Σαν σήμερα, στις 4 Ιουνίου 1912, η Μασαχουσέτη υιοθετεί τον πρώτο νόμο για τον κατώτατο μισθό στις Ηνωμένες Πολιτείες, υποχρεώνοντας τους εργοδότες να παρέχουν έναν ελάχιστο «μισθό διαβίωσης».
Της Πέπης Οικονομάκη
Η ιδέα ενός κατώτατου μισθού κέρδιζε όλο και μεγαλύτερη υποστήριξη σε όλο τον βιομηχανικό κόσμο από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα. Μεταξύ των αγγλόφωνων εθνών, η Νέα Ζηλανδία και η Αυστραλία πρωτοστάτησαν αφού και οι δύο υιοθέτησαν νομοθεσία για τον κατώτατο μισθό τη δεκαετία του 1890. Το 1910, η Μεγάλη Βρετανία ακολούθησε το παράδειγμα και υιοθέτησε έναν νόμο κατά το πρότυπο της αυστραλιανής νομοθεσίας.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έμειναν πολύ πίσω από αυτά τα έθνη στην προώθηση του κατώτατου μισθού. Στην πραγματικότητα, τόσο η Εθνική Ένωση Κατασκευαστών (NAM) όσο και η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας (AFL) αντιτάχθηκαν στους νόμους περί κατώτατου μισθού για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Η NAM υποστήριζε ότι μια τέτοια νομοθεσία αποτελούσε παραβίαση της ελεύθερης αγοράς και θα έβλαπτε την οικονομία, ενώ η AFL, με επικεφαλής τον Σάμιουελ Γκόμπερς, εξέφραζε τον φόβο ότι η κυβερνητική παρέμβαση για τον καθορισμό των μισθών θα οδηγούσε τους εργαζόμενους σε μια κατάσταση αυξανόμενου κρατικού ελέγχου.
Ωστόσο, ορισμένοι προοδευτικά σκεπτόμενοι επιχειρηματίες συνειδητοποίησαν ότι οι εργαζόμενοί τους χρειάζονταν μισθούς που θα στήριζαν ένα ελάχιστο βιοτικό επίπεδο, αν οι εργαζόμενοι επρόκειτο να είναι παραγωγικοί.
Το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν επίσης διχασμένο. Στην Καλιφόρνια και τη Νέα Υόρκη, η εργατική οργάνωση AFL αντιτάχθηκε στη νομοθεσία για τον κατώτατο μισθό ως αδικαιολόγητο κυβερνητικό πατερναλισμό που θα αποδυνάμωνε τα συνδικάτα και θα έβλαπτε τους εργαζόμενους. Στην Πολιτεία της Ουάσινγκτον, από την άλλη πλευρά, οι ηγέτες της οργανωμένης εργασίας συνεργάστηκαν με τους υποστηρικτές της νομοθεσίας για τον κατώτατο μισθό για να περάσει η μεταρρύθμιση. Διασπάσεις σημειώθηκαν ακόμη και εντός μεμονωμένων πολιτειών, όπως στη Νέα Υόρκη, όπου η Κεντρική Εργατική Ένωση του Μπρούκλιν πίεσε για τον κατώτατο μισθό παρά την αντίθεση της AFL.
Η αλλαγή που ξεκίνησε από το «ωραίο φύλο»
Παρά την έλλειψη ενιαίας εργατικής υποστήριξης και την αντίθεση μεγάλου μέρους του επιχειρηματικού κόσμου, η Ένωση Γυναικείων Συνδικάτων άρχισε να θέτει τη νομοθεσία για τον κατώτατο μισθό ως βασικό αίτημα, μαζί με το οκτάωρο, από το 1909.
Παρόλο που η μοίρα των ανδρών εργαζομένων δεν ήταν σημαντικά καλύτερη, πολλοί εργατικοί ακτιβιστές και μεταρρυθμιστές πίστευαν ότι θα μπορούσε να κερδηθεί μεγαλύτερη συμπάθεια του κοινού αν μια εκστρατεία ξεκινούσε με επίκεντρο το «ωραίο φύλο». Επιπλέον, η αντίθεση της AFL, η οποία ήταν η σημαντικότερη εργατική ένωση των ανδρών συνδικαλιστών, καθιστούσε πιο δύσκολη μια εκστρατεία για έναν καθολικό νόμο περί κατώτατου μισθού. Παρόλο που η θέσπιση ενός νόμου για τον κατώτατο μισθό δεν θεωρήθηκε πανάκεια, πολλοί πίστευαν ότι θα ήταν ένας καλός τρόπος για να καθιερωθεί η αρχή ότι οι εργαζόμενοι είχαν δικαίωμα σε ένα μισθό που να τους εξασφαλίζει τα προς το ζην.
Προκειμένου να συγκεντρώσουν τη δημόσια υποστήριξη για τη θέση τους, οι υποστηρικτές του κατώτατου μισθού πίεσαν το νομοθετικό σώμα της πολιτείας της Μασαχουσέτης να συστήσει μια επιτροπή για να διερευνήσει τους μισθούς των γυναικών σε σχέση με το κόστος ζωής. Την άνοιξη του 1911, μια νεοσύστατη επιτροπή μελέτησε τους μισθούς σε πλυντήρια, εργοστάσια παραγωγής γλυκών και καταστήματα λιανικής πώλησης. Αφού συγκέντρωσε εκτενή στοιχεία, η επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πολλές εργαζόμενες σε αυτές τις βιομηχανίες δεν μπορούσαν να καλύψουν ούτε τις πιο βασικές ανθρώπινες ανάγκες τους με τους χαμηλούς μισθούς που πλήρωναν οι εργοδότες τους. Ως αποτέλεσμα, τέσσερα από τα πέντε μέλη της επιτροπής συνέστησαν στο νομοθετικό σώμα της Μασαχουσέτης να θεσπίσει νόμο για τον κατώτατο μισθό.
Η νομοθεσία που συντάχθηκε βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στους υφιστάμενους νόμους περί κατώτατου μισθού στον βιομηχανικό κόσμο, ιδίως στη Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία. Ο προτεινόμενος νόμος της Μασαχουσέτης διέφερε από τον νόμο που είχε ψηφιστεί το 1896 στην αυστραλιανή πολιτεία της Βικτώριας στο ότι ο νόμος της Μασαχουσέτης ίσχυε μόνο για τις γυναίκες και τους ανηλίκους. Οι επικριτές σημείωναν έτσι ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα των ανδρών εργαζομένων αγνοούνταν πλήρως από την Κοινοπολιτεία της Μασαχουσέτης, ενώ οι νόμοι της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας και ο αγγλικός νόμος του 1909 για τα εμπορικά συμβούλια εφαρμόζονταν στους εργαζόμενους και των δύο φύλων.
Παρά τη μετριοπαθή φύση της προτεινόμενης μεταρρύθμισης, οι εκπρόσωποι των κατασκευαστών της Μασαχουσέτης, ιδίως της κλωστοϋφαντουργίας, αντιτάχθηκαν σθεναρά στο νομοσχέδιο. Το επιχείρημά τους ήταν ότι το αυξημένο εργατικό κόστος που θα επέβαλε ο νόμος θα καθιστούσε τη Μασαχουσέτη μη ανταγωνιστική σε σχέση με άλλες περιοχές και έθνη. Συνεπώς, τα εργασιακά δικαιώματα που θα αποκτούσαν θα αποτελούσαν ψευδαίσθηση, δεδομένου ότι σύντομα θα αντικαθίσταντο από την ανεργία.
Η λογική των εργοδοτών απορρίφθηκε γρήγορα από τους περισσότερους εργαζόμενους, οι οποίοι εύκολα αντιπαραθέτουν τη φτώχεια τους με τα κέρδη εκείνων για τους οποίους εργάζονταν.
Επειδή οι υποψήφιοι των εργατών είχαν κάνει εξαιρετική εμφάνιση στις πρόσφατες πολιτειακές εκλογές στη Μασαχουσέτη, τα μέλη του νομοθετικού σώματος ήταν πρόθυμα να αναλάβουν κάποια δράση για να δείξουν στους ψηφοφόρους ότι ήταν «υπέρ των εργατών». Παρόλα αυτά, δεν επιθυμούσαν να προσβάλουν την επιχειρηματική κοινότητα. Έτσι, η νέα πρόταση νόμου για τον μη υποχρεωτικό κατώτατο μισθό υποστηρίχθηκε αμέσως από μεγάλο αριθμό πολιτειακών νομοθετών.
Αυτή η αμβλυμένη μεταρρυθμιστική νομοθεσία ήταν αποδεκτή ή τουλάχιστον ανεκτή από τους κατασκευαστές, καθώς αναμενόταν ότι θα είχε ελάχιστες πρακτικές επιπτώσεις στις επιχειρήσεις τους. Από την άλλη πλευρά, οι μεταρρυθμιστές που είχαν κάνει εκστρατεία για τη νομοθεσία περί κατώτατου μισθού πίστευαν ότι ήταν προτιμότερο να γίνει αποδεκτός αυτός ο συμβιβασμός και να καθιερωθεί τουλάχιστον η αρχή του κατώτατου μισθού στο νόμο, παρά να μην υπάρχει κανένας νόμος. Ως αποτέλεσμα, ο πρώτος νόμος για τον κατώτατο μισθό στις Ηνωμένες Πολιτείες υπογράφηκε από τον κυβερνήτη Eugene N. Foss της Μασαχουσέτης στις 4 Ιουνίου 1912.
Ο αντίκτυπος
Αν και ο νόμος της Μασαχουσέτης παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητος και αναποτελεσματικός μέχρι το 1933, έθεσε μια νέα αρχή που έμελλε να έχει μεγάλο αντίκτυπο στην αμερικανική κοινωνία. Τη χρονιά που ψηφίστηκε, ο νόμος της Μασαχουσέτης για τον κατώτατο μισθό άσκησε επιρροή στο να πείσει τον Θίοντορ Ρούσβελτ και το Προοδευτικό Κόμμα να προσθέσουν τον κατώτατο μισθό για τις γυναίκες και τα παιδιά ως σκέλος της προεκλογικής τους εκστρατείας το 1912.
Το 1913, το έτος που ακολούθησε τη θέσπιση του νόμου της Μασαχουσέτης, οκτώ άλλες πολιτείες σε ολόκληρη τη χώρα ψήφισαν νόμους για τον κατώτατο μισθό.
Όμως, αυτοί οι νέοι νόμοι βοήθησαν πραγματικά τους εργαζόμενους για τους οποίους σχεδιάστηκαν να ωφελήσουν; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν είναι εύκολη. Τα στοιχεία δείχνουν ότι η αποτελεσματικότητα των νόμων διέφερε σημαντικά από πολιτεία σε πολιτεία. Σε πολλές πολιτείες, ο κατώτατος μισθός είχε καθοριστεί τόσο χαμηλά ώστε οι νόμοι δεν είχαν κανένα πρακτικό αντίκτυπο. Μόνο σε εκείνες τις πολιτείες όπου ο κατώτατος μισθός ορίστηκε υψηλός και εφαρμόστηκε αυστηρά, όπως η Καλιφόρνια, φάνηκε να υπάρχει σαφές όφελος για τους εργαζόμενους.