Η πρώτη διαδρομή της Pony Express, στις 3 Απριλίου 1860, έγινε δεκτή με ενθουσιασμό και μεγάλα αφιερώματα σε όλες τις εφημερίδες της χώρας.
Η αλληλογραφία περιελάμβανε μια επιστολή του προέδρου Τζέιμς Μπιουκάναν προς τον κυβερνήτη Τζον Ντάουνι της Καλιφόρνια και ούτε ένας, ούτε δύο αλλά σαράντα αναβάτες συμμετείχαν στο πρώτο σπριντ της Εξπρές που κατέληξε στο κέντρο του Σακραμέντο στις 5:45 μ.μ. της 13ης Απριλίου, ακριβώς 10 ημέρες μετά την αναχώρηση του πρώτου αναβάτη από το Σεντ Τζόζεφ.
Η υποδοχή στο Σακραμέντο ήταν πανηγυρική: Μπάντες παιάνιζαν, καμπάνες χτυπούσαν και ο κόσμος στεκόταν στα μπαλκόνια και στις ταράτσες ανεμίζοντας σημαίες, τραγουδώντας και φωνάζοντας. Με την ιστορική πρώτη διαδρομή, η Pony Express εκπλήρωσε την υπόσχεσή της να μεταφέρει το ταχυδρομείο από το Σεντ Τζόζεφ στο Σαν Φρανσίσκο σε 10 ημέρες. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν είχαν παραδοθεί επιστολές σε τέτοια απόσταση τόσο γρήγορα.
Δύσκολες διαδρομές, επικίνδυνοι σταθμοί
Χιλιάδες άνθρωποι μετακινήθηκαν δυτικά με τα μονοπάτια του Όρεγκον και της Καλιφόρνιας από τη δεκαετία του 1840. Η αναπτυσσόμενη Δύση χρειαζόταν γρήγορη ταχυδρομική επικοινωνία πέρα από τα Βραχώδη Όρη. Τότε ήταν που οι William H. Russell, Alexander Majors και William B. Waddell δημιούργησαν την Central Overland California & Pike’s Peak Express Company για τη μεταφορά αλληλογραφίας σε όλη την κομητεία, που αργότερα έγινε γνωστή ως Pony Express.
Αν και δεν υπάρχει καταγραφή του ακριβούς αριθμού των σταθμών κατά μήκος της διαδρομής της Pony Express, οι ιστορικοί εκτιμούν ότι υπήρχαν περίπου 190. Οι αρμοδιότητες του σταθμάρχη περιελάμβαναν τη φροντίδα του αλόγου αλλαγής για τον εισερχόμενο αναβάτη και την τήρηση ενός ακριβούς αρχείου με τις ώρες άφιξης και αναχώρησης των αναβατών.
Η απόσταση μεταξύ των σταθμών, η οποία καθοριζόταν από την απόσταση που μπορούσε να διανύσει ένα καλό άλογο σε πλήρη καλπασμό στο συγκεκριμένο έδαφος, ήταν συνήθως 10-15 μίλια (16-24 χλμ.). Σε πεδινές περιοχές, όπου το μονοπάτι δεν ήταν δύσκολο, οι σταθμοί απέχουν περισσότερο μεταξύ τους – στα βουνά ήταν πιο κοντά μεταξύ τους. Ορισμένες από τις χειρότερες τοποθεσίες όσον αφορά την πρόσβαση σε φυσικούς πόρους και την ευπάθεια σε επιθέσεις Ινδιάνων βρίσκονταν μεταξύ του Σολτ Λέικ Σίτι και του Κάρσον Σίτι στη Νεβάδα.
Οι διαδρομές είχαν συνήθως μήκος περίπου 75-100 μίλια (112-160 χλμ.), κατά τη διάρκεια των οποίων ο αναβάτης άλλαζε άλογο από τέσσερις έως επτά φορές. Κατά μήκος της διαδρομής δημιουργούνταν σταθμοί διαμονής περίπου κάθε 75 μίλια.
Όταν ο αναβάτης έφτανε σε έναν οικιακό σταθμό, αφαιρούσε την αλληλογραφία από το άλογό του και την έριχνε πάνω στη σέλα του καινούργιου αλόγου. Ο ίδιος ή ο νέος αναβάτης ορμούσε στη σέλα και ξεκινούσε. Ορισμένοι αναβάτες έφεραν κόρνες για να σηματοδοτούν στον σταθμό αναμετάδοσης την προσέγγισή τους.
Οι αναβάτες της Pony Express αντιμετώπισαν πολλούς κινδύνους. Εκτός από την ταλαιπωρία και τους κινδύνους του δύσβατου εδάφους, τις δύσκολες καιρικές συνθήκες, τα έντομα και το λιγοστό νερό στο μονοπάτι, οι εχθρικοί Ινδιάνοι απειλούσαν τόσο τους αναβάτες όσο και τους σταθμάρχες.
Οι Έφιπποι ήρωες
Αμέσως μετά την έναρξη της λειτουργίας της Pony Express, η φήμη των νεαρών ιππέων άρχισε να εξαπλώνεται σε όλη τη χώρα. Θεωρήθηκαν μια ειδική κατηγορία πολιτών. Παρόλο που ήταν νέοι και μικροί στο ανάστημα, ανέλαβαν μια σπουδαία δουλειά.
Το γρήγορο και άδοξο τέλος
Η τεχνολογική πρόοδος – συγκεκριμένα, η ολοκλήρωση της διηπειρωτικής τηλεγραφικής γραμμής τον Οκτώβριο του 1861 – ήταν η άμεση αιτία της κατάρρευσης του Pony Express, αλλά πολλοί άλλοι παράγοντες συνέβαλαν στην πτώση του, και όχι μόνο η συνεχώς επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση της μητρικής εταιρείας.
Λίγο πριν από την έναρξη της υπηρεσίας Pony Express, οι Russell, Majors και Waddell είχαν χάσει πολλά χρήματα όταν ένα τεράστιο κοπάδι βοδιών που έσερνε τα βαγόνια εφοδιασμού πάγωσε μέχρι θανάτου σε μια μανιασμένη χιονοθύελλα στο Ruby Valley της Νεβάδα.
Ο πόλεμος στη λίμνη Πυραμίδα την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1860 αποτέλεσε άλλο ένα σημαντικό πλήγμα για την εταιρεία. Συμμορίες των Paiute, Shoshone, Bannock, Gosiute και άλλων λαών έκαψαν πολλούς σταθμούς, σκότωσαν τους σταθμάρχες και έκλεψαν άλογα και εξοπλισμό. Η εταιρεία δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά τα 75.000 δολάρια που απαιτούνταν για την αντικατάσταση αυτών των περιουσιακών στοιχείων ή το κόστος αντικατάστασης των αλόγων που χάθηκαν από τις καιρικές συνθήκες κατά τη διάρκεια του τρομερού χειμώνα του 1860-61.
Οι εσωτερικές διαφωνίες μεταξύ των στελεχών της εταιρείας αποδυνάμωσαν περαιτέρω τον οργανισμό. Ακόμα μία αιτία για την αποτυχία της Pony Express ήταν η έλλειψη υποστήριξης από το ευρύ κοινό, το οποίο απλά θεωρούσε ότι η αποστολή αλληλογραφίας μέσω του Pony Express ήταν πολύ ακριβή με 5 δολάρια ανά ουγγιά (το ισοδύναμο εκατοντάδων δολαρίων στον 21ο αιώνα). Ακόμη και όταν αργότερα η τιμή μειώθηκε σε 1 δολάριο ανά ουγγιά, ο μέσος πολίτης δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά να στείλει μια επιστολή με το Pony Express. Αντ’ αυτού, η υπηρεσία χρησιμοποιούνταν κυρίως από εφημερίδες και επιχειρήσεις.
Ενώ οι τηλεγραφικές γραμμές ήταν υπό κατασκευή, η Pony Express λειτουργούσε κανονικά. Τα γράμματα και οι εφημερίδες ταξίδευαν σε όλο το μήκος της γραμμής από το Σεντ Τζόζεφ στο Σακραμέντο.
Τελικά, η Pony Express λειτούργησε μόνο για 18 μήνες, από τον Απρίλιο του 1860 έως τον Οκτώβριο του 1861. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερε να γίνει συνώνυμο της Παλιάς Δύσης. Στην εποχή πριν από την εύκολη μαζική επικοινωνία, η Pony Express ήταν πραγματικά το νήμα που έδενε την Ανατολή με τη Δύση.