Η ανάγκη για την καθιέρωση εξετάσεων για την απόκτηση διπλώματος οδήγησης προέκυψε από τη σοκαριστική διαπίστωση ότι το 1934 ο αριθμός των θανάτων από τροχαία ατυχήματα είχε ανέλθει στο ρεκόρ των 7.343, και των τραυματιών στους 231.603, μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο!
Οι μισοί από τους νεκρούς ήταν πεζοί και είχαν βρει τον θάνατο από απερίσκεπτους, μεθυσμένους ή/και άπειρους ή ανίκανους οδηγούς, κυρίως σε πυκνοκατοικημένες περιοχές. Όπως φέρεται να δήλωσε τότε ο νεοδιορισθείς υπουργός Μεταφορών Leslie Hore-Belisha (1893-1957), αυτό που συνέβαινε στους δρόμους δεν ήταν παρά “μαζική δολοφονία” και μάλιστα είχε προσωπική πείρα, αφού και ο ίδιος είχε πέσει θύμα ενός τέτοιου ατυχήματος.
Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι οι εξελίξεις στη βιομηχανία αυτοκινήτων τη δεκαετία του 1920, έκαναν τα αυτοκίνητα ταχύτερα και φθηνότερα, γεγονός που με τη σειρά του διεύρυνε τον αριθμό εκείνων που μπορούσαν να τα αγοράσουν.
Ο νόμος του 1903 για τα μηχανοκίνητα αυτοκίνητα απαιτούσε την ταξινόμηση των αυτοκινήτων και την απόκτηση άδειας οδήγησης (χωρίς εξετάσεις) έναντι ενός μικρού τέλους. Τα όρια ταχύτητας είχαν εισαχθεί κατά διαστήματα, γενικά περίπου 20 μίλια/ώρα, αλλά καθώς κανείς δεν τα σεβόταν, καταργήθηκαν εντελώς με τον νόμο περί οδικής κυκλοφορίας το 1930. Από την άλλη πλευρά, ο τελευταίος αυτός νόμος προέβλεπε την υποχρεωτική ασφάλιση του οδηγού έναντι τρίτων – εισήγαγε έναν βασικό κώδικα οδικής κυκλοφορίας και εξουσιοδότησε τις τοπικές αρχές να δημιουργήσουν μονόδρομους, κυκλικούς κόμβους, οδικές πινακίδες και φωτεινούς σηματοδότες (που τότε ονομάζονταν “ρομπότ ελέγχου της κυκλοφορίας”) για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας.
Μετά από έντονη αντιπαράθεση μεταξύ του Συλλόγου Πεζών και της Ένωσης Αυτοκινήτων και της Βασιλικής Λέσχης Αυτοκινήτων, οι οποίες φυσικά υπερασπίστηκαν τα συμφέροντα των πελατών τους – οδηγών, ψηφίστηκε ο νόμος για την οδική κυκλοφορία του 1934. Εισήγαγε εκ νέου για τα αυτοκίνητα όριο ταχύτητας, το οποίο έφθανε τα 30 μίλια/ώρα σε περιοχές με αρκετά κτίρια που δικαιολογούσαν την τοποθέτηση φανών.
Επιπλέον, στις 26 Μαρτίου 1934 έγινε υποχρεωτική η διαδικασία εξετάσεων οδήγησης για όλους όσοι ήθελαν να έχουν το δικαίωμα να οδηγήσουν, στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Αρχικά, οι εξετάσεις ήταν προαιρετικές, καθώς έπρεπε πρώτα να δημιουργηθεί η υποδομή της νέας αρχής. Από την 1η Ιουνίου 1935, το τεστ οδήγησης έγινε πλήρως υποχρεωτικό. Επιπλέον, η νομοθεσία σχετικά με την ασφάλιση του οδηγού αυστηροποιήθηκε.
Ο υπουργός Μεταφορών, Leslie Hore-Belisha, φρόντισε – ιδίως μετά το δικό του ατύχημα – να γίνουν πιο ορατές οι διαβάσεις για τους πεζούς – μεταξύ των μέτρων περιλαμβανόταν και μια κίτρινη φωτεινή σφαίρα τοποθετημένη σε έναν ασπρόμαυρο στύλο δίπλα σε κάθε διάβαση – ο “φάρος Belisha”.
Αν και αυτά είχαν θετικά αποτελέσματα στην αρχή, δεν κράτησαν για πολύ και τη δεκαετία του 1950, οι διαβάσεις πεζών επανασχεδιάστηκαν.
Οι εξετάσεις οδήγησης ανεστάλησαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και άλλη μια φορά κατά τη διάρκεια της κρίσης στη διώρυγα του Σουέζ το 1956.