμική κυριαρχία του και σε πολιτική ηγεμονία, ο Τούρκος πρόεδρος αυτοπροβάλλεται ως ο ηγέτης που μέσω του νεοοθωμανισμού επανέφερε στο προσκήνιο το άτυπο αυτοκρατορικό όραμα των Τούρκων. Δικό του σημείο αναφοράς είναι ο Μωάμεθ ο Πορθητής κι όχι ο Κεμάλ. Για να αναδειχθεί, λοιπόν, έστω και εν μέρει, σε εθνικό ηγέτη, δεν αρκούν η εκτεταμένη καταστολή και οι μαζικές εκκαθαρίσεις του κράτους από κάθε είδους αντιφρονούντες. Χρειάζεται και ένα ιδεολογικό όχημα.
Η Ευρώπη δείχνει αδυναμία στο να συμφωνήσει στα προφανή, με τα κράτη-μέλη της να εξαντλούν τη ματαιοδοξία τους χωρίς να φαντάζονται ότι εύκολα μπορούν να γίνουν το επόμενο θύμα, κι όχι απλώς ο θεατής ενός πολέμου που διεξάγεται μακριά από την επικράτειά της.
Όσο κι αν τα επενδεδυμένα οικονομικά συμφέροντα μεμονωμένων ευρωπαϊκών κρατών στην Τουρκία υπαγορεύουν τις πολιτικές αποφάσεις στις κυβερνήσεις τους, ο συνεταιρισμός τους με την Άγκυρα είναι πάντα απρόβλεπτος. Οι δηλώσεις ανησυχίας Ευρωπαίων ηγετών συναντούν τον δειλό ψίθυρο του γ.γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, που από θεματοφύλακας των Αρχών και του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών έχει μετατραπεί σε παρατηρητή.
Η Τουρκία αναλαμβάνει την ευθύνη για εξελίξεις οι οποίες επηρεάζουν άμεσα τη γειτονιά μας, με ένα κράτος-τρομοκράτη να εισβάλει σε μια κατεστραμμένη από έναν 10ετή εμφύλιο πόλεμο χώρα, μεγεθύνουν το λάθος των τακτικών χειρισμών των ΗΠΑ και αυτό έχει ολέθριες συνέπειες.
Αφού για να συσπειρώσει γύρω του την κρατική γραφειοκρατία και κυρίως τους στρατιωτικούς, οι οποίοι δέχθηκαν ισχυρό πλήγμα, λόγω της απόπειρας πραξικοπήματος, ο Τούρκος πρόεδρος, παραλλήλως με το ισλαμικό χαρτί, παίζει δυνατά και το χαρτί του παραδοσιακού εθνικισμού-επεκτατισμού. Αυτός, άλλωστε, είναι ο πυρήνας της τουρκικής κρατικής ιδεολογίας και ως εκ τούτου ο κοινός παρονομαστής του πολιτικού συστήματος, αλλά και της κοινωνίας.
Την ώρα που διαβάζουμε τέτοιου τύπου αναλύσεις , ο Τούρκος ηγέτης αυτό που θέλει να αλλάξουν τα πορτραίτα του Κεμάλ και να μπουν τα δικά του , απειλεί ότι θα ανοίξει τις πύλες στους πρόσφυγες για να κατευθυνθούν προς την Ευρώπη, διότι θα πρέπει να υποστηριχθεί για εγκαθίδρυση ασφαλούς ζώνης στη βορειοανατολική Συρία . Εκεί θέλει να εγκαταστήσει τους Σύρους πρόσφυγες της Τουρκίας.
Έστειλε μήνυμα στη Μόσχα επίσης ότι θα πρέπει να τηρηθεί η συμφωνία που υπεγράφη πριν λίγες ημέρες διότι θα καθαρίσει ούτως ή άλλως την περιοχή από τις Κουρδικές Μονάδες Προστασίας του Λαού .
Οι Διεθνής Αμνηστία σε έκθεσή της αναφέρει ότι η Τουρκία στέλνει δια της βίας Σύρους πρόσφυγες στη Συρία κοντά στα σύνορα ενώ εκεί η σύγκρουση δεν έχει λήξει.
Αν αυτό το κράτος δεν κράτος τρομοκράτης το οποίο στέλνει πίσω σε εμπόλεμη ζώνη πρόσφυγες πολέμου με σοβαρότατο κίνδυνο να χάσουν τις ζωές τους τότε τι άλλο θέλουν για να καταλάβουν τι εστί Ερντογάν .
Η επιχείρηση Πηγή Ειρήνης του Τούρκου ηγέτη συνεχίζεται με απειλές και στους Κούρδους . Όσο για την Γερμανία και την πρόταση της φυσικά και την απορρίπτει.
Βέβαια ο πόλεμος είναι κοντά σε άλλων τις κερκόπορτες όχι πάντως κοντά στην Αμερική ούτε κοντά στη Ρωσία αλλά ούτε και στην Κίνα.