Σε κλίμα συγκίνησης τελέστηκε σήμερα η Πατριαρχική Θεία Λειτουργία στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, με αφορμή την τριακοστή επέτειο από την ανάρρηση του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου στον Αποστολικό και Οικουμενικό Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Ήταν 22 Οκτωβρίου του 1991 όταν ο 51 ετών τότε Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Βαρθολομαίος Αρχοντώνης εκλεγόταν παμψηφεί από την Αγία και Ιερά Σύνοδο 270ος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης.
Αμέσως μετά την Θεία Λειτουργία, τον Οικουμενικό Πατριάρχη προσφώνησαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος, ο Μητροπολίτης Γουινέας κ. Γεώργιος ως εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, ο εκπρόσωπος του Πατριάρχη Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ, ο εκπρόσωπος του Μακαριωτάτου της Εκκλησίας της Κύπρου κ. Χρυσοστόμου, ο εκπρόσωπος της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας και ο εκπρόσωπος της Κυβέρνησης, Υφυπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για θέματα Απόδημου Ελληνισμού, Ανδρέας Κατσανιώτης.
«Δοξάζουμε τον Άγιο τριαδικό Θεό, διότι το άπειρο έλεός του εδέησε να φθάσουμε σε αυτό το σπάνιο αξίωμα», ξεκίνησε την ομιλία του ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, που χαρακτήρισε σταγόνα στον ωκεανό τα 30 έτη του μπροστά στην μακραίωνη ιστορία του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Θυμήθηκε με συγκίνηση τις απαρχές της Πατριαρχίας του, όταν ο προκάτοχός του, μακαριστός Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Δημήτριος, «είχε κοιμηθεί και παραδοθεί στην αιωνιότητα και ο ίδιος ειδοποιήθηκε ότι ήταν στη διάθεση της εκκλησίας ο φάκελος με τα ονόματα των υποψηφίων για τον οικουμενικό θρόνο». Η εκλογή του έγινε την ίδια ημέρα.
Όπως παραδέχθηκε, παρά την επί δύο σχεδόν δεκαετίες αδιάκοπη διακονία στο σεπτό κέντρο και δίπλα στον προκάτοχό του, καθώς και την πολυετή παιδαγωγία του δίπλα στον μακαριστό Μητροπολίτη Γέροντα Χαλκηδόνος Μελίτωνα, που χαρακτήρισε ως μεγάλο στύλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η εκλογή του του προξένησε φόβο και δέος.
«Είχαμε πλήρη συναίσθηση του βάρους της μακράς ιστορίας του ιερωτάτου θεσμού και αισθάνθημεν ισχυρόν ψυχικόν κλονισμόν». «Ωστόσο, είπομεν «Γεννηθήτω το θέλημά του Κυρίου» όταν είδαμε στα σεβάσμια πρόσωπα των αδελφών την διαβεβαίωση ότι θα ήταν Συν-Κυρηναίοι στο έργο μας και ότι θα είναι βέβαιοι συναντιλήπτορες αυτού. Σκύψαμε με υπακοή τον αυχένα […] από του Πραιτωρίου μέχρι του Γολγοθά, να βαστάσουμε τον Σταυρόν της Ιστορίας».
Με χαρά και φόβο, με οραματισμούς και ελπίδες, με προσευχή και προσοχή, με υπακοή στον Σωτήρα και εμπιστοσύνη στην μητρική προστασία και βοήθεια και στις πρεσβείες του πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέου, όπως και του Αγίου Ιωάννου του θεολόγου και του Αγίου Γρηγορίου του θεολόγου και άλλων προκατόχων ημών.
Προσπαθήσαμε φιλοτίμως ως οικονόμος μυστηρίων Θεού παν το δυνατόν για την ευστάθεια της Αγίας και Μεγάλης του Θεού Εκκλησίας και τη σύσταση σεβασμάτων, την πίστη στη συνέχεια και τις παραδόσεις, τον διαρκή ανεφοδιασμόν της ιεράς λυχνίας της διακονίας, δια την ανάστασιν πολλών πεπτωκυιών Μητροπόλεων σε διάφορα μέρη της χώρας, δια την ανάπτυξιν, δια την ευκαιριακή λειτουργία και άλλων σεβασμάτων, για την ανάδειξη των νέων αγίων των ημερών μας, δια την σύσφιξιν των δεσμών των κατά τόπους ορθοδόξων εκκλησιών, δια την πραγμάτωση του ονείρου της Οσίας και Μεγάλης Συνόδου, δια την δι’ εκδόσεων τόμων, δια την επίλυση προβλημάτων αδελφών εκκλησιών, δια την επείγουσα αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, της αντιμετωπίσεως της κοινωνικής αδικίας, της πτωχείας και της πείνας, δια την δόξαν του Παναγίου Ονόματος του Θεού, δια την εύκλεια του θρόνου, δια του Χριστού την πίστην την Αγίαν, από το ιερότερο σημείο της Ευρώπης».
Ακολούθως αναφέρθηκε στην πιο μεγάλης διάρκειας προσπάθειά του:
Η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης μέχρι σήμερα δυστυχώς δεν επετεύχθη. Ευχόμαστε, το επιτελεσθέν έργο να μείνει, να έχει συνέχεια στο μέλλον δια της ευλογίας Θεού και όλοι να ΄χουμε μισθόν από Κυρίου.
Επικαλούμεθα το έλεος Κυρίου και λέγομεν: Κύριε, όπως Συ θέλεις. Συ οίδας, Συ γινώσκεις, Συ φιλείς την Εκκλησία σου και το Γένος ημών. Κύριε, και ενίσχυε την καρποφορία μας».
Στο τέλος, ευχαρίστησε όσους τον βοήθησαν στο έργο του καθ’ όλη την 30ετία, ιδιαιτέρως δε τους Αρχιερείς και όσους ανέλαβαν συνοδικά καθήκοντα, λέγοντας: «Η δάφνη της νίκης δεν ανήκει μόνο στον αρχηγό».