Σαν σήμερα, στις 8 Σεπτεμβρίου 1930, ο μηχανικός Ρίτσαρντ Ντριου, που εργάζεται στην εταιρεία 3Μ, εφευρίσκει τη διάφανη κολλητική ταινία (σελοτέιπ).
Ο Ρίτσαρντ Ντρου δεν ήθελε ποτέ τη δουλειά γραφείου και προτιμούσε να παίζει μπάντζο αλλά η μοίρα τον έφερε να δουλεύει σε μια από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές της Αμερικής και να εφεύρει ένα από τα πιο εμβληματικά προϊόντα στην ιστορία: Τη διαφανή ταινία Scotch, το γνωστό σε όλους σελοτέιπ. Κάθε χρόνο ο κατασκευαστής, δηλαδή η εταιρεία 3M, πουλά τόσα μέτρα από αυτήν την ταινία που θα μπορούσε να τυλίξει κυκλικά τη Γη 165 φορές!
Γεννημένος στο Saint Paul της Μινεσότα στις 22 Ιουνίου 1899, ο Drew σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα. Όμως άντεξε μόνο 18 μήνες στο πρόγραμμα μηχανικής. Παρακολούθησε ένα μάθημα δια αλληλογραφίας στο σχεδιασμό μηχανών και σύντομα προσλήφθηκε ως τεχνικός εργαστηρίου από την εταιρεία Minnesota Mining and Manufacturing Company, η οποία τότε ασχολούνταν με την κατασκευή γυαλόχαρτου.
Στις πρώτες μέρες στην εταιρεία παρέδιδε δείγματα γυαλόχαρτου σε κατασκευαστές αυτοκινήτων, οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν για τη διαδικασία βαφής. Στη δεκαετία του 1920, τα δίχρωμα αυτοκίνητα ήταν της μόδας. Οι εργαζόμενοι έπρεπε να καλύψουν μέρος του αυτοκινήτου ενώ έβαφαν το υπόλοιπο, και συχνά χρησιμοποιούσαν εφημερίδα ή χαρτί κρεοπωλείου για τη δουλειά αυτή. Η ιδέα του Ντρου προέκυψε όταν μπήκε σε ένα φανοποιείο και άκουσε βωμολοχίες από ταλαιπωρημένους εργάτες που προσπαθούσαν να ξεκολλήσουν την εφημερίδα από το φρεσκοβαμμένο αυτοκίνητο. Υποσχέθηκε λοιπόν να τους βρει μια καλύτερη λύση.
Πέρασε τα επόμενα δύο χρόνια αναπτύσσοντας μια ταινία που ήταν κολλώδης αλλά εύκολη στην αφαίρεση. Πειραματίστηκε με τα πάντα, από φυτικό έλαιο μέχρι φυσικά κόμμεα δέντρων. Ένα στέλεχος της εταιρείας, ο William McKnight, του είπε να σταματήσει να μπλέκει και να επιστρέψει στην κανονική του δουλειά, κάτι που έκανε, χωρίς όμως να σταματήσει τις κατ’ ιδίαν προσπάθειες.
Τελικά, το 1925, βρήκε μια φόρμουλα: χαρτί κρεπ με επένδυση κόλλας ντουλαπιών αναμεμειγμένη με γλυκερίνη. Η πρώτη του εκδοχή είχε κόλλα μόνο στις άκρες. Όταν το χρησιμοποιούσαν ζωγράφοι, έπεφτε. Μάλιστα την ονόμασαν «Scotch» όρος που χαρακτηρίζει το «φτηνό», το «τσίπικο», με αναφορές στην… σκωτσέζικη οικονομία.
Η 3M κράτησε την ονομασία και έστειλε τον Ντρου να λάβει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την ταινία κάλυψης το 1930.
Την ίδια χρονιά, ο Drew βγήκε με την αδιάβροχη διάφανη ταινία του μετά από μήνες δουλειάς. Η ταινία εκμεταλλεύτηκε το σελοφάν που εφευρέθηκε εκείνη την εποχή, αλλά το υλικό δεν ήταν εύκολο να δουλέψει, καθώς σχιζόταν στο μηχάνημα. Η κόλλα ήταν κεχριμπαρένια, κάτι που κατέστρεψε τη διαφάνεια του σελοφάν. Ο Drew και η ομάδα του συνέχισαν να εφευρίσκουν μηχανές επίστρωσης κόλλας και μια νέα, άχρωμη κόλλα.
Η ταινία κυκλοφόρησε ακριβώς τη στιγμή που η Αμερική βυθίστηκε στη Μεγάλη Ύφεση. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν κολλητική ταινία για τα πάντα, από την επισκευή σκισμένων ρούχων μέχρι το πώμα των μπουκαλιών γάλακτος και τη στερέωση του κελύφους των σπασμένων αυγών κοτόπουλου. Σε μια εποχή που πολλές εταιρείες έκλειναν, οι πωλήσεις ταινιών βοήθησαν την 3M να εξελιχθεί στην επιχείρηση πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων που είναι σήμερα.
Ο κανόνας του 15%
Ο κανόνας του 15 τοις εκατό έχει επηρεάσει βαθιά την κουλτούρα της Silicon Valley – η Google και η Hewlett Packard είναι μεταξύ των εταιρειών που δίνουν στους υπαλλήλους τους ελεύθερο χρόνο για πειραματισμούς. Η ιστορία της Scotch tape είναι τώρα ένα κλασικό μάθημα στη σχολή επιχειρήσεων
Μετά τις επιτυχίες του στην ταινία, ο Drew επιλέχτηκε να ηγηθεί ενός Εργαστηρίου Κατασκευής Προϊόντων για την 3M, όπου του δόθηκε η ελευθερία να αναπτύξει νέες ιδέες. Αυτός και η ομάδα του θα κατέθεσαν 30 διπλώματα ευρεσιτεχνίας, για εφευρέσεις από μάσκες προσώπου έως ανακλαστικά φύλλα για οδικές πινακίδες. Θα γινόταν επίσης γνωστός ως ένας μεγάλος μέντορας, κάποιος που βοήθησε νέους μηχανικούς να ακονίσουν το ένστικτό τους και να αναπτύξουν τις ιδέες τους.
Ο Ντρου αποσύρθηκε από την 3Μ το 1962 και πέθανε το 1980, σε ηλικία 81 ετών.