Σήμερα το ένα πέμπτο του πληθυσμού στη Γερμανία κινδυνεύει από φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό. Η Παγκόσμια Τράπεζα ορίζει ως ακραία φτώχεια το να ζει κανείς με λιγότερα από 2,15 δολάρια την ημέρα, δηλαδή κάτι λιγότερο βάσει της τρέχουσας ισοτιμίας, από δύο ευρώ. Αυτό θεωρείται το ελάχιστο που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να επιβιώσει.
Τα όρια όμως στις πλούσιες χώρες, όπως στη Γερμανία, γίνονται όλο και πιο ρευστά. Εν μέσω της ραγδαίας αύξησης του πληθωρισμού, κυρίως σε τρόφιμα και ενέργεια, και της έκρηξης της στεγαστικής κρίσης, οι ανισότητες στην Ευρώπη διευρύνονται. Εν προκειμένω, ο ορισμός της φτώχειας είναι σχετικός, με βάση τις μέσες συνθήκες διαβίωσης.
Όσο πιο ευημερούσα είναι κατά μέσο όρο μια κοινωνία, τόσο υψηλότερο είναι το κόστος ζωής. Και όσο μεγαλύτερες είναι οι ανισότητες, όσο υψηλότερη είναι η λεγόμενη σχετική φτώχεια και ο κίνδυνος κοινωνικού αποκλεισμού. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο «πήχης» αυτός ορίζεται όταν το εισόδημα ενός ατόμου είναι μικρότερο από το 60% του μέσου εθνικού όρου. Εάν είναι λιγότερο από 50%, τότε εμπίπτει στην κατηγορία της ακραίας φτώχειας.
Στις δύο αυτές κατηγορίες βρίσκεται σήμερα ένας στους πέντε Γερμανούς. Συνολικά, υπολογίζεται ότι πέρυσι αριθμούσαν 17,3 εκατομμύρια ανθρώπους, αντιστοιχώντας στο 20,9% του πληθυσμού της Γερμανίας. Το 6,1% των Γερμανών -ήτοι 5,1 εκατομμύρια άτομα- τελεί υπό σημαντική υλική και κοινωνική στέρηση. Αυτό σημαίνει ότι οι συνθήκες διαβίωσής τους ήταν σημαντικά περιορισμένες, λόγω έλλειψης χρημάτων.
Το 9,7% του πληθυσμού κάτω των 65 ετών, τουτέστιν 6,1 εκατομμύρια άτομα σε παραγωγικές ηλικίες, ζει σε νοικοκυριά με πολύ χαμηλή συμμετοχή στο εργατικό δυναμικό, κάτω του 20%. Τα μέλη τους είναι είτε άνεργα, είτε υποαπασχολούμενα. Παράλληλα όλο και πιο δύσκολη γίνεται η κατάσταση για τους συνταξιούχους. Ένας στους πέντε άνω των 65 ετών στη Γερμανία πλέον απειλείται από τη φτώχεια.