Για χρόνια, οι πολιτικοί επιστήμονες πίστευαν ότι οι εκλογές καθοδηγούνταν από την “εκ των υστέρων αξιολόγηση” των οικονομικών συνεπειών των ψηφοφόρων. Με λαϊκότερους όρους, το βασικό ερώτημα ήταν το ερώτημα του Ρόναλντ Ρέιγκαν: “Είστε καλύτερα από ό,τι ήσασταν πριν από τέσσερα χρόνια;”. Αν η απάντηση είναι “ναι”, τότε οι εν ενεργεία πολιτικοί μπορούν να περιμένουν να κερδίσουν την επανεκλογή τους, ενώ αν όχι, όχι. Και αν είστε ο Recep Tayyip Erdogan, όλα τα στοιχήματα έχουν χαθεί.
Το Σαββατοκύριακο ο Erdogan, ο οποίος ουσιαστικά κυβερνά την Τουρκία εδώ και δύο δεκαετίες, επανεξελέγη για άλλη μια θητεία, παρά τις πραγματικά τρομερές οικονομικές επιδόσεις της τελευταίας πενταετίας. Ο αριθμός των Τούρκων που αισθάνονται καλύτερα από το 2018 πρέπει να είναι απειροελάχιστος. Αλλά κατάφερε να επανέλθει στην εξουσία. Ο Erdogan έχει συνηθίσει να επιτίθεται στις παραδοσιακές ιδέες. Το μοντέλο αναδρομικής αξιολόγησης των εκλογών πρέπει να προστεθεί στον κατάλογο.
Ο Erdogan έχει κάνει σχεδόν όλα όσα δεν θα άρεσαν στους ανθρώπους του Νταβός. Η συμφωνία όσων συναντώνται στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και δημιουργούν κάθε χρόνο την παγκοσμιοποιημένη έκφραση της σκέψης της ελίτ θα ήταν συντριπτικά αντίθετη με τη νομισματική πολιτική του Erdogan, η οποία προβλέπει μείωση των επιτοκίων, επειδή η αύξησή τους θα αύξανε τον πληθωρισμό. Φαινόταν επίσης αναπόφευκτο μετά από έναν από τους χειρότερους σεισμούς στην ιστορία, μόλις πριν από λίγους μήνες, ότι ο κόσμος θα στρεφόταν εναντίον μιας κυβέρνησης που φάνηκε να κάνει λάθος στην αντιμετώπιση. Μακριά από τα λάθος οικονομικά, η φιλικότητα του Erdogan προς τη Ρωσία του Vladimir Putin είναι επίσης ένα δάχτυλο στο μάτι για τους ανθρώπους του Νταβός. Όμως οι Τούρκοι αποφάσισαν, αν και τον ανάγκασαν για πρώτη φορά σε δεύτερο γύρο, να δώσουν στον Erdogan άλλη μια θητεία.
Αυτό έχει πολλές διαστάσεις. Η όλο και πιο αυταρχική διακυβέρνηση του Erdogan και ο περιορισμός των ελευθεριών του Τύπου έχουν μεγάλη σημασία. Αλλά η ουσία είναι ότι οι ψηφοφόροι δεν είναι υποχρεωμένοι να λαμβάνουν αποφάσεις με βάση μόνο την οικονομία και κανείς εκτός της χώρας δεν έχει το δικαίωμα να λέει στους Τούρκους πώς θα ψηφίσουν.
Αυτό σημαίνει ότι ο Erdogan δεν έχει το δικαίωμα να πει στον υπόλοιπο κόσμο πόσο θα πρέπει να αξίζει το νόμισμά του. Το κόστος της εκκεντρικής οικονομικής πολιτικής του Erdogan για την Τουρκία (το οποίο η πλειοψηφία των ψηφοφόρων έχει πλέον θεωρήσει ότι αξίζει να το πληρώσει) ήταν η μαζική υποτίμηση του νομίσματός της, της λίρας. Από τότε που ο Erdogan έγινε πρωθυπουργός πριν από 20 χρόνια, έχει χάσει πάνω από το 90% της αξίας της, τόσο έναντι του δολαρίου ΗΠΑ όσο και έναντι ενός καλαθιού νομισμάτων.
Είναι απλό, αν ο Erdogan και ο λαός του μπορούν να το αντέξουν, τότε ας είναι έτσι. Επιπλέον δε θα χρειάζεται να κάνει τίποτα από αυτά που περιμένει από αυτόν ο υπόλοιπος κόσμος.
