Σαν σήμερα, στις 23 Μαρτίου του 1861, το Λονδίνο εγκαινίασε το πρώτο του τραμ, κατασκευασμένο από τον George Francis Train, που είχε καταγωγή από τη Νέα Υόρκη.
Τα τραμ λειτουργούσαν από το Bayswater και τα τραβούσαν… άλογα! Τα σχέδιά του είχαν ράγες που στέκονταν πάνω από το οδόστρωμα και εμπόδιζαν την κυκλοφορία των υπόλοιπων οχημάτων. Τέσσερις ημέρες αργότερα, ο κ. Train συνελήφθη και δικάστηκε για “καταστροφή ιδιοκτησίας και τραυματισμό” στην Uxbridge Road στο Λονδίνο!
Της Πέπης Οικονομάκη
Ο ιδιόρρυθμος κ. Train
Ο George F. Train ήταν ένας ιδιόρρυθμος χαρακτήρας και το επιχειρηματικό του πνεύμα σε συνδυασμό με την εκκεντρική του συμπεριφορά, από τη μια τον οδήγησε στην πρωτοπορία και από την άλλη σε διενέξεις με ανθρώπους με επιρροή – ιδίως με τις αρχές – γεγονός που πιθανότατα καθυστέρησε την περαιτέρω ανάπτυξη του τραμ κατά τουλάχιστον δέκα χρόνια.
Ο George Francis Train γεννήθηκε στις 24 Μαρτίου 1829 στη Βοστώνη της Μασαχουσέτης και έμεινε ορφανός σε ηλικία τεσσάρων ετών όταν οι γονείς του πέθαναν κατά τη διάρκεια επιδημίας κίτρινου πυρετού. Μεγάλωσε ουσιαστικά με τους παππούδες του, οι οποίοι ήλπιζαν ότι θα γινόταν υπουργός!
Ένας ξάδελφος του πατέρα του διατηρούσε ναυτιλιακή επιχείρηση και ο Τζορτζ εντάχθηκε σε αυτήν. Λίγα χρόνια αργότερα, σε ηλικία 21 ετών, στάλθηκε στη Βρετανία για να διευθύνει το ναυτιλιακό γραφείο του δεύτερου ξαδέρφου στο Λίβερπουλ. Έφερε μια θρασύτατη αμερικανική προσέγγιση και κατάφερε να εξαγριώσει τις αρχές επιμένοντας να ανάβει φωτιές στην αποβάθρα για να μπορεί να ξεφορτώνει τα πλοία του τη νύχτα.
Το παρθενικό δρομολόγιο στο Birkenhead ήταν πολύ καλά οργανωμένο με τον George Francis Train να στέκεται στην καρότσα στα αριστερά και να δείχνει το δρόμο.
Επέστρεψε στην Αμερική για διακοπές το 1850 και μέσα σε 48 ώρες, γνώρισε, ερωτεύθηκε και αρραβωνιάστηκε τη μέλλουσα σύζυγό του. Το ζευγάρι παντρεύτηκε το 1851 και ο εκκεντρικός άνδρας πήρε τη γυναίκα του γαμήλιο ταξίδι στη Μελβούρνη όπου στην πραγματικότητα ήθελε να συμμετάσχει σε επιχείρηση αναζήτησης χρυσού.
Χρυσό δε βρήκε, βρήκε όμως χρηματοδότες για την κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής και αποθήκης για τον εφοδιασμό της Μελβούρνης και κατάφερε να βγάλει ένα σημαντικό ποσό χρημάτων ως έμπορος. Εκείνη την εποχή ισχυρίζεται ότι οι δημοκρατικοί που επαναστατούσαν κατά της βρετανικής κυριαρχίας, τον κάλεσαν να γίνει πρόεδρος της Αυστραλίας!
Επιστρέφοντας στην Αμερική έγινε δημοσιογράφος στην εφημερίδα New York Herald. Βοήθησε επίσης στην προώθηση του σιδηροδρόμου Atlantic and Great Western Railroad. Η φύση του ήταν να φέρνει νέες ιδέες και να ξεκινάει επιχειρήσεις, αλλά στη συνέχεια να τα παρατάει. Δεν είχε την υπομονή να διευθύνει μια επιχείρηση για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Το 1858 επέστρεψε στο Λίβερπουλ, φέρνοντας μαζί του ιδέες που είχε δει στους σιδηροδρόμους στη Φιλαδέλφεια. Ήξερε ότι το ιδανικό μέρος για να ανοίξει ένα τραμ ήταν το Λονδίνο, η μεγαλύτερη πόλη του κόσμου εκείνη την εποχή. Ωστόσο, συνάντησε αντίσταση και έτσι πήγε σε μια πόλη που γνώριζε καλά, το Λίβερπουλ. Όταν πλησίασε τους υπευθύνους για την άδεια, εκείνοι θυμήθηκαν τις φωτιές που άναβε στην αποβάθρα και τον απέρριψαν.
Ο George F. Train είχε την ικανότητα να γνωρίζει σημαντικούς ανθρώπους και ένας από αυτούς ήταν ο John Laird, ο ναυπηγός, ο οποίος ήταν επίσης τότε πρόεδρος των Επιτρόπων του Birkenhead. Όταν ο Train πρότεινε την τοποθέτηση σιδηροδρομικών γραμμών με δικά του έξοδα στο Birkenhead, οι Επίτροποι συμφώνησαν, γεγονός που δεν αποτέλεσε έκπληξη δεδομένης της υποστήριξης του Laird. Έξι εβδομάδες μετά τη συμφωνία, η γραμμή μήκους 2,5 μιλίων είχε τοποθετηθεί. Διοργανώθηκε μεγάλη γιορτή για την έναρξη λειτουργίας της γραμμής, στο οποίο προσκλήθηκαν – αλλά δεν παρευρέθηκαν – όλοι οι εστεμμένοι αρχηγοί της Ευρώπης.
Όπως γνωρίζουμε τώρα, εκ των υστέρων, ο George F. Train επέλεξε να χρησιμοποιήσει την ίδια βαθμιδωτή σιδηροτροχιά που χρησιμοποιούνταν στη Φιλαδέλφεια, η οποία ενοχλούσε τους υπόλοιπους οδηγούς. Οι αδυναμίες του σχεδιασμού δεν έγιναν αμέσως αντιληπτές στην πόλη και το τραμ σημείωσε επιτυχία.
Μονομανής και … τρελάρας (;)
Περίπου εκείνη την εποχή αποφάσισε να κάνει τον γύρο του κόσμου και ισχυρίστηκε ότι το έκανε σε 80 ημέρες, παίρνοντας την ιδέα από το βιβλίο του Ιουλίου Βερν. Αργότερα μαθεύτηκε ότι τον καιρό που έλειπε για τον περίφημο γύρο του κόσμου ήταν… φυλακισμένος στη Γαλλία! Ορισμένες από τις άλλες περιπέτειές του περιελάμβαναν τη σύλληψή του 15 φορές. Ένας εισαγγελέας μάλιστα πρότεινε να δικαστεί για παραφροσύνη, αλλά οι ειδικοί διέγνωσαν ότι ήταν μονομανής και όχι παράφρων. Κάποια στιγμή, όταν βρισκόταν στη φυλακή, αρνήθηκε να αποφυλακιστεί με εγγύηση, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σύλληψή του (αν και πιθανόν να έπαιξε ρόλο και ένας αριθμός ενταλμάτων εναντίον του). Αργότερα συνελήφθη επίσης από τη βρετανική αστυνομία στην Ιρλανδία, όταν διαπιστώθηκε ότι μετέφερε φιλοδημοκρατικό έντυπο υλικό.
Η πολύ συναρπαστική ζωή του έγινε κάπως πιο ήρεμη στα γηρατειά του. Μετακόμισε στο ξενοδοχείο Mills στη Νέα Υόρκη, όπου ζούσε μια σχετικά ήρεμη ζωή. Σε ηλικία 73 ετών έγραψε την αυτοβιογραφία του “Η ζωή μου σε πολλές πολιτείες και ξένες χώρες”, ένα έργο που σε μεγάλο μέρος του μοιάζει με μυθοπλασία. Πέθανε σε ηλικία 75 ετών και στην κηδεία του ειπώθηκε ότι ήταν “ένας από τους λίγους λογικούς ανθρώπους σε έναν τρελό, τρελό κόσμο”…
